Κάποια Δήθεν Λόγια......
Οποιος Μπορει Κανει, οποιος δεν μπορει διδασκει!!!
Οποιος Μπορει Κανει, οποιος δεν μπορει διδασκει!!!
29 Ιουλίου 2009, 14:37
Παραμονή της Επετείου ..
Liza32 (29.07.2009)
Τρομερή ιστορία...Αληθινή είναι ή γράφεις βιβλίο; Ότι και αν είναι, ενα πράγμα να θυμάσαι. Δεν αξίζει να θυμόμαστε αυτούς που μας πλήγωσαν! Ούτε αξίζει να χαραμιζόμαστε για άτομα που δεν αξίζουν! ZARATHUSTRA (29.07.2009)
Εζησα κι εγω την ιστορια σου σαν
να την εβλεπα σε οθονη κινηματογραφου και τα χερια μου εσφιγγαν τα χερουλια της καρεκλας , οπως τα δικα σου το τιμονι.
Γραφεις υπεροχα φιλε ... καλλιτεχνης που ειναι ο πονος ,ε ;
Δεν υπαρχει πιο κοφτερο μαχαιρι απο αυτο της προδοσιας .chocolat (29.07.2009)
Οδυνηρή ανάμνηση. Αριστουργηματικό κείμενο.
Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να ευχηθώ για μια ήρεμη, νύχτα.
Όνειρα γλυκά. :) kithara-woman (30.07.2009)
"σε όσους πολέμους κι αν με πας,
θα σε νικήσω,
αγάπησε με,
αν τόσο θες να ξεψυχήσω..."
Αυτοί οι στίχοι μου ήρθαν στο μυαλό.
Για τέτοιους ανθρώπους,τέτοιες γυναίκες,δεν αξίζει,φίλε μου,να χαλιέσαι...Κανένα συναίσθημα δεν στεριώνει πάνω τους.Απο ματαιοδοξία.Επειδή ξέρουν ότι μπορούν να παίζουν και μόνο να κερδίζουν.Να χάσουν,δεν το εχουν μάθει ποτέ.Δεν μπορώ να πω ότι φταίνε μόνο εκείνες.Φταίνε όλοι που τις θεοποιούν.Η ίδια η κοινωνία που τις αποθεώνει.Τέλος πάντων,δεν θέλω να ξεφύγω από το θέμα.Είναι μεγάλη κουβέντα,τα έχουμε ξαναπει άλλωστε.
Αλλά οι αναμνήσεις,ακόμα και οι άσχημες,κάτι μας μαθαίνουν.
Καλύτερα να έχουμε να θυμόμαστε,ακόμα και άσχημα πράγματα,παρά να μην έχουμε ζήσει,να μην έχουμε τίποτα να θυμηθούμε.
Και η πίκρα μέρος του παιχνιδιού είναι.Μέρος της ζωής.
Κι ο ουρανός με σύννεφα είναι ο πιο όμορφος.Αν ήταν πάντα λιακάδα,κάποτε θα την βαριόμασταν...Η πιο όμορφη λιακάδα μετά την καταιγίδα έρχεται.Κοντά είναι.Θα την δεις!
;-)
Oraclas (30.07.2009)
Αριστουργηματική η γραφή σου. Καλύτερη και από το Dead Can Dance, καλύτερη και από τα κορίτσια της συγγνώμης.
Το φιλί σου προδοσία
ξένος πόθος, ξένο στόμα
το κορμί σου εξορία
ξένος τόπος, ξένο χώμα.
Καμιά φορά τα μονοπάτια του μυαλού μας, μας οδηγούν σε θολές σκέψεις. Έχεις γυρίσει σελίδα. Μην γυρίζεις στα παλιά. Μην ψάχνεις απομιμήσεις. Όταν βρεις κάτι αυθεντικό το πράσινο χρώμα των ματιών της θα έχει ξεθωριάσει για τα καλά,
... σαν μια παλιά φωτογραφία.inappropriate (30.07.2009)
"Η μεγαλύτερη απόδειξη έρωτα είναι το ζευγάρι που καίει το σπίτι του ενώ είναι ακόμα μέσα.."
Αυτό μονάχα θα σχολιάσω όχι για παρηγοριά.
Κι' ένα τραγούδι που μάλλον θα πει αυτά που σκέφτονται οι ερωτευμένοι την ώρα που καίνε το εαυτό τους, καλύτερα από μένα:
http://www.youtube.com/watch?v=GLFM7Wf-xAU
.......................................pterarhos (30.07.2009)
Το διαβασα χτες βραδυ.
Κατ'αρχην θελει αντερα η εξομολογηση
αυτη.
Κατα δευτερον, συγχαρητηρια για τον τροπο γραφης.
Κατα τριτον , φυγε απο κει.
Ξερω πολυ καλα τι σου ζητω.
Γιαυτο δεν σου απαντησα χτες.
Μαλλον εχουμε πολλα να πουμε οποτε προκυψει συναντηση.
Να προσεχεις τον εαυτο σου.
Κανεις δεν θα το κανει για σενα.
Την καλησπερα μου φιλε.
nevitelle (31.07.2009)
Αχ..αυτές οι εκπλήξεις της ζωής εκεί που δεν το περιμένουμε..που πάντα μας πιάνουν στον ύπνο και γυρίζουν το μαχαίρι στην πληγή που νομίζαμε επουλωμένη..
Διαβάζοντας το πραγματικά υπέροχο κείμενό σου μου ήρθε στο μυαλό η μουσική από ένα παλιό τραγούδι και κόλλησα για λίγο ψάχνοντας στο ντουλαπάκι του μυαλού μου τα λόγια. Τελικά το θυμήθηκα:Μην χτυπάς - Μ.Μητσιάς
http://www.youtube.com/watch?v=dcoCxLnMN7E
Θα συμφωνήσω με τον Πτέραρχο, πρόσεχε τον Δήθεν, κανείς δεν θα το κάνει για σένα. Μου το είπε κάποτε ένα πολύ αγαπητό άτομο και δεν τον άκουσα..κατάλαβα τι εννοούσε μετά από καιρό..
Καλό ξημέρωμα..
margot (31.07.2009)
Οι στιγμές έχουν δική τους ζωή, δεν μας ρωτάνε απλά μας δανείζουν το σανίδι τους για να πατήσουμε λίγο. Ακόμη και αν νομίζουμε ότι είναι δικές μας εμείς είμαστε δικοί τους.DITHEN (31.07.2009)
Καλημέρα σε όλες και όλους!
@ Liza32, όχι δεν γράφω βιβλίο, Καλή μου! Μακάρι να είχα τέτοιο ταλέντο! Απλά οι στιγμές και το πεπρωμένο (μάλλον) γράφουν το βιβλίο της ζωής μου! Το μόνο βιβλίο που δεν θα μπορέσω ποτέ να αρχίσω να το διαβάζω από το τέλος:))
@ Αγαπητέ μου Zarathustra, στης ψυχής μας την οθόνη η ζωή μοιάζει με έργο που πάντα φεύγουμε πάντα το τέλος πριν να δούμε! Καλλιτέχνης ο πόνος και έμπνευση ο καημός!:))
@ Αγαπημένη μου Chocolat, οι νύκτες, όπως κι η θάλασσα, μπορεί να είναι ήρεμες αλλά δεν κατάφεραν ποτέ να είναι ακίνητες! Το ξέρεις καλά…::))
@ Κιθαρίστα, το «λίγο» είναι που μας σκοτώνει και το «πολύ» δεν είναι ποτέ αρκετό! Ότι ζούμε είναι κέρδος κι ας είναι Πύρρειες οι νίκες, άλλωστε οι πιο όμορφοι αγώνες, είναι οι μάταιοι!:)
@ Αγαπητέ Oraclas, κάποτε κάποιες παλιές φωτογραφίες τις κάνουμε κομμάτια, για να μην σκεφτόμαστε τα βράδια που για χάρη τους χαλάσαμε! Μα κάποτε οι εικόνες τους μας στοιχειώνουν για πάντα και τελικά ανακαλύπτουμε ότι το μόνο που καταφέραμε να σκίσουμε με μανία ήταν η ψυχή μας!:)
@ Σοφή μου inappropriate, ο πόλεμος των Roose, θα ήταν μια κάποια λύση και ίσως ρομαντική, μα μέχρι να φθάσεις να κάψεις το σπίτι έχεις ήδη κάψει την ψυχή σου πολλές φορές, που πια δεν έχει νόημα το τραγικό τέλος της ύπαρξης! Σε ευχαριστώ για το τραγουδάκι!::))
@ Φίλε μου Πτέραρχε, σίγουρα έχουμε πολλά να συζητήσουμε! Μα πολύ περισσότερο να πιούμε και μετά σαν σπονδή να αφήσουμε το κρασί να λερώσει το τραπέζι! Κάθε μέρα φεύγω, μέτρο-μετρο όλο πιο … κοντά!:)) Δεν είναι οι εξομολογήσεις που θέλουν θάρρος, μα η ζωή!!
@ Καλή μου nevitelle, κορυφαίο το τραγούδι!!! Κανένας δρόμος όσο στενός κι αν είναι δεν μπορεί να είναι στερνός! Ευτυχώς όμως που υπάρχουν και οι μονόδρομοι, έτσι από εκεί που πέρασες δεν μπορείς πια να επιστρέψεις!:)
@ Margot μου, οι στιγμές περικλείουν πάντα την δική τους ακατανόητη μαγεία! Γι αυτό αφηνόμαστε στις στιγμές μας, ζώντας τα πάθη μας!
Σας ευχαριστώ όλες και όλους!
Για να στείλετε σχόλιο πρέπει να έχετε συνδεθεί ως μέλος. Πατήστε εδώ για να συνδεθείτε ή εδώ για να εγγραφείτε.
Επιστροφή στο blog
Παραμονή της Επετείου ..
Βρέθηκαν πρόσωπο με πρόσωπο …
Στο ίδιο μπαράκι! Εκεί τα έπινε χρόνια τώρα κάθε παραμονή της επετείου ….. Έτσι για να θυμάται (ή να ξεχνάει;)! Από όλα τα μέρη της γης, από όλα τα μπαρ της Αθήνας, ψες έτυχε να «περπατήσει» στο δικό του! Σ’ αυτό που κάποτε ήταν ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ!
Την κοίταγε μοναχά! Δεν μίλησε ….
Χάθηκε στο πράσινο των ματιών της όπως τότε …! Ότι πιο όμορφο και σκληρό μαζί είχε ποτέ αντικρύσει!
Τα θυμήθηκε σε μια απειροελάχιστη στιγμή πως του γελούσαν κάποτε, κι αμέσως η σκέψη έτρεξε στο πως τον κοίταξαν ψυχρά και αδίστακτα, εκείνη … την τελευταία νύκτα … όταν μπαίνοντας στο σπίτι τη βρήκε με έναν τυχαίο στο κρεβάτι!
Παραμονή της επετείου, όπως και ψες…..
Από τότε δεν ξαναπίστεψε! Χάθηκε στις γειτονιές του κόσμου, έζησε, απόλαυσε, έθελξε, θέλκτικε, άγγιξε, ένιωσε, έκλαψε, πόνεσε, πρόδωσε και προδόθηκε, έφτιαξε και φτιάχτηκε, χρόνια χίλια …. Μα δεν πίστεψε ποτέ ξανά!!
Δεν την είχε δει ποτέ … μέχρι … ψες! Δεκαεφτά ολόκληρα χρόνια! Ούτε μια είδηση, ούτε ένα σημάδι! Δεν το θελε ούτε αυτός! Πάντα έλεγε: «Ότι σαν βάζο ράγισε, δεν ξανακολλάει»! Φύγε και μην κοιτάξεις ποτέ στα μάτια όποιον σ’ άφησε με τρόπο να κερδίσεις!
Δεν έδειξε να ξαφνιάζεται! Έριξε πίσω το μαλλί, όπως το χε συνήθειο από παλιά, με εκείνο τον απόλυτα θηλυκό τρόπο που τον τρέλαινε πάντα (άλλωστε έτσι την πρωτοπρόσεξε και την είχε ερωτευτεί πριν την γνωρίσει) και τον πλησίασε! Έγειρε στο αυτί του, με μια άνεση, λες και το πρωί να είχαν ξυπνήσει μαζί και να είχαν ανταλλάξει φιλιά στην πόρτα καθώς έφευγε για την δουλειά, και του ψιθύρισε: «Δεν σε ξέχασα ποτέ! Θα είσαι πάντα ο πρώτος και μεγάλος έρωτας μου»! Μετά με μια κίνηση χάθηκε στο βάθος του μαγαζιού με την παρέα της! Δεν γύρισε καν πίσω να κοιτάξει! Τόσο απλά …. λες και περπάταγε σε κόκκινο στρωμένο χαλί! Μα το χαλί ήταν η ψυχή του ……
Έμεινε να κοιτά την πορεία της για ώρα! Αποσβολωμένος, ωχρός, ίδια νεκρός ….
Το μόνο που κατάφερε ήταν να ψελλίσει στον Μπάρμαν για το λογαριασμό και βιαστικά ψάχνοντας στις τσέπες του να αφήσει το αντίτιμο στο ξύλο!
Έφυγε σαν κυνηγημένος!
«Να σε σκοτώσω ήρθα
δεν ήρθα να μείνω,
ήρθα να γίνω απόψε για σένα πληγή….»
Το χέρι έτρεμε …. Το κλειδί δεν βρήκε εύκολα την κλειδαριά της πόρτας! Μπήκε … και βούλιαξε στο κάθισμα! Κοίταγε το παρμπρίζ με το βλέμμα του ψαριού που ψάχνει εναγωνίως να αντιληφθεί τι υπάρχει έξω από το τζάμι της γυάλας! Όλα του φαίνονταν τεράστια ξαφνικά! Δρόμοι, σπίτια, άνθρωποι! Ένας τεράστιος κόσμος κι αυτός τόσο μικρός, χαμένος στην αίσθηση και την παραίσθηση!
Έβαλε το κλειδί στην μίζα και έγειρε ασυναίσθητα στο κάθισμα του συνοδηγού! Άνοιξε το ντουλαπάκι ….. έψαξε με λαχτάρα! Τράβηξε το χέρι και σαν προέκταση βγήκε μαζί και το CD! Όλα τα τραγούδια του Κραουνάκη είχαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο χαράξει με ένα περίεργα ανεξίτηλο μαρκαδόρο διάφορες στιγμές της ζωής του! Τα λάτρευε όλα! Μα αυτό όχι μόνο έριχνε αλάτι στην πληγή κάθε φορά που το άκουγε, αλλά τραγικά απόψε εκπλήρωσε τον κύκλο του! Χώθηκε σαν μαχαίρι πιο βαθιά στην πληγή και άνοιξε ξανά την αρτηρία …..
Κοίταξε το cover …. «Έπεσε Έρωτας»! Το έριξε στο player σαν υπνωτισμένος! Δεν χρειάστηκε να ψάξει τον αριθμό! Το είχε ακούσει τόσες φορές! Το δάκτυλο πήγε μόνο του στο οκτώ!
Με τη μουσική, έβαλε μπρος! Βγήκε στο σοκάκι και έστριψε στην λεωφόρο! Άδεια τέτοια ώρα … οι μισοί άλλωστε έχουν φύγει για διακοπές! Πάτησε γκάζι ….
Η φωνή του Μακεδόνα βασανιστικά μονότονη! Απλή και νοσταλγική!
«Παραμονή της επετείου
βουτιά στο χρώμα του καδμίου
έγινα κόκκινος.
Σε βρήκα μ’ άλλον στο κρεβάτι
κι ο διάδρομος οχιά φευγάτη
ο κατασκότεινος!»
Το μυαλό του καρφώθηκε στην φυγή μπροστά στη θέα των δυο τους στο κρεβάτι! Ένας ξένος στο δικό του κρεβάτι! Ο διάδρομος, αν και δυο μέτρα, του ’χε φανεί εκείνες τις στιγμές ότι δεν είχε έξοδο … δεν θα τελείωνε ποτέ! Κι εκείνο το κατσαβίδι που κράταγε στο χέρι …..
«Βγήκα στο δρόμο είχε πλημμύρες
γαλότσες και πυροσβεστήρες,
εκεί αναλήφθηκα ….»
Θυμήθηκε τις ώρες που πέρασε καρφωμένος στα σκαλιά! Δεν μπόρεσε να σηκωθεί παρά μόνο όταν ξημέρωσε! Ώρες να κοιτάει θολά, πίσω από το υγρό παραπέτασμα που σχημάτιζαν τα μάτια του, τον κόσμο να περνά! Κι όταν ο δρόμος άδειαζε κάποιες στιγμές να κοιτάζει επίμονα, σχεδόν παρακλητικά το κατσαβίδι που έσφιγγε στο χέρι του ……
«Κι έρχομαι τώρα σαν αέρας
σαν προϊστορικός αστέρας,
να εκδικηθώ όσα φοβήθηκα!»
Μείωσε ταχύτητα … έβγαλε φλας … έστριψε στην κάθετο .. πήρε την ευθεία μέχρι το ύψωμα…! Το ίδιο ευθύς και ανηφορικός ήταν ο δρόμος όλα τα χρόνια μετά τον χωρισμό! Έφυγε, γνώρισε, έμαθε, έζησε, έτρεξε τις εμπειρίες, μα κάθε φορά που έτρεχε μακριά έφθανε πάντα πιο κοντά! Τα μάτια της …. Τελικά νόμιζε, μα δεν τα ξέχασε ποτέ …
«Στρίβω Θησέως το τιμόνι
σε αγαπώ και πέφτει χιόνι,
είμαι το θύμα σου!!
Και στο παρμπρίζ μου την οθόνη,
όποια φιγούρα κι αν ζυγώνει,
παίρνει το σχήμα σου!»
Τώρα πια το μόνο που άκουγε ήταν εκείνο το ψιθύρισμα στ’ αυτί: «Δεν σε ξέχασα ποτέ! Θα είσαι πάντα ο πρώτος και μεγάλος έρωτας μου»! Ένιωθε την αίσθηση της ανάσας της, την μυρωδιά του λαιμού της …. Ξαφνικά όλα θάμπωσαν! Έψαξε μηχανικά στην θήκη της πόρτας … το χέρι άρπαξε ένα χαρτομάντιλο……
«Είσαι αθώα είσαι σκύλα
ή του μυαλού μου κατρακύλα,
ζητάει το σώμα σου!
Και κάποιος ίσως που μου μοιάζει,
κι αυτό το μίσος μ’ ανεβάζει,
φυλάει το στόμα σου!
Σταμάτησε τ’ αμάξι …. Έβαλε όπισθεν …. Πάρκαρε! Δεν κατέβηκε! Δεν μπόρεσε! Έσφιξε το τιμόνι μέχρι που τα χέρια του μπήκαν βαθιά στο δέρμα! Έγιναν ένα με το κολλώδες πλαστικό!
«Να σε σκοτώσω ήρθα, δεν ήρθα
να μείνω!
Ήρθα να γίνω απόψε για σένα
πληγή!
Μα όπως γυρνάς τα μάτια, όλα τα
σβήνω!
Ήρθα να μείνω για πάντα, μαζί σου,
Καρδιά μου στην γη!»
Γιατί απόψε; Παραμονή της Επετείου …..
Η πίστα της ζωής του φωτίστηκε με ένα φως χλωμό, αρρωστημένο …. Ήρθε για να τελειώσει ένα Tango που είχε μείνει στην μέση! Τον άγγιξε! Της άπλωσε το χέρι! «Ήρθα να μείνω για πάντα μαζί σου, Καρδιά μου στην γη ….»
Πάτησε το replay! Ο Μακεδόνας άρχισε να ερμηνεύει ονειροπόλα και θεατρικά το κομμάτι …. Πάλι από την αρχή …!
«Να σε σκοτώσω ήρθα …. Δεν ήρθα να μείνω …»
Από την φλέβα έτρεξε κάτι πηχτό ..... που μύριζε σαν αίμα ….
10 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
Liza32 (29.07.2009)
Τρομερή ιστορία...Αληθινή είναι ή γράφεις βιβλίο; Ότι και αν είναι, ενα πράγμα να θυμάσαι. Δεν αξίζει να θυμόμαστε αυτούς που μας πλήγωσαν! Ούτε αξίζει να χαραμιζόμαστε για άτομα που δεν αξίζουν! ZARATHUSTRA (29.07.2009)
Εζησα κι εγω την ιστορια σου σαν
να την εβλεπα σε οθονη κινηματογραφου και τα χερια μου εσφιγγαν τα χερουλια της καρεκλας , οπως τα δικα σου το τιμονι.
Γραφεις υπεροχα φιλε ... καλλιτεχνης που ειναι ο πονος ,ε ;
Δεν υπαρχει πιο κοφτερο μαχαιρι απο αυτο της προδοσιας .chocolat (29.07.2009)
Οδυνηρή ανάμνηση. Αριστουργηματικό κείμενο.
Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να ευχηθώ για μια ήρεμη, νύχτα.
Όνειρα γλυκά. :) kithara-woman (30.07.2009)
"σε όσους πολέμους κι αν με πας,
θα σε νικήσω,
αγάπησε με,
αν τόσο θες να ξεψυχήσω..."
Αυτοί οι στίχοι μου ήρθαν στο μυαλό.
Για τέτοιους ανθρώπους,τέτοιες γυναίκες,δεν αξίζει,φίλε μου,να χαλιέσαι...Κανένα συναίσθημα δεν στεριώνει πάνω τους.Απο ματαιοδοξία.Επειδή ξέρουν ότι μπορούν να παίζουν και μόνο να κερδίζουν.Να χάσουν,δεν το εχουν μάθει ποτέ.Δεν μπορώ να πω ότι φταίνε μόνο εκείνες.Φταίνε όλοι που τις θεοποιούν.Η ίδια η κοινωνία που τις αποθεώνει.Τέλος πάντων,δεν θέλω να ξεφύγω από το θέμα.Είναι μεγάλη κουβέντα,τα έχουμε ξαναπει άλλωστε.
Αλλά οι αναμνήσεις,ακόμα και οι άσχημες,κάτι μας μαθαίνουν.
Καλύτερα να έχουμε να θυμόμαστε,ακόμα και άσχημα πράγματα,παρά να μην έχουμε ζήσει,να μην έχουμε τίποτα να θυμηθούμε.
Και η πίκρα μέρος του παιχνιδιού είναι.Μέρος της ζωής.
Κι ο ουρανός με σύννεφα είναι ο πιο όμορφος.Αν ήταν πάντα λιακάδα,κάποτε θα την βαριόμασταν...Η πιο όμορφη λιακάδα μετά την καταιγίδα έρχεται.Κοντά είναι.Θα την δεις!
;-)
Oraclas (30.07.2009)
Αριστουργηματική η γραφή σου. Καλύτερη και από το Dead Can Dance, καλύτερη και από τα κορίτσια της συγγνώμης.
Το φιλί σου προδοσία
ξένος πόθος, ξένο στόμα
το κορμί σου εξορία
ξένος τόπος, ξένο χώμα.
Καμιά φορά τα μονοπάτια του μυαλού μας, μας οδηγούν σε θολές σκέψεις. Έχεις γυρίσει σελίδα. Μην γυρίζεις στα παλιά. Μην ψάχνεις απομιμήσεις. Όταν βρεις κάτι αυθεντικό το πράσινο χρώμα των ματιών της θα έχει ξεθωριάσει για τα καλά,
... σαν μια παλιά φωτογραφία.inappropriate (30.07.2009)
"Η μεγαλύτερη απόδειξη έρωτα είναι το ζευγάρι που καίει το σπίτι του ενώ είναι ακόμα μέσα.."
Αυτό μονάχα θα σχολιάσω όχι για παρηγοριά.
Κι' ένα τραγούδι που μάλλον θα πει αυτά που σκέφτονται οι ερωτευμένοι την ώρα που καίνε το εαυτό τους, καλύτερα από μένα:
http://www.youtube.com/watch?v=GLFM7Wf-xAU
.......................................pterarhos (30.07.2009)
Το διαβασα χτες βραδυ.
Κατ'αρχην θελει αντερα η εξομολογηση
αυτη.
Κατα δευτερον, συγχαρητηρια για τον τροπο γραφης.
Κατα τριτον , φυγε απο κει.
Ξερω πολυ καλα τι σου ζητω.
Γιαυτο δεν σου απαντησα χτες.
Μαλλον εχουμε πολλα να πουμε οποτε προκυψει συναντηση.
Να προσεχεις τον εαυτο σου.
Κανεις δεν θα το κανει για σενα.
Την καλησπερα μου φιλε.
nevitelle (31.07.2009)
Αχ..αυτές οι εκπλήξεις της ζωής εκεί που δεν το περιμένουμε..που πάντα μας πιάνουν στον ύπνο και γυρίζουν το μαχαίρι στην πληγή που νομίζαμε επουλωμένη..
Διαβάζοντας το πραγματικά υπέροχο κείμενό σου μου ήρθε στο μυαλό η μουσική από ένα παλιό τραγούδι και κόλλησα για λίγο ψάχνοντας στο ντουλαπάκι του μυαλού μου τα λόγια. Τελικά το θυμήθηκα:Μην χτυπάς - Μ.Μητσιάς
http://www.youtube.com/watch?v=dcoCxLnMN7E
Θα συμφωνήσω με τον Πτέραρχο, πρόσεχε τον Δήθεν, κανείς δεν θα το κάνει για σένα. Μου το είπε κάποτε ένα πολύ αγαπητό άτομο και δεν τον άκουσα..κατάλαβα τι εννοούσε μετά από καιρό..
Καλό ξημέρωμα..
margot (31.07.2009)
Οι στιγμές έχουν δική τους ζωή, δεν μας ρωτάνε απλά μας δανείζουν το σανίδι τους για να πατήσουμε λίγο. Ακόμη και αν νομίζουμε ότι είναι δικές μας εμείς είμαστε δικοί τους.DITHEN (31.07.2009)
Καλημέρα σε όλες και όλους!
@ Liza32, όχι δεν γράφω βιβλίο, Καλή μου! Μακάρι να είχα τέτοιο ταλέντο! Απλά οι στιγμές και το πεπρωμένο (μάλλον) γράφουν το βιβλίο της ζωής μου! Το μόνο βιβλίο που δεν θα μπορέσω ποτέ να αρχίσω να το διαβάζω από το τέλος:))
@ Αγαπητέ μου Zarathustra, στης ψυχής μας την οθόνη η ζωή μοιάζει με έργο που πάντα φεύγουμε πάντα το τέλος πριν να δούμε! Καλλιτέχνης ο πόνος και έμπνευση ο καημός!:))
@ Αγαπημένη μου Chocolat, οι νύκτες, όπως κι η θάλασσα, μπορεί να είναι ήρεμες αλλά δεν κατάφεραν ποτέ να είναι ακίνητες! Το ξέρεις καλά…::))
@ Κιθαρίστα, το «λίγο» είναι που μας σκοτώνει και το «πολύ» δεν είναι ποτέ αρκετό! Ότι ζούμε είναι κέρδος κι ας είναι Πύρρειες οι νίκες, άλλωστε οι πιο όμορφοι αγώνες, είναι οι μάταιοι!:)
@ Αγαπητέ Oraclas, κάποτε κάποιες παλιές φωτογραφίες τις κάνουμε κομμάτια, για να μην σκεφτόμαστε τα βράδια που για χάρη τους χαλάσαμε! Μα κάποτε οι εικόνες τους μας στοιχειώνουν για πάντα και τελικά ανακαλύπτουμε ότι το μόνο που καταφέραμε να σκίσουμε με μανία ήταν η ψυχή μας!:)
@ Σοφή μου inappropriate, ο πόλεμος των Roose, θα ήταν μια κάποια λύση και ίσως ρομαντική, μα μέχρι να φθάσεις να κάψεις το σπίτι έχεις ήδη κάψει την ψυχή σου πολλές φορές, που πια δεν έχει νόημα το τραγικό τέλος της ύπαρξης! Σε ευχαριστώ για το τραγουδάκι!::))
@ Φίλε μου Πτέραρχε, σίγουρα έχουμε πολλά να συζητήσουμε! Μα πολύ περισσότερο να πιούμε και μετά σαν σπονδή να αφήσουμε το κρασί να λερώσει το τραπέζι! Κάθε μέρα φεύγω, μέτρο-μετρο όλο πιο … κοντά!:)) Δεν είναι οι εξομολογήσεις που θέλουν θάρρος, μα η ζωή!!
@ Καλή μου nevitelle, κορυφαίο το τραγούδι!!! Κανένας δρόμος όσο στενός κι αν είναι δεν μπορεί να είναι στερνός! Ευτυχώς όμως που υπάρχουν και οι μονόδρομοι, έτσι από εκεί που πέρασες δεν μπορείς πια να επιστρέψεις!:)
@ Margot μου, οι στιγμές περικλείουν πάντα την δική τους ακατανόητη μαγεία! Γι αυτό αφηνόμαστε στις στιγμές μας, ζώντας τα πάθη μας!
Σας ευχαριστώ όλες και όλους!
Για να στείλετε σχόλιο πρέπει να έχετε συνδεθεί ως μέλος. Πατήστε εδώ για να συνδεθείτε ή εδώ για να εγγραφείτε.
Επιστροφή στο blog
Συγγραφέας
dithen
Προσωπικά Δεδομένα
Να ζώ, να παθιάζομαι και να Φεύγω το τέλος πριν να δώ......
από Οδός Ονείρων
Περί Blog
blogs.musicheaven.gr/dithen
Τα λόγια δεν ήταν ποτέ αρκετά θέλει δουλεία για να γυρίσει ο Ήλιος......
Επίσημοι αναγνώστες (9)
Τα παρακάτω μέλη ενημερώνονται κάθε φορά που ανανεώνεται το blogΓίνε επίσημος αναγνώστης!
Πρόσφατα...
Δημοφιλέστερα...
Αρχείο...
Φιλικά Blogs
Links
dithen
Προσωπικά Δεδομένα
Να ζώ, να παθιάζομαι και να Φεύγω το τέλος πριν να δώ......
από Οδός Ονείρων
Περί Blog
blogs.musicheaven.gr/dithen
Τα λόγια δεν ήταν ποτέ αρκετά θέλει δουλεία για να γυρίσει ο Ήλιος......
Επίσημοι αναγνώστες (9)
Τα παρακάτω μέλη ενημερώνονται κάθε φορά που ανανεώνεται το blogΓίνε επίσημος αναγνώστης!
Πρόσφατα...
- Τώρα που αλλάξαν οι καιροί
- Αν Αργήσω μην με ψάξεις στο ΔΝΤ, θα είμαι με την Τροϊκα!
- Άτακτες λέξεις στο άσχετο!
- Ακριβό μου Μήνυμα .....
- Μαραμπού ....
- Λόγοι Απιστίας Γυναικών ......
- Προόρισμος ...
- Οι Αρετές του Έλληνα ....
Δημοφιλέστερα...
- Το Ωραιότερο Μωρό απο Ιδρύσεως Ελληνικού Κράτους
- Κορίτσια της Συγνώμης
- Το Τραγούδι Γυμνό .....
- Βροχό-σταλίδα.....
- Και Θέλουμε να Λεγόμαστε .... Άνθρωποι!
- Η Καθαρή ...... Ντόπα
- Βούρ στον Πατσά.....
- Λόγοι Απιστίας Γυναικών ......
Αρχείο...
Φιλικά Blogs
- neerie
- chocolat
- MPara
- maikempty
- thank
- pterarhos
- margot
- oraclas
- kithara_woman
- sven
- Desmar
- Emilia_
- pastella
- margo
- uNick
- Alks
Links