Την ώρα που γεννιότανε μια μοίρα μόνο τ’ άγγιξε: «η ευτυχία σου θα είναι να κερδίζεις με κόπο ότι πόθησες, μόνο έτσι θα φχαριστιέσαι»! 

Ποτέ δεν τον έβρισκαν ….. κανέναν δεν έψαχνε! Περηφάνια μα και εσωτερικότητα! 

Κοινωνικός! Γνωστούς πολλούς, μα στο τέλος κανένας φίλος! 

Κανένας δεν τον βρήκε ακόμα και στ’ όνειρο του!  

Σκοπός ζωής να δίνει … ακόμα και τα φτερά του! Κι όταν δεν μπορούσε να πετάξει, δεν ζήτησε … έγλυφε τις πληγές και περίμενε! Περίμενε να φυτρώσουν ξανά για την συνέχεια του ταξιδιού! 

Όλα για το ταξίδι! 

Χώρες πήγε, είδε, δούλεψε, τις έκανε δίκες του! Δική του κάθε γωνιά των ξένων, δική του και η γνώση των στιγμών! 

Για άλλου ξεκίναγε, μα πάντα αλλού κατέληγε! Έλειπε τις σωστές στιγμές, από την ζωή του, από την ζωή τους! Μια νύκτα δική του, ολόκληρη η ζωή των άλλων! Τι να πει και σε ποιον να εξηγήσει; Προτίμαγε την σιωπή ….. 

Αγάπες πέρασαν! Πολλές, καμιά φορά του φαίνονται αμέτρητες! Αμέτρητες και οι νυκτερινές! Αυτές που δεν θυμάσαι την αίσθηση το πρωί! Άλλες τον τσάκισαν, άλλες τις τσάκισε! Θυμάται ακόμα τον γέρο ψαρά, κάπου ανάμεσα σε Πόρο και Αίγινα: «Για να πληγώσεις πρέπει να πληγωθείς»! Έτσι παιζόταν πάντα το παιχνίδι! 

Τίποτα δεν κράταγε! Ούτε μια ανάμνηση! Έτσι ένιωθε ελεύθερος! Ειλικρινής όμως! Ποτέ δεν κορόιδεψε, ίσως μονάχα κάποιες φορές τον εαυτό του!   

Κάθε μέρα από την ίδια μεριά ξημέρωνε ο ήλιος! Όσο άντεχε να του χαμογελά προχώραγε! Άλλη μια μέρα!  

Έκλεινε κύκλους! Άρχιζε καινούργιους …. ή έτσι νόμιζε! Δεν ήξερε! «Δεν βγαίνεις ποτέ από τους κύκλους, απλά κάποια μέρα γίνονται όλοι μαζί ένα πελώριο ζωνάρι που σε σφίγγουν και τότε …. ή το σπας και βρίσκεσαι στο κενό ή αφήνεσαι να πεθάνεις»!  

Κάποιες φορές ξένο σώμα! Σερνότανε στις γειτονιές του κόσμου! Ίδια νεκρός! Μα η αύρα τον κράταγε! Το χάδι τον ζωντάνευε, κι ας ήταν ξένο και λίγο! Έτσι το θελε για να αφήνεται να ταξιδεύει στο άγνωστο κάθε ηλιοβασίλεμα! 

Δοκίμασε πολλά! Σ’ όλα πετύχαινε! Μα τα’ άφηνε πριν κλείσει ο κύκλος!  «Ότι κάνεις και ότι μάθεις σ’ αυτή την ζωή είναι χρήσιμο»! Μα η ζωή στερεύει μέρα με την μέρα και δεν προλαβαίνεις να χρησιμοποιήσεις τίποτα! «Τίποτα δεν παίρνεις τελικά μαζί σου, ούτε εμπειρίες, ούτε λεφτά»! Μόνο την μοναξιά σου! 

Μια μέρα το χαμόγελο χάθηκε! Ο ήλιος βγήκε όπως συνήθιζε μα δεν το βρήκε απέναντι του! Όλα έγιναν ένα! 

Τίποτα πια δεν άξιζε να πάει …. 

Η γνώση τώρα δεν ήταν όπλο, μα βάσανο! Μαρτύριο τρομερό!  

Τελικά δεν βρήκε ποτέ τίποτα πίσω από τον μύθο! 

Κι όλα έγιναν ένα, με μιας! 

Έπεσε χάμω με ορμή!

 Άφησε την βροχή να κτυπάει με λύσσα το πρόσωπο … να ξεπλένει το προτεταμένο στήθος! Ένα adagio του Albinoni έφθανε από μακριά …… σαν λύτρωση και σαν συνοδεία! 

«Τώρα πάρε με ….. καθάρισα πια»! 

Ένα ζεστό χέρι του καθάρισε τα μαλλιά από την λάσπη ….. γύρισε το βλέμμα ….. 

...... Το χαμόγελο!