Ήταν υπέροχη μέρα. Κρύο έκανε, αλλά είχε ήλιο λαμπερό, που μου τσιμπούσε τα  μάγουλα  και το απολάμβανα. Κάθισα σε ένα παγκάκι και έκανα λίγη ηλιοθεραπεία προσώπου. Όσο είμαι στην Κύπρο, το αποφεύγω, δεν έχει το δέρμα μου και τις καλύτερες σχέσεις με τον ήλιο. Αλλά εδώ, τώρα, με τέτοιο κρύο, μου λείπει πολύ, τον ζητάω. Και δεν μου χαλάει χατίρι αυτός. Με αγγίζει προσεχτικά, μην με κάψει και εγώ τον αφήνω να νιώσει κύριος της ημέρας, εδώ στην βορειοκεντρική Ευρώπη. Όπου όλοι τον αγαπάνε αλλά σπάνια τους κάνει τη χάρη να παρουσιαστεί. Αγαπάει κι αυτός την Μεσόγειο περισσότερο… Όπως όλοι μας…..Μου έχει λείψει κι αυτή πολύ.

 Για αυτό και απόψε θα σας καληνυχτίσω με ένα υπέροχο τραγούδι του Ζωρζ Μουστακί (τον οποίον ανακάλυψα ως φοιτήτρια στο εξωτερικό-μεγάλη αγάπη εδώ ο Μουστακί, όπως και η Λέανδρος ,η Μούσχουρη και ο Ξαρχάκος) σε στίχους του Δημήτρη Χριστοδούλου…  

ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ  

Μεσόγειο τη λεν και παίζουνε γυμνά
παιδιά με μαύρα μάτια αγάλματα πικρά
γέννησε τους Θεούς, τον ίδιο το Χριστό
το καλοκαίρι εκεί δεν τρέμει τον καιρό
μεσ' τη Μεσόγειο

Το αίμα τους αιώνες σκάλισε εκεί
τα βράχια και τους κάβους και τη βαθιά σιωπή
νησιά σαν περιστέρια αιώνιες φυλακές
το καλοκαίρι εκεί δεν τρέμει τις βροχές
μεσ' τη Μεσόγειο

Οι κάμποι κι οι ελιές χάνονται στη φωτιά
τα χέρια μένουν μόνα κι άδεια τα κορμιά
λαοί της συμφοράς και πίκρα του θανάτου
το καλοκαίρι εκεί δε χάνει τα φτερά του
μεσ' τη Μεσόγειο

εδώ στη λίμνη αυτή γεννήθηκα κι εγώ
μεσόγειος του φόβου και των πικρών καιρών
τα όνειρα που 'παίζαν στα βαθιά νερά
γινήκαν δέντρα μόνα στα ξερά νησιά
μεσ' τη Μεσόγειο

Τον Παρθενώνα κρύβουν σύννεφα βαριά
στην Ισπανία εχάθη η λέξη "λευτεριά"
αλλά αν η Αθήνα μένει όνειρο πικρό
το καλοκαίρι εκεί δεν τρέμει τον καιρό
μεσ' τη Μεσόγειο…..  

 Φιλούθκια!!!!!!!