Από τον καιρό της βροχής…..

και πάλι απόψε!!

Αισθήματα και πάθη

στις πέτρινες μυλόπετρες της καρδιάς σου!

Κρύφτηκα στην σκιά,

κάτι ψιθύρισες για μοναξιά!

Αρχέγονο μυστικό,

σαν το ωχρό πρόσωπο της Κλεοπάτρας

και το τελευταίο παγωμένο χαμόγελο

στην ανάμνηση του έρωτα!

Η φωτιά που αδηφάγα έτρωγε

τα πέπλα της Σαλώμης

στον τελευταίο χορό!

Ζεστό το χέρι στην πληγή

κι εκείνη η κόκκινη σταγόνα

σαν δάκρυ…..

«Ποτέ, δεν θα μπω σ’ άλλο σώμα»,

μη μιλάς…..

η βροχή θα αργήσει ξανά,

κι εγώ δεν θέλω πια να καίγομαι!

Η κατάρα του Λωτ …

δεν κοίταξες πίσω,

μα το αλάτι εδώ και χρόνια

έκανε το νερό γλυφό!

Και πάλι απόψε…

μύθοι και υποσχέσεις

γονάτισαν με μιας!

Τίποτα πια δεν θα ‘ναι ξανά το ίδιο,

μόνο που το αύριο

θα ‘ναι πάλι σαν χθες!

Η απουσία έχει πια όνομα,

κι η παρουσία παραμένει ανώνυμη …..

Χάραξα στο τζάμι

«σε σου πρέπει στέρεα γη»,

Χάραξες στην πόρτα

«ήρθα να σε δω, μα δεν σε είδα..»!

Και πάλι απόψε……

Από τον καιρό της βροχής!

Κρύφτηκα ξανά στην σκιά,

η ψυχή, Ψυχή μου,

δεν ζήτησε ποτέ πολλά….