Ένα παλιό τραγούδι, και τα λόγια στο μισοσκόταδο,

σαν ψίθυρος φτάνανε στ’ αυτιά μου,

ένα σφύριγμα,

μέσα στην φασαρία της μουσικής το μόνο που ξεχώρισα ήταν κάτι σαν ….

Σ’ αγαπώ!

Έστρεψα το βλέμμα αλλού,

ήξερα βλέπεις!

Κοίταξα γύρω,

όσα μπόρεσα μέσα στα φώτα και τους καπνούς ……

Κάποια πρόσωπα χαμογελαστά σαν παλιάτσοι

που ξέμειναν από κάποια απογευματινή παράσταση,

κάποιοι πάλι,

φιγούρες που κρύβονταν στο σκοτάδι

σαν θέατρο σκιών!

Σαν το θέατρο της ζωής!

Τα κορμιά και τα μαχαίρια!

Δεν μπόρεσες ….

Δεν μπόρεσα …..

Τι σημασία έχει;

Μόνο η ίδια γωνιά κάθε βράδυ

και τα φώτα της ράμπας!

Κάποτε θα ικέτευα,

τώρα απλά ξέρω!

Μόνο να βρέχει την ώρα που θα φεύγω …..

Μην μ’ αφήσεις χωρίς βροχή!

Πάντα τα ίδια βήματα θα με οδηγήσουν στην πόρτα

σαν από τρικυμία,

κι αυτό το σφύριγμα σαν κάτι από ….

Σ’ αγαπώ!

Πίσω στον πάγκο, τα δυο ποτήρια,

ένα γεμάτο, ένα άδειο!

Αύριο πάλι ……..