«Έχω μια πίπα ολλανδική από ένα μαύρο ξύλο,
όπου πολύ παράξενα την έχουν σκαλισμένη.
Έχει το σχήμα κεφαλιού Γοργόνας με πλουμίδια.
Κι ένας σ' εμέ ναύτης Δανός την έχει χαρισμένη. 

Και μου 'πε αυτός πως μια φορά του την επούλησε ένας,
στην Αλεξάντρεια, έμπορος ναρκωτικών, Αράπης,
και στον Αράπη - λέει - αυτόν, την είχε δώσει κάποια,
σε κάποιο πόρτο μακρινό, γυναίκα της αγάπης. 

Πολλές φορές, τις βραδινές σκοτεινιασμένες ώρες,
ανάβοντας την πίπα αυτή, σε μια γωνιά καπνίζω,
κι ο γκρίζος βγαίνοντας καπνός σιγά με περιβάλλει,
κάνοντας ένα γύρω μου κενό, μαβί και γκρίζο. 

Και πότε μια ψηλή, ο καπνός, γυναίκα σχηματίζει,
πότε ένα πόρτο ξενικό πολύ και μακρυσμένο.
Και βλέπω μες στους δρόμους του τους κρύους και βραδιασμένους να περπατά έναν ύποπτο Αράπη μεθυσμένο.  

Και βλέπω πάλι, άλλες φορές, μια γρήγορη γαλέρα
με τα πανιά της ανοιχτά στο αβέβαιο να αρμενίζει
κι απάνω στο μπαστούνι της να κάθεται ένας ναύτης,
να 'χει μια πίπα - όπως αυτήν εγώ - και να καπνίζει. 

Έχω μια πίπα ξύλινη παράξενα γλυμμένη.
Βλέπω καπνίζοντας τα πιο παράδοξα όνειρά μου.
Σκέφτομαι: "Θα 'ναι μαγική". Μα πάλι λέω: μη φταίει
ο εγγλέζικος βαρύς καπνός και η νευρασθένειά μου;» 

Ποιητική Συλλογή «Μαραμπού, 1933»

«Έχω μια Πίπα»          

-          «Δοσ’ μου τα κουπιά    

-          Είναι σάπια. Ολότελα.    

-          Τότε ας φτάσουμε κολυμπώντας.    

-          Κοίταξε το στόμα του σκύλου, πως περιμένει.    

-          Ρίξε την γαλέττα.    

-          Την ξερνά και την πετά πάλι απάνω μας. Δεν βλέπεις; Στάσου να πέσω. Θα χορτάσει. Θα προλάβεις να βγεις στη στεριά. Φυσάει. Είναι κόντρα. Αλαργεύουμε. Βρέχει. Πιες. Κοιμήσου, θα σε φυλάω.    

-          Κοιμάμαι. Είναι καιρός που κοιμάμαι.    

-          Τι ωραία που είναι τα μαλλιά σου. Άσε με να τα καθαρίσω από το αλάτι.    

-          Όχι.    

-          Γιατί γλιστράς από τα χέρια μου; Που είσαι; Έχω καινούργια tattoo να σου δείξω. Μην ξυπνάς ….. Έτσι όπως είσαι, θα σε βάλω φιγούρα σε πλώρη …. Κοριτσάκι. Πιασε με από το χέρι να μου δείξεις τον κόσμο.   

-          Δεν έχω χέρι. Δεν υπάρχει κόσμος."       

Νίκος Καββαδίας

«Βάρδια, 1954»   

Έτσι ….. επειδή τα αγαπώ!:)