Τη Δευτέρα είχαμε την τύχη να επισκεφθούμε έναν ιερό χώρο της παγκόσμιας αρχαιολογικής κληρονομιάς, όπου εδώ και 50 χρόνια γεννιούνται οι τόμοι της (CMS) Εγκυκλοπαίδειας των Μινωικών και Μυκηναϊκών Σφραγίδων: Ένας όροφος όλος κι όλος, σε ένα μικρό, παλιό αρχοντικό, κάπου στο Μάρμπουργκ. 

Αφοπλιστική η απλότητά του Διευθυντή, που στον τομέα του θεωρείται παγκοσμίως, κορυφή και υπόδειγμα. Μια διαρκής διαπίστωση, που συλλέγω από τα πολύ μικρά χρόνια: Όσο πιο ψηλά ανεβαίνεις τον δρόμο σου, τόσο πιο βαθειά στη γη πρέπει να απλώνονται οι ρίζες σου. Είχα πει σε άλλο ποστ ότι δεν εντυπωσιάζομαι σχεδόν ποτέ. Όταν όμως συμβαίνει, μαζί με την εκτίμηση γαργαλιέται κι ένα δάκρυ στα μάτια. Δεν κυλάει στο μάγουλο, απλά στέκεται δειλό ανέμεσα στα βλέφαρα. Κάθε φορά, αυτό συμβαίνει. Όλο και πιο σπάνια,μα όλο και πιο έντονα.

Στους τοίχους, απλωμένοι κατάλογοι με τα μοτίβα, τα ιδιεογράμματα. Γραμμική Α, πετρώματα, οι τόμοι -τα παιδιά τους δηλαδή-, αφίσες από Κρητολογικά συνέδρια, φωτογραφίες και σχέδια. Ένα κανονικό εργαστήρι, με ατμόσφαιρα βιβλιοθήκης και ειδικού ταξιδιωτικού οδηγού μαζί. 

Στη μιάμιση ώρα που είχαμε ελεύθερη να περπατήσουμε στο κέντρο της πόλης, ξετρελλαθήκαμε κι ας ζούμε ουσιαστικά σε μια πόλη, με καλύτερο καιρό και ρομαντικότερα δρομάκια. Ίσως οι ανηφοροκατηφόρες; Οι αμέτρητες σκάλες; Μπα... Πετρόκτιστοι δρόμοι, κομψά και μη μεσαιωνικά κτίρια, συνηθισμένη εικόνα στη Γερμανία. Δεν είδαμε τα τουριστικά τουριστικά με την πιο παλιά καθαρή γοτθική εκκλησία της Βόρειας Ευρώπης ούτε πλησιάσαμε το επιβλητικό και ελαφρώς ανατρχιαστικό κάστρο. Ο χρόνος πολύ λίγος. Η ζέστη αφόρητη- 30° C παρακαλώ!- Κάηκα ως συνήθως, πάθαμε και μια ωραία ηλίαση πάλι! Έπεσε και το δούλεμα από τις Γερμανίδες, που νομίζουν ότι όλοι οι Μεσογειακοί πλαστήκαμε για την ηλιοθεραπεία - ΟΪΑ!

Κάπου σε ένα ανήφορο, πετύχαμε ιταλική τζελατερία. Παγωτό οι Γερμανοί, παγωμένο καφέ οι Ελληνίδες! Φυσικά δεν κλειστήκαμε στην τζαμαρία του, προτιμήσαμε να καθίσουμε έξω στον δρόμο. Πέντε λεπτά, προσέξαμε πέντε τυφλούς να κυκλοφοράνε. Ένας ένας, όχι παρέα. Χωρίς κάποια αίσθηση αρνητικής διάθεσης, μας έκανε εντύπωση. Μετά, πέρασε άλλος ένας κι άλλος ένας... όπας,κάτι γίνεται εδώ. Κι εγώ δεν ησυχάζω αν δεν μάθω! Μπλουμ.

Στο κέντρο, νομίζω στην Πλατεία Αγοράς, όπου λάμβανε χώρα το μεσαιωνικό παζάρι, ανακαλύψαμε μια μπρούντζινη μακέτα. Ανοίγω παρένθεση: 

Στο Μάρμπουργκ, που λέτε, υπάρχει Σχολή Τυφλών, με τη δυνατότητα και τριτοβάθμιας εκπαίδευσης παρακαλώ! Μαθήτρια της Σχολής υπήρξε και η κόρη του νυν Προέδρου της Γερμανίας αλλά και το παιδί του μέσου Γερμανού (ή μετανάστη) πολίτη. Κοινωνική ισότητα, τα δίδακτρα πληρωμένα από την Κυβέρνηση ή κάποια προγράμματα υγείας. Ένα από τα πολλά καλά αυτής της χώρας. 

 : Κλείνω παρένθεση.

Η μπρούντζινη μακέτα είναι ουσιαστικά, το Παζάρι του Μάρμπουρκ, με τα κυριότερα κτίρια. Δυο επιγραφές, μια στα γερμανικά και μια στη γραφή Μπρέιγ, πληροφορούν τον περίεργο άγνωστο ότι η μπρούντζινη μινιατούρα του κέντρου, φτιάχτηκε για να μπορούν οι τυφλοί επισκέπτες ή κάτοικοι της πόλης, να "δουν" το κέντρο, με την αφή. Το μοντέλο αυτό, εγκαινιάστηκε πριν 5 ή 6 χρόνια. Φαντάζομαι θα υπάρχει κι αλλού, μα δεν το είδαμε; Μπορεί..

Τους προηγούμενους μήνες, είχαμε εκθέσεις με κύριους επισκέπτες αυτή τη μερίδα συνανθρώπων μας. Στην Αθήνα, υπήρξε νομίζω μια έκθεση γλυπτών. Στην Βόννη μια παρόμοια, κάπου είχα το προσπέκτους σε γραφή Μπρέιγ αλλά το έχασα. 

Το θέμα είναι ότι επιτέλους, αρχίσαμε να τους βλέπουμε κι εμείς. Γιατί μέχρι τώρα, μονάχα αυτοί άκουγαν το βουητό μας. 

Κι έχουμε ακόμα ν΄ανοίξουμε τα μάτια σε πολλές άλλες μερίδες, που λόγω πολεοδομίας και συγκοινωνίας πρωτίστως, αναγκάζονται να κλείνονται στο σπίτι τους, μακριά από μας, τους "νορμάλ".

Ελπίζω, σύντομα.

 ΥΓ: Οι φώτος μου παραήταν Οβελίξ για να χωρέσουν εδώ. Σνουφ.