Απο το «Κεμάλ Ατατούρκ» μέχρι την Τούζλα είναι περίπου 90 χιλ... σε αυτή την απόσταση πρέπει να μέτρησα πάνω από 50 τεράστιες τούρκικες σημαίες στην άκρη του δρόμου . Μόλις περνούσες τη μία , στο βάθος ξεπρόβαλε μια άλλη το ίδιο τεράστια!

Οι Τούρκοι είναι γνωστό ότι ταΐζονται με ένα εξελιγμένο μίγμα εθνικισμού αλλά όταν βρίσκεσαι μπροστά στα συστατικά αυτής της συνταγής έχει ενδιαφέρον.

Τέλος πάντων. Να μη λέω τώρα για τον εθνικισμό των Τούρκων και προσβάλλω τίποτα ανοιχτόμυαλους.

Σε αυτή την διαδρομή πέρασα από τα στενά του Βοσπόρου....θες ότι είναι στο DNA μας...θες ότι τα τραγούδησε μέχρι και ο Νταλάρας...θες ότι είναι αλήθεια.... Ο Βόσπορος με τα κάστρα του είναι από τα πιο όμορφα μέρη που έχω δει...

Λίγο πιο πέρα από την πλατεία Taksim βρίσκεται « η πλατεία των Στρατηγών»... μεγάλοι στρατάρχες της Τουρκίας με πρώτο και καλύτερο βέβαια τον Κεμάλ. Του οποίου η προτομή είναι και μεγαλύτερη.

Την τελευταία μέρα πήρα ένα ταξί για την Αγία Σοφία. Στην ουρά για το εισιτήριο (των 10 ευρώ) σχεδόν μου φόρτωσαν στην πλάτη ένα χαλί...

-         δε θέλω ρε πουλάκι μου χαλί...

-         θέλεις αυτό που είναι κόκκινο?

-         Μπρορντοροδοκοραλί έχεις?

-         Έχω!

-         Να το βάλεις σπίτι σου!

Μπαίνοντας σε πιάνει η ψυχή σου. Σκοτάδια παντού...χτισμένα παράθυρα και μια τεράστια σκαλωσιά στο κέντρο που φτάνει μέχρι τον τρούλο.

Ο μόνος φωτισμός από πολυελαίους που κρέμονται στα δύο μέτρα! Αυτό δε σε αφήνει να καταλάβεις ούτε το μέγεθος αλλά ούτε και να δείς ό,τι έχει απομείνει από τα ψηφιδωτά.

Γενικά έχει γίνει ότι είναι δυνατόν να υποβαθμιστεί ο ναός και ο άσχετος τουρίστας να κάνει μια αδιάφορη και γρήγορη βόλτα.

Ο διάδρομος που οδηγεί στο γυναικωνίτη είναι ακόμα πιο σκοτεινός!

Η κολόνα των ευχών... οι πιστοί ακουμπούσαν τον αντίχειρα στην μεταλλική επένδυση και έκαναν μια ευχή περιστρέφοντας την παλάμη τους. Με τους αιώνες η επένδυση τρύπησε όπως και η μαρμάρινη κολόνα. Σήμερα ο αντίχειρας βυθίζεται ολόκληρος μέσα στο μάρμαρο.