«Όλα έχουν φθαρεί στις μέρες μας
ακόμα και η δυστυχία»!
ΣΑΤΩΜΠΡΙΑΝ
Η αλήθεια είναι ότι κανένας δεν μπορεί να ξεφύγει κάποια στιγμή στην ζωή του από τον πόνο και την θλίψη! Είναι αδύνατον να μην αισθανθείς κάποια στιγμή τον πόνο και την θλίψη όταν ζεις σε μια δομημένη κοινωνία, μια πόλη, μια οικογένεια και συναναστρέφεσαι με τους ανθρώπους!
Ίσως, λέω, δεν ξέρω, αλλά τελικά ευτυχισμένος να είναι εκείνος που υποφέρει απλά λιγότερο από τους άλλους!
Η ειρωνεία είναι ότι, ότι δανείστηκα από την ζωή, στο τέλος το πλήρωσα διπλό και τριπλό! Σαν αυξημένο επιτόκιο ονειρικών δανείων! Οι Κινέζοι λένε ότι στην ζωή ένα καλό το πληρώνεις πάντα με τρία κακά!
Τελικά το χειρότερο που μπορεί να μας συμβεί είναι να περάσουμε μια μέρα διπλα από την ευτυχία μας και να μην είμαστε σε θέση να την αναγνωρίσουμε, και μετά να περιμένουμε το θαύμα που μια μέρα θα δικαιώσει την ύπαρξη και τις προσπάθειες μας! Μα ποτέ δεν αντιλαμβανόμαστε ότι το θαύμα συντελείται πάντα μέσα σ’ αυτό που ζούμε, την στιγμή που το βιώνουμε!
Πάντα μας ξεφεύγει αυτή η γ…η λεπτομέρεια! Και μετά σαν επαίτες προσευχόμαστε και ψάχνουμε για τα μεγάλα! Αυτά που δεν σταθήκαμε άξιοι να δημιουργήσουμε, γιατί απαρνηθήκαμε και απαξιώσαμε τα μικρά!
Περίεργη η διάθεση απόψε! Περίεργος και ο λογισμός!
Σκόρπια κομμάτια ατάκτως εριγμένα σε μια αρρωστημένη ψυχοσύνθεση, που όλο βρίσκει ισορροπίες κι όλο τις χαλά για την όμορφη αίσθηση του κενού!
Όταν ρε Μάνα μου έλεγες πως ότι κοροϊδέψω στην ζωή μου στο τέλος θα το λουστώ, τι ακριβώς εννοούσες; Διότι εγώ Μανά, λούστηκα κι αυτά που δεν κορόιδεψα ποτέ!
Δεν επεδίωξα ποτέ να γίνω Σίμωνας Κηριναίος, μα μου φόρτωσαν σταυρούς και ο Γολγοθάς είναι ακόμα μακριά! Άνθρωποι είμαστε και το «Άφες αυτοίς ..» δεν το έχουμε πάντα εύκαιρο! Πιο εύκολο ήταν πάντα το «Ηλί, ηλί …» και το «Τετέλεστε»!
Κάποιος είπε κάποτε ότι «η καλή πράξη ποτέ δεν χάνεται», η πράξη μπορεί, μα αυτός που την κάνει στο τέλος πάντα βγαίνει χαμένος!
Στον προβληματισμό, το μόνο που βρίσκω ως απάντηση και λύση είναι η ιστορία του Ρουσντί:
«Ο σκορπιός ενώ υπόσχεται πάντα στον βάτραχο να μη τον τσιμπήσει αν ο βάτραχος προσφερθεί να τον περάσει στην απέναντι όχθη του νερόλακκου, αθετεί πάντα τον λόγο του και κάπου στα μισά της διαδρομής καταφέρνει ένα δυνατό και μοιραίο τσίμπημα στον βάτραχο σωτήρα του. Καθώς ο βάτραχος και ο σκορπιός βυθίζονται στο νερό και πριν πνιγούν, ο σκορπιός πάντα προλαβαίνει να απολογηθεί λέγοντας ότι δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά αφού αυτή είναι η φύση του!»
Καλησπέρα!
14 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
Photo courtesy of Sotiris Kouvopoulos - www.cadu.gr Template design by Jorge |