«Φίλοι μου κι αδελφοί μου, ο πλατύτερος δρόμος είναι ο συνάνθρωπός σας.  

Η δροσοσταλίδα καθρεφτίζει το φως γιατί είναι ένα με το φως, και σεις αντανακλάτε τη ζωή γιατί εσείς και η ζωή είστε ένα.  

Η δροσοσταλίδα που στρογγυλεύει καθώς κυλά μέσα στο θαμπό του κρίνου δεν είναι διαφορετική από την ψυχή του εαυτού σας, όταν μαζώχνεται μέσα στην καρδιά του Θεού.» 

Σ' έναν τόπο μακρινό, ζει χρόνια ο Αλ Μουσταφά, ο "Προφήτης", κι όταν φτάνει η στιγμή να γυρίσει στο νησί του, οι κάτοικοι του τόπου ζητούν από αυτόν το δώρο της σοφίας του. 

Ρωτούν για όσα βαραίνουν την καρδιά τους κι αυτός απαντά για όλα τ' ανθρώπινα: την αγάπη, την ελευθερία, τα παιδιά, το γάμο, τη δουλειά, τον πόνο, τη φιλία, το χρόνο, το θάνατο, με λόγια τόσο καθαρά και διαυγή που σε άλλες εποχές θα θεωρούνταν θεϊκής έμπνευσης. 

Ο Γκιμπράν έγραψε και ξαναέγραψε πολλές φορές τον "Προφήτη" μέχρι να τον εκδώσει. Είναι το αριστούργημά του, το βιβλίο που τον έκανε διάσημο στη Δύση.  

"Ο κήπος του προφήτη", που γράφτηκε τα τελευταία χρόνια της ζωής του, είναι η συνέχεια του "Προφήτη". Ο Αλ Μουσταφά επιστρέφει στο νησί του καταβεβλημένος από τη θλίψη των αναμνήσεων και καταφεύγει μόνος στον κήπο των προγόνων του. Ύστερα όμως ανοίγει την πόρτα στους παλιούς συντρόφους του και απαντά στις ερωτήσεις τους. Το βιβλίο αντηχεί από την ανθρωπιά και την ευσπλαχνία του συγγραφέα, και υμνεί τον αρχέγονο σύνδεσμο του ανθρώπου με τη φύση.  

Ο μεγάλος Λιβανέζος ζωγράφος, ποιητής και στοχαστής γεφυρώνει με την πένα του την αραβική κληρονομιά με το δυτικό ελληνοχριστιανικό ανθρωπισμό, θυμίζοντας στον άνθρωπο των πολέμων, της επιστήμης και της ταχύτητας, την ξεχασμένη σοφία που υπάρχει μέσα του.  

Αν και το μεγαλύτερο μέρος του έργου είναι γραμμένο σε πρόζα, στην ουσία του είναι ποίηση. Γιατί ο Γκιμπράν ζούσε με την ψυχή του μέσα στην ουσία της ομορφιάς όπου σβήνουν οι διακρίσεις ανάμεσα στον πεζό λόγο και την ποίηση και όπου η ίδια η σκέψη γίνεται ένα είδος μουσικής. 

Ο Γκιμπράν ήξερε να γράφει αιώνιες αλήθειες με τρόπο που κάνει τον αναγνώστη να νοιώθει ότι περιδιαβάζει σ' ένα ήσυχο δάσος ή λούζεται σ' ένα δροσερό ποταμάκι· ηρεμεί την ψυχή. Αλλά ήξερε να γράφει και με τον πυρσό και να καίει σαν τη Φωτιά. 

Δείτε ένα μικρό δείγμα από αυτά που γραφει ο Γκιμπράν, το οποιο απαντά σε πολλά από όσα μας βαραίνουν και αποτελούν αγαπημένο θέμα στα blogs του ΜΗ. Την Αγάπη: 

"Η Αγάπη δε δίνει τίποτα παρά μόνο τον εαυτό της, και δεν παίρνει τίποτα παρά απο τον εαυτό της.  

Η Αγάπη δεν κατέχει κι ούτε μπορεί να κατέχεται , γιατί η Αγάπη αρκείται στην Αγάπη.

Όταν αγαπάς , δε πρέπει να λες :"Ο Θεός είναι στην καρδιά μου", αλλά μάλλον "Εγώ βρίσκομαι μέσα στην καρδιά του Θεού".

Και μη πιστέψεις ότι μπορείς να κατευθύνεις την πορεία της αγάπης , γιατί η Αγάπη, θα σε βρει άξιο, θα κατευθύνει εκείνη τη δική σου πορεία.

Η Αγάπη δεν έχει καμιά άλλη επιθυμία εκτός από την εκπλήρωση της .Αλλά αν αγαπάς κι είναι ανάγκη να έχεις επιθυμίες , ας είναι αυτές οι επιθυμίες σου:

Να λιώσεις και να γίνεις σαν το τρεχούμενο ρυάκι, που λέει το τραγούδι του στη νύχτα.  

Να γνωρίσεις τον πόνο της πολύ μεγάλης τρυφερότητας.

Και να ματώσεις πρόθυμα και χαρούμενα.

Να ξυπνάς την αυγή με καρδιά έτοιμη να πετάξει και να προσφέρεις ευχαριστίες για μια ακόμη μέρα αγάπης.

Να αναπαύεται το μεσημέρι και να στοχάζεσαι την έκσταση της αγάπης.

Να γυρίζεις σπίτι το σούρουπο μ΄ ευγνωμοσύνη στην καρδιά.

Και ύστερα να κοιμάσαι με μια προσευχή για την αγάπη που έχεις στην καρδιά σου και μ΄ έναν ύμνο δοξαστικό στα χείλη σου".

ΧΑΛΙΛ ΓΚΙΜΠΡΑΝ