Σωπάστε πια

Κι αφήστε να ακουστεί ο κρότος από το όπλο που τόλμησε να σημαδέψει ένα παιδί,

Το παιδί μας!

Σβήστε τις φωτιές

Κι αφήστε να φανεί ΜΙΑ και μόνη, αυτή του όπλου που τόλμησε να σημαδέψει την τρυφερή καρδιά ενός παιδιού,

Του δικού μας παιδιού!

Ξεπάγωσε καρδιά μου

Και νιώσε το πέσιμο του άψυχου κορμιού ενός παιδιού στο πεζοδρόμιο,

Την οριστική καταβαράθρωση των ονείρων μας και της ψευδεπίγραφης δημοκρατίας που σου έταξαν!

Εϊ, Ψιτ, Αλέξη …..

Σε εσένα μιλάω αγόρι μου …… Δεν μιλάω … ψιθυρίζω ….. δεν μου έμεινε πια φωνή να φωνάξω ….. να ακουστώ ….

Η φωνή μου χάθηκε μαζί σου ένα κρύο βράδυ σε ένα στενό των Εξαρχίων …..

Άπλωσε σαν αίμα στο πεζοδρόμιο, μαζί με τα χαμένα σου όνειρα και μια ζωή που δεν σ’ αφήσαμε να ζήσεις!

Τα όνειρα της γενιάς σου που σκοτώσαμε πριν ακόμα σας τα δώσουμε!

Την ζωή των 15ηρηδων που λεηλατήσαμε σαν μαγαζάκι της Ερμού!

Το μέλλον σας που κάψαμε σαν προσάναμμα στην φωτιά της απληστίας και των ποταπών μικροαστικών μας προσωπικών επιδιώξεων!

Εϊ, ψιτ, σε εσένα ψιθυρίζω αγόρι μου …..

Θα μας συγχωρέσεις ποτέ Αλέξη, που δεν μπορέσαμε να προστατεύσουμε τα 15 σου χρόνια;

Θα μας συγχωρέσεις ποτέ Αλέξη, που πνιγμένοι στις δουλειές και τον μικρόκοσμο μας, ξεχάσαμε να εκπαιδεύσουμε σωστά αυτόν που προσλάβαμε για να σου παρέχει ασφάλεια και είχε καθήκον να προσέχει τάχα την ζωή σου;

Θα μας συγχωρέσεις ποτέ Αλέξη, που στον βωμό του βολέματος, βολέψαμε στο Σώμα Ασφαλείας κάποιον ανεγκέφαλο για να τον ευχαριστήσουμε που μας ψήφισε για να τον βολέψουμε;

Θα μας συγχωρέσεις ποτέ Αλέξη, που ψηφίζουμε κάθε φορά το ίδιο κόμμα μήπως μπορέσουμε να βολευτούμε κι εμείς κάποτε;

Θα μας συγχωρέσεις ποτέ Αλέξη, που με την αδιαφορία μας φτιάξαμε μια πατρίδα που δεν σας αξίζει;

Θα μας συγχωρέσεις ποτέ Αλέξη, που σπάσαμε, κάψαμε, κλέψαμε, λεηλατήσαμε, ότι είχε απομείνει από την αξιοπρέπεια μας, ξεφτιλίζοντας την ύπαρξη μας στο όνομα της θυσίας σου και μιας τάχα επανάστασης;

Θα μας συγχωρέσεις ποτέ Αλέξη, που δεν μπορούμε να προσφέρουμε ασφάλεια στα παιδιά της ηλικίας σου;

Θα μας συγχωρέσεις ποτέ Αλέξη, που διακόψαμε την γιορτή σας, την γιορτή των παιδιών μας, σαν αγροίκοι με μια σφαίρα;

Θα μας συγχωρέσεις ποτέ Αλέξη, που αντί να ενδιαφερόμαστε για το πώς θα σας φτιάξουμε ένα καλύτερο κόσμο, εμείς ενδιαφερόμασταν μόνο για τα άπλυτα της προσωπικής ζωής του καθενός σούργελου και απίθανου, καρφωμένοι και αποχαυνωμένοι μπροστά από ένα κουτί;

Θα μας συγχωρέσεις ποτέ Αλέξη, που δεν καταφέραμε να σου φτιάξουμε μια καλύτερη πατρίδα για να ζήσεις την ώρα που αμπελοφιλοσοφούσαμε στα καφενεία πίνοντας φραπέ;

Θα μας συγχωρέσεις ποτέ Αλέξη, που πνίξαμε αυτή την χώρα στα σκάνδαλα και το ρουσφέτι, πνίγοντας κάθε σου ελπίδα να λειτουργήσεις ελευθέρα και να δημιουργήσεις;

Θα μας συγχωρέσεις ποτέ Αλέξη, που φτιάξαμε αυτούς τους πολιτικούς και που τους επιτρέψαμε να μας μετατρέψουν σε «καθ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση τους»;

Θα μας συγχωρέσεις ποτέ Αλέξη, που μετά από λίγους μήνες δεν θα θυμόμαστε πια το όνομα σου ενώ θα βουλιάζουμε πάλι στην λήθη, τον μικρόκοσμο και τον ωχ-αδελφισμό μας;

Θα μας συγχωρέσεις ποτέ Αλέξη, που σε σκοτώσαμε με μια σφαίρα στην καρδιά;

Ακόμα κι αν εκεί στον Παράδεισο που θα βρίσκεσαι, οι Άγγελοι σου μάθουν πώς να μας συγχωρέσεις, ΕΜΕΙΣ Αγόρι μου, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να συγχωρέσουμε τους εαυτούς μας!!

Γιατί Αλέξη μαζί με τον αστυνομικό, τον φονιά σου Αλέξη, κρατάγαμε κι εμείς όλοι μαζί το όπλο! Άλλωστε εμείς τον οπλίσαμε …… για να τον βολέψουμε …… και να βολευτούμε …..!

Καλό ταξίδι Αλέξη !!!!