Οι δρόμοι δεν ήταν ποτέ στρωμένοι με ροδοπέταλα, 

μα δεν κιότεψες! 

Ο άνθρωπος είναι η πατρίδα! 

Το ξημέρωμα το ίδιο όπου και να ναι, 

εδώ και μακριά! 

Η απουσία δεν παλεύεται, 

Σ’ άκουσα σαν πρώτα, στα μονοπάτια της φωτιάς να σιγοψιθυρίζεις  

«Η πόλις θα σ’ ακολουθεί», 

μα, κι αυτή σε εγκατέλειψε την ώρα που ξημέρωνε! 

Δεν ξέχασες ποτέ, 

στα σημαντικά της ζωής, είμαστε πάντα μόνοι, 

εδώ και μακριά! 

Στο ηλιοβασίλεμα θυμήσου να φεύγεις ….. 

Άλλωστε όλοι είμαστε μόνοι, 

τοίχους μάθαμε να κτίζουμε, Ψυχή μου, 

αντί για γέφυρες! 

Κι αύριο μέρα είναι, παρόμοια, μα ποτέ ίδια …….

**Αφιερωμένο ..... ξέρεις τι ζήτησες!:)