Ζηλεύω…

…τους ανθρώπους  που είναι τόσο ανεπιτήδευτα έξυπνοι, που αισθάνεσαι πως θα ήθελες να τους «κουβαλάς» μαζί σου συνέχεια.

…τα  ζευγαράκια που κάθονται στα παγκάκια και την σκηνή που το αγόρι σκουπίζει απαλά με τα δάχτυλά του τα δάκρυα από τα μάγουλα του κοριτσιού του.

….τις  κοπέλες που είναι τόσο τσαχπίνες και  σέξυ που ‘γεμίζουν’ όλο τον χώρο και σε κάνουν να νιώθεις αόρατος.

…τον τραγουδιστή  που τραγουδά με τέτοιο τρόπο που σε κάνει να κλαις όταν είσαι χαρούμενος και να γελάς όταν είσαι λυπημένος.

…τον συγγραφέα που αραδιάζει λέξεις σε ένα χαρτί έτσι, ώστε διαβάζοντάς τες να αποκτούν για τον κάθε άνθρωπο,ξεχωριστό νόημα.

…τον χορευτή που κινείται με τέτοιο πάθος που σε κάνει να καταλαβαίνεις πώς είναι να νιώθεις ότι χορεύει η ψυχή σου.

… τους ανθρώπους που είναι κοινωνικοί ,αστείοι, ανοιχτοί σε καινούριες παρέες και εμπειρίες. Είναι και αυτοί που κουβαλάνε πάντα μια λάμψη μαζί τους.

… τα φιλιά που διεκδικούν και δεν βιάζουν.

…τα χάδια που σε κάνουν να ζαλίζεσαι τόσο, όσο δεν μπορεί να κάνει κανένα ποτό στον κόσμο.

…τους ανθρώπους που έχουν στόχους μπροστά τους,αλλά είναι ικανοί να παρεκκλίνουν πότε-πότε χωρίς να  χάνουν ούτε αυτούς (τους στόχους),αλλά ούτε και τους εαυτούς τους.

…τους ανθρώπους με ανοιχτό πνεύμα και όρεξη για δράση.

…όλους αυτούς που,απλά και μόνο με ένα χαμόγελο,σε κάνουν να ξεχνάς αυτό που ήθελες να πεις.

…αυτούς που μπορούν και ταξιδεύουν πολύ, έστω και νοητά.

…αυτούς που πάντα βρίσκουν κάτι θετικό σε όλα.

Αλλά πιο πολύ ζήλεψα ένα κορίτσι που είδα το πρωί στο τρένο. Φορούσε μεγάλα άσπρα γυαλιά και είχε τα πιο υπέροχα χείλη που είχα δει  ποτέ. Την κοίταζα και σκεφτόμουν,πως αν κάποιος τα τρυπούσε, θα χυνόταν χυμός φράουλας....