Όταν είσαι στενόμυαλος και δεν σου αρέσει να δοκιμάζεις στερείσαι πάρα πολλά πράγματα στη ζωή σου...

Πρώτα στο σεξ....

Μετά στο φαγητό...

Και τέλος στη μουσική...

Επειδή λοιπόν εγώ δεν είμαι μίζερος , ανέβηκα το Σάββατο στο penthouse του President (Φώτο) για να ακούσω έναν από τους καλύτερους στο είδος του.

Να πω την μαύρη αλήθεια τον Δημήτρη Βασιλάκη δεν τον ήξερα... άλλωστε η Jazz δεν ήταν ποτέ στις προτιμήσεις μου...αλλά είχα λάβει διαβεβαιώσεις....

-         Θα σου αρέσει....

-         Βασίλη είναι η πρώτη μου φορά.... άμα δε μ’ αρέσει  τώρα μετά δε θα ξαναθέλω...

Με το σαξόφωνο επίσης δεν είχα καλή σχέση.... είχα δουλέψει στο παρελθόν με τον Κατσαρό και καταλαβαίνετε όσοι είστε μουσικοί ότι σαξόφωνο και Κατσαρός είναι περίεργος συνδυασμός....

Μαζεύτηκα και λίγο όταν είδα την τραγουδίστρια του group… όπως με είχαν προειδοποιήσει έμοιαζε με στέλεχος της ΚΝΕ ....λίγο αχτένιστη....λίγο ατσούμπαλη ... και σίγουρα αξύριστη....

Αυτά είχαν σημασία μέχρι που ακούσαμε την πρώτη νότα....

Μια απίστευτη μουσικότητα έδενε τη μπάντα με εντάσεις απόλυτα ευχάριστες στο αυτί ενώ η συνέπεια των μουσικών άγγιζε την ποιότητα του CD σε πολλά επίπεδα....

Αν και τα περισσότερα τραγούδια ήταν άγνωστα (για μενα) δεν μπορούσες να μην εκτιμήσεις τη μελωδικότητα  αυτής του group και τον σεβασμό που έδειχναν στη μουσική....

Ποτέ δεν έχω πει «δεν πάω να ακούσω αυτόν...ή τον άλλο» και τις περισσότερες φορές μου βγαίνει σε κάλο....

εντάξει να μη λέω ψέματα .... τον Πασχαλίδη δεν μπορώ να τον ακούσω ξανά....έχω και νεύρα....