Κράταγε το ποτήρι στο χέρι,

ότι είχε απομείνει από το τρίτο ήταν ο πάγος,

που έλιωνε περιμένοντας υπομονετικά να δεχτεί ξανά το υγρό πυρ,

να φανεί ξανά χρήσιμο και επιθυμητό για τέταρτη …..

Στεκόταν ακίνητος,

ασάλευτος ….. μετουσιώνοντας τα όνειρα!

Είχε ξεφύγει για μια στιγμή, μια αιωνιότητα,

κάρφωσε στο άπειρο,

αδιάφορο το βλέμμα,

σαν και τίποτα δεν άξιζε να πάμε,

σαν και τίποτα δεν είχε να περιμένει!

Ένα βλέμμα άδειο, όπως το ποτήρι,

κανένας ήχος, καμία επαφή,

Κι εκείνη η μουσική που λάτρευε,

τώρα απλά ενόχληση στην αίσθηση,

ξερή …. χωρίς χρώμα

ή νομιζε….;

Η πόρτα φάνηκε για μια στιγμή να εκπληρώνει το σκοπό της,

διέξοδος………..!!

Έτρεξε……

ο αέρας ευτυχώς κτυπά πάντα το πρόσωπο,

αυτή είναι η χάρη του,

να ξεπλένει πιότερο από το νερό!

Πριν καβαλήσει την μηχανή,

ενα χέρι …..

Το πρόσωπο, λευκό, μα γλυκό και παρακλητικό!

«Δεν ξέρω τ’ όνομα, μα σε είδα»,

«δεν θέλω να ξέρω, δεν με νοιάζει, μόνο το βλέμμα….»

«πάρε με μαζί, σε ένα ταξίδι, όλη μου η ζωή….

κι απόψε!»

Δυο έτρεχαν με τον αέρα κόντρα,

ξεπλύθηκαν …..

Λες και θα έφταναν ποτέ σε εκείνο το Hotel,

Όλη τους η ζωή;;;

Η μηχανή ούρλιαζε,

ζεστή στα σκέλια!

Ξέφυγε άλλη μια νύκτα,

εξιλέωση…….

Ως πότε, Καρδιά ……;;

You can check in any time you like, 

But you can’t ever leave …….