Κάποια Δήθεν Λόγια......
Οποιος Μπορει Κανει, οποιος δεν μπορει διδασκει!!!
Οποιος Μπορει Κανει, οποιος δεν μπορει διδασκει!!!
19 Ιανουαρίου 2009, 15:06
Μείνε στο Παιχνίδι .....
sven (19.01.2009)
Πολύ όμορφα περιέγραψες,φίλε μου, τον εκ γεννετής αγώνα μας για αποδοχή και αγάπη, όπου συνήθως το αντίτιμο των προσπαθειών μας και των όσων τελικά εισπράττουμε είναι πολύ βαρύ και οδυνηρό.
Ξέρεις κάτι; Στον αγώνα αυτό, ίσως τυχεροί είναι αυτοί που εμφανίζουν τα συμπώματα μιας ψυχής πονεμένης, ματαιωμένης, ίσως ακόμα και σμπαραλιασμένης από τις συμπληγάδες των δεκάδων ΠΡΕΠΕΙ και ΑΠΑΙΤΗΣΕΩΝ του άμεσου και έμμεσου περιβάλλοντος. Όταν είσαι άρρωστος και εμφανίζεις κάποια συμπτώματα της νόσου σου, τότε υπάρχει ελπίδα να κάνεις κάτι για αυτό και να βρεις πραγματικά τη φορά αυτή την υγειά σου. Το μεγάλο πρόβλημα είναι να προσαρμοσθείς σε τέτοιο βαθμό στην αρρωστημένη κατάσταση που ζεις, να "μεταλλαχθείς" κατά κάποιο τρόπο τόσο πολύ, σε βαθμό που να μην κάνεις τίποτα γιαυτήν γιατί δεν εμφανίζεις συμπτώματα, καθώς η απόλυτη ταύτισή σου εκμηδενίζει την απαραίτητη απόσταση που θα σου έδεινε κάποια στιγμή τη δυνατότητα αυτοπαρατήρησης και επισήμανσης των "κακώς εχόντων"...Περαστικά λοιπόν στους "υγιείς"!!!thank (19.01.2009)
Κατ' αρχή να σου πω ότι είδα ένα πολύ χαλαρό και ελεύθερο και πανέμορφο κειμενάκι να ξεδιπλώνεται. :). Η τελευταία παράγαφος έχει σημασία, άσχετα με το αν είμαστε μέσα ή οχι, γιατι εγώ νοιώθω πως είμαστε μέσα.
Νομίζω πως βρίσκουμε την "αρμονια" που ανήκει στον καθένα μας, αν αναλογισθούμε πως, παράλληλα με την "εκπαίδευση" προσανατολισμένη στο ένα πλαίσιο, όπως πολύ καλά περιγράφεις, έχουμε και άλλα ερεθίσματα. Που κατά κάποιο τρόπο λειτουργούν ως "αποσταθεροποιητές". Μας βοηθούν στο να προσδιορίσουμε τον εαυτό μας, χωρίς να έχουμε ως αναφορά μόνο στα κυρίαρχα πρότυπα. Η γνώση, οι πληροφορίες, η καλλιέργεια,, η "παρακολούθηση" των άλλων βοηθούν. Μας παρέχονται εργαλεία για "αλλες προσεγγίσεις", απλά δεν τα αξιοποιούμε.
Πολλές φορές πεταγόμαστε από τον ύπνο μας όχι επειδή πρέπει να ανταποκριθούμε σε κάτι που δεν μας αρέσει, αλλά επειδή ακριβώς δεν ξέρουμε αν μας "αρέσει" ή όχι. Ο διχασμός μας σκίζει, όχι η υποταγή σε κάτι που δεν μας αρέσει. Και η αγωνία του πως θα το φέρουμε τις οριοθετημένες και με ιδεολογικό χαρακτήρα πραγματικότητες, στα μέτρα μας. Η σε ένα πλαίσιο αξιών / που μας αρμόζει. Και αυτό νομίζω πως είναι ένα από τα ενδιαφέροντα του παιχνιδιού.
Και ένα τελευταίο. Ισως και να φοβόμαστε φαντάσματα. Φοβόμαστε πως αν αναδείξουμε αυτό που λέμε "ο εαυτός μας", θα καταδικαστούμε, θα βρθούμε εκτός κλπ. Δεν συμβαίνει πάντα, αλλά κάποιες φορές, το περιβάλλον "θέλει" από εμας αυτά που νομίζουμε ότι μας έχουν στην απομόνωση. Πχ στον επαγγελματικό χώρο, γενικά θεωρείται πως περνάει το yesmen κλπ. Υπάρχουν όμως περιπτώσεις που το ίδιο το σύστημα ζητά το "όχι" μας. Και στον κοινωνικό μας χώρο το ίδιο. Τα όποια συστήματα θέλουν τις αναδράσεις τους, έστω τις αρνητικές, για να ζήσουν. Τώρα το πότε ισχύει αυτό και πότε όχι ... ειναι θέμα ρίσκου. Ισως και ικανότητας "ανάγνωσης" απο εμάς.
Τελικά ή όποια αναγνώρισή μας (αποδοχή / κατανόηση / διάβασμα του εαυτού μας) είναι πάντα ένα παιχνίδι ανάμεσα σε μάς και τους άλλους, αλλά και ανάμεσα στους πολλαπλούς κόσμους μας. Τους δικούς μας. Και όπως σωστά λες, πρέπει να παίζουμε. Αυτό που λες για την ιστορία της κοινωνίας, ισχύει και για την προσωπική μας ιστορία. Ισως να την έχουν γράψει και όσα από τα στοιχεια μας, κάποια στιγμή βρέθηκαν λίγο πιο έξω. :):) τους βρίσκω πολύ καλούς συμμάχους, άσχετα αν εμείς τα στέλνουμε εξορία κάποιες φορές.
"¨Αν δεν απλώσεις το ένα σου πόδι έξω από τη γή, δεν θα μπορέσεις ποτέ να σταθείς πάνω της". Κάπως έτσι το έγραψε. Ο Ελύτης για τη Μ. Νεφέλη. Στο αφιερώνω :):):) Ευχαριστούμε πολύ και καλό απόγευμα δήθεν. :)
chocolat (19.01.2009)
Κάθε επιλογή έχει το τίμημα της. Μέσα ή έξω από το παιγνίδι που περιγράφεις Δήθεν. :)
Υπάρχει κάποιος που βρήκε την ευτυχία έξω από κάθε προκαθορισμένο πλαίσιο; Τυχερός είναι τότε. Τυχερός γιατί ήξερε τουλάχιστον πού να ψάξει. Οι περισσότεροι άνθρωποι μαθαίνουνε τον εαυτό τους μέσα και έξω από το γνώριμο και το ασφαλές περιβάλλον. Κι έτσι ωριμάζουν και μαθαίνουν να μοιράζονται τη ζωή τους.
Και τυχερός είναι επίσης όποιος είναι σίγουρος για ό,τι έχει διαλέξει χωρίς περιθώριο αμφισβήτησης.
Οι υπόλοιποι πληρώνουμε το ταξίδι της αυτογνωσίας με το αίμα της καρδιάς μας...
Στο συγκεκριμένο χωροχρόνο (μιας και το κείμενο ξεκίνησε με αναφορά στα ποστς) νιώθω πως το "κατηγορητήριο" πιάνει και μένα. Σκληρό αλλά όχι άδικο "κατηγορώ". Ούτε 'γω υπερασπίστηκα αυτό που πιστεύω όταν έπρεπε. Ή τουλάχιστον την ώρα που ένιωθα πως ήθελα να το κάνω, ιδιαίτερα γι' αυτούς που πάντα υπερασπίζονται τις ιδέες και τα ιδανικά τους αγνοώντας το κόστος.
Η σιωπή είναι ανοχή, κι η ανοχή συνενοχή, ακόμα κι αν γίνεται υποσυνείδητα. Και δεν χωράνε πολλές εξηγήσεις γι' αυτό. Έτσι ζητάω απλά συγνώμη για την απουσία. Και ίσως να μπορέσω να επανορθώσω.
Καλησπέρα Δήθεν! :)
pterarhos (19.01.2009)
Την καλησπερα μου αγαπητε DITHEN.
Διαβασα με προσοχη , το κειμενο σου,
που θετει ενα σοβαρο ζητημα η ζητηματα.
Νομιζω οτι αναφερεσαι στην πλευρα της σκοπιμοτητας, του πως δηλαδη καποιος μετερχεται αθεμιτους τροπους ωστε να ωφεληθει και να τυχει αγαπης και αποδοχης(;)
Ωραια αντε και εκανε μια δυο τρεις.
Και επιασε.
Αντε και εγινε και δημοφιλης.
Για ποσο;
Νομιζω οτι για να αγαπηθει ο οποιος
θα πρεπει να προσφερει αγαπη.
Για να κερδισει εκτιμηση, θα πρεπει να ειναι αξιος γι αυτην.
Συνηθως εισπρατουμε οτι προσφερουμε.
Μπορει καποιος να ξεγελασει καποιους για λιγο, αλλα οχι ολους για πολυ.
Καποια ψυχικα χαρισματα , οπως ανιδιοτελεια φιλικοτητα, ηθος ευστροφια ευγενεια αλτρουισμος,οσο κ'αν
θελει κανεις να τα υποδυθει αν δεν τα φερει, ποτε δεν μπορει να πεισει για το αντιθετο. Απλως ματαιοπονει.
Και το κυριοτερο;
Καποια στιγμη ξεμπροστιαζεται.
Ποια η θεση του μετα;
Ποια η αντιμετωπιση του;
Τωρα στο παιχνιδι.
Του ειναι η του φαινεσθαι;
Του" μικροαστισμου" με οτι αυτος συνεπαγεται;
Της ευμαρειας της υλιστικης, της ακρατης καταναλωσης που γινεται αυτοσκοπος;
Της επιδειξης πλουτου;
Μα καπου εκει εχει χασει τον εαυτο του!
Καπου εκει κυνηγαει φαντασματα.
Καπου εκει δεν εχει προλαβει να ζησει!
Αν το παιχνιδι ειναι το γιγνεσθαι,απλα
το εχει χαμενο απο χερι.
Ενδιαφερον ποστ με καλο προβληματισμο.
Αγαπημενο το θεμα που παιζεις...
Την καλησπερα μου σε ολους.
DITHEN (20.01.2009)
Κατ'αρχην καλημερα σε ολους!:)
Σας ευχαριστω για τις αποψεις που καταθεσατε αγαπητοι συν-bloggers! Αποψεις ενδιαφερουσες, σε ενα δυσκολο πραγματικα θεμα, που απογειωσαν το οποιο νοημα προσπαθησε με την πτωχη του γλωσσα να αποδωσει το κειμενο!
NGCMLFY,
χρυσοστομος δεν ειμαι, και ουτε θα γινω νομιζω ποτε (αλλιως θα ειμουν Αρχεπισκοπος, χε,χε), αλλα προσπαθω να λεω αυτα που σκεφτομαι! Αν οι σκεψεις μου μπορουν να αποδειχθουν χρησιμες για οσους εχουν ωτα και ξερουν πραγματικα να ακουν, τοτε θα με ευχαριστουσε και θα με τιμουσε! Αλλα πολλες φορες οταν φωναζεις τις σκεψεις σου το μονο ισως που προκαλεις ειναι το μενος των αλλων που δεν θελουν να ακουνε, δεν εχουν μαθει να ακουνε, και εχουν μαθει να ζουν στο παραμυθακι τους και να χρησιμοποιουν τον χλευασμο ως μεσο αμυνας γιατι φοβουνται οταν διαταραττωνται οι κυκλοι τους!:)
sven,
μ' αρεσε πολυ η αναπτυξη της σκεψης για τους αρρωστους και τους "υγιεις"! Ειναι μια πτυχη που δεν την ειχα ποτε σκεφτει! Βρισκω οτι εχεις απολυτο δικαιο, με πολυ συγκροτημενη εκφραση! Θα το ψαξω ως αποψη!
Αγαπητε μου thank,
παντα χειμαρωδης και ασυγκρατητος στην εκφορα του λογου και των αποψεων σου!::)) Κραταω την επεξηγηση που δινεις για το γιατι πεταγωμαστε τα βραδια απο τον υπνο μας! Νομιζω οτι "κτυπαει κοκκαλο" στο νοημα του κειμενου! Ναι, ο διχασμος ειναι αυτος που μας σκιζει, φιλε, και η προσπαθεια να γινουμε αποδεκτοι με συμπεριφορες που δεν μας πανε, δεν ειμαστε εμεις!Στο τελος, ομως, παντα η βιωση ενος ρολου επι μακρον μας μετατρεπει σε αυτο που υποδιομαστε και γινομαστε "Εμεις"! Αλλα, οπως λεει και ο ποιητης, "ο εαυτος μου μια βραδια, εμπρος μου θα υψωθει, κι ως ενας δικαστης στυγνος θα μου ζητησει..." (ή καπως ετσι)!
Αγαπημενη μου Chocolat,
μαλλον πολυ βαρυ το πηρες το κειμενο!:)) Δεν στοχοποιησα κανεναν και πολυ περισσοτερο εσενα!:) Ο καθε ενας που θα μου κανει την τιμη να το διαβασει, ας βρει μεσα σ' αυτο τα δικα του στοιχεια κι ας τα ερμηνευσει αναλογως! Ωστοσο, για το θεματακι που θιγεις εχω να πω οτι ενα μερος υπαρχει μονο να ψαξεις για απαντησεις αν θες να βγεις απο το παιχνιδι (οπως λετε στην Κυπρο "ξεπαιζω"), να ψαξεις μεσα σου! Μονο ο εαυτος σου και η ηρεμια που μπορει να σου προσφερει η αυτογνωσια σου μπορουν να σε στηριξουν εξω απο τον Κυκλο (..με την κυμωλια)! Μ' αρεσε πολυ αυτο το: "Η σιωπή είναι ανοχή, κι η ανοχή συνενοχή, ακόμα κι αν γίνεται υποσυνείδητα", αλλα δεν νομιζω οτι ταιριαζει στην περιπτωση σου, γι αυτο μεινε οπως εισαι κι οπως σε μαθαμε! Πολλες φορες η σιωπη σου λεει απειρως περισσοτερα απο το οποιο σχολιο! Η δικη σου σιωπη ειναι συνειδητοποιημενη και εκκοφαντικη σε πολλες περιπτωσεις!:))
Φιλε Pterarche (σε ευχαριστω που μου εδωσες το δικαιωμα να σε αποκαλω ετσι),
Ναι, αναφερομαι και στην πλευρα της σκοπιμοτητας, οχι ομως απαραιτητα αυτη που καποιος μετερχεται και αθεμιτους τροπους για να τραβηξει την προσοχη και την αποδοχη! Πολυ περισσοτερο ομως αυτης που εχουν οσοι θελουν να νιωθουν οτι ανηκουν, οτι συμμετεχουν, οτι γινονται αποδεκτοι! Αυτης της αναγκης που σε πνιγει και σε αναγκαζει να κτυπας τις πορτες των διαφορων ατομων και ομαδων με μιζερο τροπο για να σε αποδεκτουν, να σε συμπεριλαβουν! Οπως πολυ σωστα ειπε ο thank, αυτο μας μπερδευει, μας διχαζει! Καθε μερα βλεπουμε τις απεγνωσμενες προσπαθειες πολλων να ομαδοποιηθουν, να νιωσουν αποδεκτοι, να συμπεριληφθουν! Και ετσι δυστυχως χανουν την ψυχη τους σε ενα ριξιμο ζαριων με τον Διαβολο, σπαταλωντας και εξασθενιζοντας τα πραγματικα τους ταλεντα και αναλωνοντας τον συναισθηματικο τους κοσμο ασκοπα!
Σας ευχαριστω ολους, πραγματικα!!
ekati (25.01.2009)
"Κάθε μέρα ο άνθρωπος πεθαίνει στον ύπνο και ξαναγεννιέται στο φως της μέρας. Τα όνειρά του τον στοιχειώνουν στον ύπνο-θάνατο με τις πράξεις της ημέρας. Εδώ ακριβώς πρέπει να είναι ήρωας ο άνθρωπος, να περπατά άφοβα στη γη του δικού του κάτω κόσμου, να χλευάζεται από τους νόμους που ο ίδιος αψήφησε. Πρέπει να συναντήσει τους δαίμονες που ο ίδιος έχει δημιουργήσει, να δώσει τις καθημερινές του μάχες. Αυτή είναι η δικαιοσύνη και η ιδέα της κρίσης. Ανάμεσα στην μιαν ανάσα και την επόμενη μπορεί να δει τις δοκιμασίες που περνά, τη μια μετά την άλλη, και να τις αναγνωρίσει βαθειά μέσα του. Μόνον το θάρρος και η επιμονή στην αλήθεια είναι τα όπλα του εδώ".
"Φοινικικες Επιστολες"
Γουίφρεντ Ντέιβις - Τζ. Ζουρ.
Για να στείλετε σχόλιο πρέπει να έχετε συνδεθεί ως μέλος. Πατήστε εδώ για να συνδεθείτε ή εδώ για να εγγραφείτε.
Επιστροφή στο blog
Μείνε στο Παιχνίδι .....
Διαβάζοντας τα posts των ημερών, αναρωτιόμουν τι είναι τελικά αυτό που περισσότερο μας κάνει να πεταγόμαστε ιδρωμένοι από τον ύπνο μας στη μέση της νύκτας;
Δεν είναι οι ανησυχίες και οι φόβοι μας!
Δεν είναι ούτε οι ενοχές και οι ερινύες που ίσως μας κατατρύχουν!
Το παιχνίδι είναι!
Το παιχνίδι μας τα προκαλεί όλα!
Το παιχνίδι που μας έμαθαν να παίζουμε από την μέρα που γεννηθήκαμε, μέχρι να γίνουμε ολοκληρωτικά μέρος του! Το παιχνίδι που μας επέβαλαν μέχρι να κατακυριεύσει όλο μας το είναι!
Από μικροί εκπαιδευόμαστε να ακολουθούμε έναν συγκεκριμένο τρόπο συμπεριφοράς για να γίνουμε κατ’ αρχήν αρεστοί και αποδεκτοί από τους γονείς μας, τους συγγενείς μας, αυτούς που θα έπρεπε εκ των ουκ άνευ να μας αγαπούν! Αλλά μας βάζουν στο παιχνίδι για να μας ελέγχουν! Μικρές αθώες φρασούλες όπως «αν κάνεις αυτό δεν θα σ’ αγαπά η Μαμά» ή «για να σε αγαπά ο Μπαμπάς πρέπει να είσαι καλό παιδί»! Ακόμα κι ο Άγιος Βασίλης, που φέρνει δώρα μόνο στα καλά παιδιά, επιστρατεύτηκε για αυτό τον σκοπό! Κι εσύ που το παιδικό μυαλό σου είναι σφουγγάρι που απορροφά ότι ακούσει, ότι δει, αρχίζεις και μπαίνεις στο νόημα του παιχνιδιού! Αρχίζεις άθελα σου να παίζεις το παιχνίδι!
Και μεγαλώνοντας αρχίζουν να σου συμβαίνουν σημεία και τέρατα! Κάνεις του κόσμου τις ανοησίες και προσπαθείς να διορθώσεις το ένα λάθος κάνοντας κάποιο άλλο, απλά και μόνο για να μην βγεις από το παιχνίδι! Για να κρατηθείς εντός! Για να μην χάσεις την αγάπη του Μπαμπά και της Μαμάς, των συγγενών και των πέριξ, που σε αγαπάνε, όχι γι αυτό που είσαι ή αυτό που θα ήθελες εσύ να είσαι, αλλά γι αυτό που θα έπρεπε να είσαι! Τότε αρχίζεις να συνειδητοποιείς ότι για να είσαι αποδεκτός πρέπει να παίζεις τον ρόλο σου, δεν έχει σημασία τι πραγματικά είσαι, τι πραγματικά νιώθεις, φτάνει να ενσαρκώνεις σωστά τον ρόλο που σου έδωσαν!
Και μετά στις παρέες στο νηπιαγωγείο, στο Δημοτικό, στο Γυμνάσιο, στο Λύκειο, παίζεις πολλούς ρόλους για να δεις ποιος από όλους πουλά, ποιος τελικά σου ταιριάζει καλύτερα! Με ποιο ρόλο θα σε προσέξουν για να σε κάνουν παρέα, για να γίνεις αποδεκτός, για να νιώθεις κι εσύ μέρος και μέλος μιας ομάδας! Για να είσαι μέσα στο παιχνίδι! Κι αν είσαι τυχερός και παίζεις σωστά τον ρόλο σου, μπορεί να σου κάτσει να γίνεις και δημοφιλής (που ξέρεις) και μετά απλά εθίζεσαι!
Κι αργότερα αρχίζουν οι μεγάλες αγωνίες! Είμαι αποδεκτός από την κοινωνία; Με εκτιμά άραγε το αφεντικό μου, με εμπιστεύεται; Αναγνωρίζει άραγε την εξυπνάδα και τις ικανότητες μου; Με εκτιμούν οι συνάδελφοι μου;
Όλα στο σχέδιο! Όλα στην προσπάθεια να μείνουμε μέσα στο παιχνίδι, να νιώσουμε αποδεκτοί, γιατί μετά από τόσα χρόνια συνήθειας φοβόμαστε να μείνουμε μόνοι, να αποστασιοποιηθούμε, να ακολουθήσουμε τον δικό μας δρόμο που μπορεί να μας φέρει και στην σύγκρουση με ότι θέλουμε και έχουμε ανάγκη να μας αγαπά και να μας εκτιμά, κι ας μην το αγαπούμε και να το εκτιμούμε εμείς!
Αλήθεια πόσοι από εμάς δεν βρίζουμε καθημερινά από πίσω του το αφεντικό μας και τον θεωρούμε βλάκα και άσχετο; Πόσοι πραγματικά δεν δείχνουμε την απαξίωση μας (πάντα από πίσω τους) στους συναδέλφους μας, φωνάζοντας τους ονόματα και χλευάζοντας τους, θεωρώντας τους ηλίθιους και ότι μόνο εμείς είμαστε οι έξυπνοι που ξέρουμε πως γίνεται η δουλειά σωστά; Όλοι όμως ταυτόχρονα έχουμε την ίδια αγωνία και ανάγκη να ξέρουμε ότι το ηλίθιο αφεντικό μας, μας εκτιμά και ότι οι ανάξιοι συνάδελφοι μας, μας αποδέχονται! Για να νιώθουμε ότι είμαστε μέσα στο παιχνίδι!
Όσοι τολμούν να φύγουν από το παιχνίδι, να το αποκηρύξουν, να γίνουν ο εαυτός τους και να σταθούν γυμνοί μπροστά στον καθρέφτη της ζωής τους, τους θεωρούμε ως κίνδυνο για την κοινωνία! Είτε από φόβο, είτε από ζήλεια, τους περιθωριοποιούμε! Τους χλευάζουμε και τους δείχνουμε στα παιδιά μας ως παράδειγμα προς αποφυγή! Προσπαθούμε να τους διαψεύσουμε και να τους πατήσουμε, να τους λιώσουμε, να τους συνθλίψουμε, διότι τόλμησαν!
Την ιστορία όμως του κόσμου δεν την έγραψαν ποτέ όσοι ήταν μέσα στο παιχνίδι, μα όλοι αυτοί που συνειδητοποίησαν το παιχνίδι, βγήκαν έξω από αυτό και πείθοντας τους άλλους ότι συμμετέχουν ακόμα μέσα στο παιχνίδι το εκμεταλλεύτηκαν για να κάνουν αυτό που πραγματικά ήθελαν! Για να βγάλουν προς τα έξω τα πραγματικά πιστεύω τους και να φανερώσουν τον πραγματικό τους εαυτό, είτε αυτός ήταν κακός, είτε καλός!
Όσο διαρκεί το παιχνίδι οι νύκτες μας θα είναι πάντα οι ίδιες ……..
Όσο ότι κάνουμε, το κάνουμε με μόνο γνώμονα να είμαστε αποδεκτοί από τους άλλους, τόσο θα πεταγόμαστε τα βράδια ιδρωμένοι από τον ύπνο μας!
7 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
sven (19.01.2009)
Πολύ όμορφα περιέγραψες,φίλε μου, τον εκ γεννετής αγώνα μας για αποδοχή και αγάπη, όπου συνήθως το αντίτιμο των προσπαθειών μας και των όσων τελικά εισπράττουμε είναι πολύ βαρύ και οδυνηρό.
Ξέρεις κάτι; Στον αγώνα αυτό, ίσως τυχεροί είναι αυτοί που εμφανίζουν τα συμπώματα μιας ψυχής πονεμένης, ματαιωμένης, ίσως ακόμα και σμπαραλιασμένης από τις συμπληγάδες των δεκάδων ΠΡΕΠΕΙ και ΑΠΑΙΤΗΣΕΩΝ του άμεσου και έμμεσου περιβάλλοντος. Όταν είσαι άρρωστος και εμφανίζεις κάποια συμπτώματα της νόσου σου, τότε υπάρχει ελπίδα να κάνεις κάτι για αυτό και να βρεις πραγματικά τη φορά αυτή την υγειά σου. Το μεγάλο πρόβλημα είναι να προσαρμοσθείς σε τέτοιο βαθμό στην αρρωστημένη κατάσταση που ζεις, να "μεταλλαχθείς" κατά κάποιο τρόπο τόσο πολύ, σε βαθμό που να μην κάνεις τίποτα γιαυτήν γιατί δεν εμφανίζεις συμπτώματα, καθώς η απόλυτη ταύτισή σου εκμηδενίζει την απαραίτητη απόσταση που θα σου έδεινε κάποια στιγμή τη δυνατότητα αυτοπαρατήρησης και επισήμανσης των "κακώς εχόντων"...Περαστικά λοιπόν στους "υγιείς"!!!thank (19.01.2009)
Κατ' αρχή να σου πω ότι είδα ένα πολύ χαλαρό και ελεύθερο και πανέμορφο κειμενάκι να ξεδιπλώνεται. :). Η τελευταία παράγαφος έχει σημασία, άσχετα με το αν είμαστε μέσα ή οχι, γιατι εγώ νοιώθω πως είμαστε μέσα.
Νομίζω πως βρίσκουμε την "αρμονια" που ανήκει στον καθένα μας, αν αναλογισθούμε πως, παράλληλα με την "εκπαίδευση" προσανατολισμένη στο ένα πλαίσιο, όπως πολύ καλά περιγράφεις, έχουμε και άλλα ερεθίσματα. Που κατά κάποιο τρόπο λειτουργούν ως "αποσταθεροποιητές". Μας βοηθούν στο να προσδιορίσουμε τον εαυτό μας, χωρίς να έχουμε ως αναφορά μόνο στα κυρίαρχα πρότυπα. Η γνώση, οι πληροφορίες, η καλλιέργεια,, η "παρακολούθηση" των άλλων βοηθούν. Μας παρέχονται εργαλεία για "αλλες προσεγγίσεις", απλά δεν τα αξιοποιούμε.
Πολλές φορές πεταγόμαστε από τον ύπνο μας όχι επειδή πρέπει να ανταποκριθούμε σε κάτι που δεν μας αρέσει, αλλά επειδή ακριβώς δεν ξέρουμε αν μας "αρέσει" ή όχι. Ο διχασμός μας σκίζει, όχι η υποταγή σε κάτι που δεν μας αρέσει. Και η αγωνία του πως θα το φέρουμε τις οριοθετημένες και με ιδεολογικό χαρακτήρα πραγματικότητες, στα μέτρα μας. Η σε ένα πλαίσιο αξιών / που μας αρμόζει. Και αυτό νομίζω πως είναι ένα από τα ενδιαφέροντα του παιχνιδιού.
Και ένα τελευταίο. Ισως και να φοβόμαστε φαντάσματα. Φοβόμαστε πως αν αναδείξουμε αυτό που λέμε "ο εαυτός μας", θα καταδικαστούμε, θα βρθούμε εκτός κλπ. Δεν συμβαίνει πάντα, αλλά κάποιες φορές, το περιβάλλον "θέλει" από εμας αυτά που νομίζουμε ότι μας έχουν στην απομόνωση. Πχ στον επαγγελματικό χώρο, γενικά θεωρείται πως περνάει το yesmen κλπ. Υπάρχουν όμως περιπτώσεις που το ίδιο το σύστημα ζητά το "όχι" μας. Και στον κοινωνικό μας χώρο το ίδιο. Τα όποια συστήματα θέλουν τις αναδράσεις τους, έστω τις αρνητικές, για να ζήσουν. Τώρα το πότε ισχύει αυτό και πότε όχι ... ειναι θέμα ρίσκου. Ισως και ικανότητας "ανάγνωσης" απο εμάς.
Τελικά ή όποια αναγνώρισή μας (αποδοχή / κατανόηση / διάβασμα του εαυτού μας) είναι πάντα ένα παιχνίδι ανάμεσα σε μάς και τους άλλους, αλλά και ανάμεσα στους πολλαπλούς κόσμους μας. Τους δικούς μας. Και όπως σωστά λες, πρέπει να παίζουμε. Αυτό που λες για την ιστορία της κοινωνίας, ισχύει και για την προσωπική μας ιστορία. Ισως να την έχουν γράψει και όσα από τα στοιχεια μας, κάποια στιγμή βρέθηκαν λίγο πιο έξω. :):) τους βρίσκω πολύ καλούς συμμάχους, άσχετα αν εμείς τα στέλνουμε εξορία κάποιες φορές.
"¨Αν δεν απλώσεις το ένα σου πόδι έξω από τη γή, δεν θα μπορέσεις ποτέ να σταθείς πάνω της". Κάπως έτσι το έγραψε. Ο Ελύτης για τη Μ. Νεφέλη. Στο αφιερώνω :):):) Ευχαριστούμε πολύ και καλό απόγευμα δήθεν. :)
chocolat (19.01.2009)
Κάθε επιλογή έχει το τίμημα της. Μέσα ή έξω από το παιγνίδι που περιγράφεις Δήθεν. :)
Υπάρχει κάποιος που βρήκε την ευτυχία έξω από κάθε προκαθορισμένο πλαίσιο; Τυχερός είναι τότε. Τυχερός γιατί ήξερε τουλάχιστον πού να ψάξει. Οι περισσότεροι άνθρωποι μαθαίνουνε τον εαυτό τους μέσα και έξω από το γνώριμο και το ασφαλές περιβάλλον. Κι έτσι ωριμάζουν και μαθαίνουν να μοιράζονται τη ζωή τους.
Και τυχερός είναι επίσης όποιος είναι σίγουρος για ό,τι έχει διαλέξει χωρίς περιθώριο αμφισβήτησης.
Οι υπόλοιποι πληρώνουμε το ταξίδι της αυτογνωσίας με το αίμα της καρδιάς μας...
Στο συγκεκριμένο χωροχρόνο (μιας και το κείμενο ξεκίνησε με αναφορά στα ποστς) νιώθω πως το "κατηγορητήριο" πιάνει και μένα. Σκληρό αλλά όχι άδικο "κατηγορώ". Ούτε 'γω υπερασπίστηκα αυτό που πιστεύω όταν έπρεπε. Ή τουλάχιστον την ώρα που ένιωθα πως ήθελα να το κάνω, ιδιαίτερα γι' αυτούς που πάντα υπερασπίζονται τις ιδέες και τα ιδανικά τους αγνοώντας το κόστος.
Η σιωπή είναι ανοχή, κι η ανοχή συνενοχή, ακόμα κι αν γίνεται υποσυνείδητα. Και δεν χωράνε πολλές εξηγήσεις γι' αυτό. Έτσι ζητάω απλά συγνώμη για την απουσία. Και ίσως να μπορέσω να επανορθώσω.
Καλησπέρα Δήθεν! :)
pterarhos (19.01.2009)
Την καλησπερα μου αγαπητε DITHEN.
Διαβασα με προσοχη , το κειμενο σου,
που θετει ενα σοβαρο ζητημα η ζητηματα.
Νομιζω οτι αναφερεσαι στην πλευρα της σκοπιμοτητας, του πως δηλαδη καποιος μετερχεται αθεμιτους τροπους ωστε να ωφεληθει και να τυχει αγαπης και αποδοχης(;)
Ωραια αντε και εκανε μια δυο τρεις.
Και επιασε.
Αντε και εγινε και δημοφιλης.
Για ποσο;
Νομιζω οτι για να αγαπηθει ο οποιος
θα πρεπει να προσφερει αγαπη.
Για να κερδισει εκτιμηση, θα πρεπει να ειναι αξιος γι αυτην.
Συνηθως εισπρατουμε οτι προσφερουμε.
Μπορει καποιος να ξεγελασει καποιους για λιγο, αλλα οχι ολους για πολυ.
Καποια ψυχικα χαρισματα , οπως ανιδιοτελεια φιλικοτητα, ηθος ευστροφια ευγενεια αλτρουισμος,οσο κ'αν
θελει κανεις να τα υποδυθει αν δεν τα φερει, ποτε δεν μπορει να πεισει για το αντιθετο. Απλως ματαιοπονει.
Και το κυριοτερο;
Καποια στιγμη ξεμπροστιαζεται.
Ποια η θεση του μετα;
Ποια η αντιμετωπιση του;
Τωρα στο παιχνιδι.
Του ειναι η του φαινεσθαι;
Του" μικροαστισμου" με οτι αυτος συνεπαγεται;
Της ευμαρειας της υλιστικης, της ακρατης καταναλωσης που γινεται αυτοσκοπος;
Της επιδειξης πλουτου;
Μα καπου εκει εχει χασει τον εαυτο του!
Καπου εκει κυνηγαει φαντασματα.
Καπου εκει δεν εχει προλαβει να ζησει!
Αν το παιχνιδι ειναι το γιγνεσθαι,απλα
το εχει χαμενο απο χερι.
Ενδιαφερον ποστ με καλο προβληματισμο.
Αγαπημενο το θεμα που παιζεις...
Την καλησπερα μου σε ολους.
DITHEN (20.01.2009)
Κατ'αρχην καλημερα σε ολους!:)
Σας ευχαριστω για τις αποψεις που καταθεσατε αγαπητοι συν-bloggers! Αποψεις ενδιαφερουσες, σε ενα δυσκολο πραγματικα θεμα, που απογειωσαν το οποιο νοημα προσπαθησε με την πτωχη του γλωσσα να αποδωσει το κειμενο!
NGCMLFY,
χρυσοστομος δεν ειμαι, και ουτε θα γινω νομιζω ποτε (αλλιως θα ειμουν Αρχεπισκοπος, χε,χε), αλλα προσπαθω να λεω αυτα που σκεφτομαι! Αν οι σκεψεις μου μπορουν να αποδειχθουν χρησιμες για οσους εχουν ωτα και ξερουν πραγματικα να ακουν, τοτε θα με ευχαριστουσε και θα με τιμουσε! Αλλα πολλες φορες οταν φωναζεις τις σκεψεις σου το μονο ισως που προκαλεις ειναι το μενος των αλλων που δεν θελουν να ακουνε, δεν εχουν μαθει να ακουνε, και εχουν μαθει να ζουν στο παραμυθακι τους και να χρησιμοποιουν τον χλευασμο ως μεσο αμυνας γιατι φοβουνται οταν διαταραττωνται οι κυκλοι τους!:)
sven,
μ' αρεσε πολυ η αναπτυξη της σκεψης για τους αρρωστους και τους "υγιεις"! Ειναι μια πτυχη που δεν την ειχα ποτε σκεφτει! Βρισκω οτι εχεις απολυτο δικαιο, με πολυ συγκροτημενη εκφραση! Θα το ψαξω ως αποψη!
Αγαπητε μου thank,
παντα χειμαρωδης και ασυγκρατητος στην εκφορα του λογου και των αποψεων σου!::)) Κραταω την επεξηγηση που δινεις για το γιατι πεταγωμαστε τα βραδια απο τον υπνο μας! Νομιζω οτι "κτυπαει κοκκαλο" στο νοημα του κειμενου! Ναι, ο διχασμος ειναι αυτος που μας σκιζει, φιλε, και η προσπαθεια να γινουμε αποδεκτοι με συμπεριφορες που δεν μας πανε, δεν ειμαστε εμεις!Στο τελος, ομως, παντα η βιωση ενος ρολου επι μακρον μας μετατρεπει σε αυτο που υποδιομαστε και γινομαστε "Εμεις"! Αλλα, οπως λεει και ο ποιητης, "ο εαυτος μου μια βραδια, εμπρος μου θα υψωθει, κι ως ενας δικαστης στυγνος θα μου ζητησει..." (ή καπως ετσι)!
Αγαπημενη μου Chocolat,
μαλλον πολυ βαρυ το πηρες το κειμενο!:)) Δεν στοχοποιησα κανεναν και πολυ περισσοτερο εσενα!:) Ο καθε ενας που θα μου κανει την τιμη να το διαβασει, ας βρει μεσα σ' αυτο τα δικα του στοιχεια κι ας τα ερμηνευσει αναλογως! Ωστοσο, για το θεματακι που θιγεις εχω να πω οτι ενα μερος υπαρχει μονο να ψαξεις για απαντησεις αν θες να βγεις απο το παιχνιδι (οπως λετε στην Κυπρο "ξεπαιζω"), να ψαξεις μεσα σου! Μονο ο εαυτος σου και η ηρεμια που μπορει να σου προσφερει η αυτογνωσια σου μπορουν να σε στηριξουν εξω απο τον Κυκλο (..με την κυμωλια)! Μ' αρεσε πολυ αυτο το: "Η σιωπή είναι ανοχή, κι η ανοχή συνενοχή, ακόμα κι αν γίνεται υποσυνείδητα", αλλα δεν νομιζω οτι ταιριαζει στην περιπτωση σου, γι αυτο μεινε οπως εισαι κι οπως σε μαθαμε! Πολλες φορες η σιωπη σου λεει απειρως περισσοτερα απο το οποιο σχολιο! Η δικη σου σιωπη ειναι συνειδητοποιημενη και εκκοφαντικη σε πολλες περιπτωσεις!:))
Φιλε Pterarche (σε ευχαριστω που μου εδωσες το δικαιωμα να σε αποκαλω ετσι),
Ναι, αναφερομαι και στην πλευρα της σκοπιμοτητας, οχι ομως απαραιτητα αυτη που καποιος μετερχεται και αθεμιτους τροπους για να τραβηξει την προσοχη και την αποδοχη! Πολυ περισσοτερο ομως αυτης που εχουν οσοι θελουν να νιωθουν οτι ανηκουν, οτι συμμετεχουν, οτι γινονται αποδεκτοι! Αυτης της αναγκης που σε πνιγει και σε αναγκαζει να κτυπας τις πορτες των διαφορων ατομων και ομαδων με μιζερο τροπο για να σε αποδεκτουν, να σε συμπεριλαβουν! Οπως πολυ σωστα ειπε ο thank, αυτο μας μπερδευει, μας διχαζει! Καθε μερα βλεπουμε τις απεγνωσμενες προσπαθειες πολλων να ομαδοποιηθουν, να νιωσουν αποδεκτοι, να συμπεριληφθουν! Και ετσι δυστυχως χανουν την ψυχη τους σε ενα ριξιμο ζαριων με τον Διαβολο, σπαταλωντας και εξασθενιζοντας τα πραγματικα τους ταλεντα και αναλωνοντας τον συναισθηματικο τους κοσμο ασκοπα!
Σας ευχαριστω ολους, πραγματικα!!
ekati (25.01.2009)
"Κάθε μέρα ο άνθρωπος πεθαίνει στον ύπνο και ξαναγεννιέται στο φως της μέρας. Τα όνειρά του τον στοιχειώνουν στον ύπνο-θάνατο με τις πράξεις της ημέρας. Εδώ ακριβώς πρέπει να είναι ήρωας ο άνθρωπος, να περπατά άφοβα στη γη του δικού του κάτω κόσμου, να χλευάζεται από τους νόμους που ο ίδιος αψήφησε. Πρέπει να συναντήσει τους δαίμονες που ο ίδιος έχει δημιουργήσει, να δώσει τις καθημερινές του μάχες. Αυτή είναι η δικαιοσύνη και η ιδέα της κρίσης. Ανάμεσα στην μιαν ανάσα και την επόμενη μπορεί να δει τις δοκιμασίες που περνά, τη μια μετά την άλλη, και να τις αναγνωρίσει βαθειά μέσα του. Μόνον το θάρρος και η επιμονή στην αλήθεια είναι τα όπλα του εδώ".
"Φοινικικες Επιστολες"
Γουίφρεντ Ντέιβις - Τζ. Ζουρ.
Για να στείλετε σχόλιο πρέπει να έχετε συνδεθεί ως μέλος. Πατήστε εδώ για να συνδεθείτε ή εδώ για να εγγραφείτε.
Επιστροφή στο blog
Συγγραφέας
dithen
Προσωπικά Δεδομένα
Να ζώ, να παθιάζομαι και να Φεύγω το τέλος πριν να δώ......
από Οδός Ονείρων
Περί Blog
blogs.musicheaven.gr/dithen
Τα λόγια δεν ήταν ποτέ αρκετά θέλει δουλεία για να γυρίσει ο Ήλιος......
Επίσημοι αναγνώστες (9)
Τα παρακάτω μέλη ενημερώνονται κάθε φορά που ανανεώνεται το blogΓίνε επίσημος αναγνώστης!
Πρόσφατα...
Δημοφιλέστερα...
Αρχείο...
Φιλικά Blogs
Links
dithen
Προσωπικά Δεδομένα
Να ζώ, να παθιάζομαι και να Φεύγω το τέλος πριν να δώ......
από Οδός Ονείρων
Περί Blog
blogs.musicheaven.gr/dithen
Τα λόγια δεν ήταν ποτέ αρκετά θέλει δουλεία για να γυρίσει ο Ήλιος......
Επίσημοι αναγνώστες (9)
Τα παρακάτω μέλη ενημερώνονται κάθε φορά που ανανεώνεται το blogΓίνε επίσημος αναγνώστης!
Πρόσφατα...
- Τώρα που αλλάξαν οι καιροί
- Αν Αργήσω μην με ψάξεις στο ΔΝΤ, θα είμαι με την Τροϊκα!
- Άτακτες λέξεις στο άσχετο!
- Ακριβό μου Μήνυμα .....
- Μαραμπού ....
- Λόγοι Απιστίας Γυναικών ......
- Προόρισμος ...
- Οι Αρετές του Έλληνα ....
Δημοφιλέστερα...
- Το Ωραιότερο Μωρό απο Ιδρύσεως Ελληνικού Κράτους
- Κορίτσια της Συγνώμης
- Το Τραγούδι Γυμνό .....
- Και Θέλουμε να Λεγόμαστε .... Άνθρωποι!
- Βροχό-σταλίδα.....
- Η Καθαρή ...... Ντόπα
- Βούρ στον Πατσά.....
- Σαράντα παρά ... ένα
Αρχείο...
Φιλικά Blogs
- neerie
- chocolat
- MPara
- maikempty
- thank
- pterarhos
- margot
- oraclas
- kithara_woman
- sven
- Desmar
- Emilia_
- pastella
- margo
- uNick
- Alks
Links