Ό,τι είναι σημαντικό δε φαίνεται...

Είναι όπως με το λουλούδι. Αν αγαπάς ένα λουλούδι που βρίσκεται σε ένα αστέρι, νιώθεις γλυκά τη νύχτα όταν κοιτάζεις τον ουρανό. Όλα τ' αστέρια είναι ανθισμένα.

Θα κοιτάζεις τη νύχτα τ' αστέρια. Το δικό μου είναι πολύ μικρό, δεν μπορώ να σου δείξω που βρίσκεται. Καλύτερα έτσι. Το αστέρι μου θα είναι για σένα ένα ανάμεσα σ' όλα τ' αστέρια. Έτσι θα σ' αρέσει να κοιτάζεις όλα τ' αστέρια... Θα είναι όλοι φίλοι σου. Κι έπειτα θα σου κάνω ένα δώρο...

Για όλους τους ανθρώπους τ' αστέρια δεν είναι τα ίδια. Για εκείνους που ταξιδεύουν τ' αστέρια είναι οδηγοί. Για κάποιους άλλους δεν είναι παρά μικρά φωτάκια. Για άλλους, που είναι σοφοί, είναι προβλήματα. Για τον επιχειρηματία μου ήταν χρυσάφι. Όμως όλ' αυτά τ' αστέρια σωπαίνουν. Εσύ θα έχεις τ' αστέρια που δεν έχει κανένας...

Όταν θα κοιτάζεις τον ουρανό τη νύχτα, αφού εγώ θα μένω σε ένα από αυτά, αφού εγώ θα γελάω σε ένα από αυτά, θα είναι για σένα λοιπόν σαν να γελάνε όλα τ' αστέρια. Εσύ θα έχεις αστέρια που ξέρουν να γελάνε....

Κι όταν θα έχεις παρηγορηθεί (πάντα έρχεται η παρηγοριά), θα χαίρεσαι που με γνώρισες. Θα είσαι πάντα ο φίλος μου. Θα έχεις όρεξη να γελάσεις μαζί μου. Και θ' ανοίγεις καμιά φορά το παράθυρο σου, έτσι για κέφι... Κι οι φίλοι σου θ' απορούν να σε βλέπουν να γελάς κοιτάζοντας τον ουρανό. Τότε θα τους λες: “Ναι, τ' αστέρια με κάνουν πάντα να γελώ”. Και θα σε παίρνουν για τρελό. Θα είναι το πιο αστείο που θα σου έχω σκαρώσει...

Θα είναι σαν να έχω δώσει, αντί γι' αστέρια, πολλά καμπανάκια που ξέρουν να γελάν....

Απόσπασμα από:

Αντουάν ντε Σαιντ – Εξυπερύ

Ο Μικρός Πρίγκιπας

Μετάφραση: Μελίνα Καρακώστα

Εκδόσεις Πατάκη