στην λάμψη των ματιών και στο χαμόγελο των μυστηρίων

ήξερα ….! 

Ψηλαφιστά,

σταθμός μύριζες, όχι συνταξιδιώτης

κι εγώ που στον τελευταίο μου είχα μαζέψει ρούχα και τα λόγια

ποτέ δεν μέτραγα! 

Πόθησα το τέρμα της ράγιας

μα δεν με αξίωσε το ταξίδι

σαν ευχή και σαν κατάρα! 

Σου ‘πα γίνε …. δεν κράτησες,

σου ‘πα είσαι ….. δεν πίστεψες! 

Πριν προσέξω έπεσε η ομίχλη

κι αυτό το φως στο βάθος

εκκωφαντική και σαγηνευτική πάντα η κόρνα! 

Την ώρα που λύγησα

δυο κουβέντες σου πέσαν βαριές

και το γύρισμα στα παλιά …..

όσα ξέχασες στο μαζί και στο τότε 

δεν ήρθα

απλά επιστρέφω

στην αίσθηση του αέναου χορού σου

στις παρυφές των δασών! 

Εκεί που οι κυνηγοί φοβούνται το επόμενο

μα δεν διστάζουν να χαθούν στις φυλλωσιές

στο μεταίχμιο του ξέφωτου

των μεγάλων και θαρραλέων αποφάσεων

που έμειναν πάντα τέτοιες! 

Χάθηκα στην λευκή γραμμή που άφηνε το πέπλο

την ώρα που έμπαινες στον κυκλικό χορό

των απρόσωπων τσιγγάνων

σαν αγρίμι,

άξονας και ακτίνα …. 

Δεν αντιστάθηκα ποτέ στο φως του σώματος

ούτε στην κίνηση

μα έκαψα το προσωπείο στις μυστικιστικές φωτιές της γιορτής! 

απρόσωπα σαν αυτό της νύκτας

στην απουσία των αστεριών που λατρεψες!

Πιάνει η άκρη του ματιού τα δάση

να χάνονται στο πέρασμα …. 

Ο τελευταίος ποτέ δεν ήρθε στις ράγιες

κι αν πέρασε

η ομίχλη δεν μ’ άφησε να διακρίνω! 

Θα ξανάρθω

εκεί στις παρυφές

μόνο για το πέπλο και τις φωτιές της εξάγνισης! 

έσπασαν μέσα μου είδωλα και μύθοι! 

Θα ξανάρθω

σαν άξονας και ακτίνα

σε ‘κείνο τον χορό των Αερικών …

μα δεν θα ‘ναι επιστροφή

Αίσθηση θα ‘ναι ….!