Εδώ και λίγους μήνες διαπίστωνα (κατ' επανάληψη) πως όταν άρχιζε μια ωραία ταινία, εκεί που επιτέλους ο σκηνοθέτης απελευθέρωνε την πλοκή στο κύριο θέμα της, τσούούπ να σου οι τίτλοι τέλους. Τέτοιες στιγμές ήθελα να ήμουν βέρα Ευρωπαία να κάνω μήνυση στο κανάλι για την μισή ταινία που άφησαν πίσω αλλά και στον υπεύθυνο κάμερας (έχει όνομα έτσι;) στο σινεμά, που κάτι έκανε με το φιλμ (πάει και η εποχή του φιλμ έτσι; ντίτζιταλ όλα;). Αλλά είμαι ανατολίτισσα με καρδιά ως τον ουρανό. Για αυτό τους την χάρισα.

Έπειτα ξεκίνησαν κι άλλα παράξενα. Έκλεινα το λαπτοπ κανονικά τα βράδια (καλά το μεταμεσονύχτι) μα το πρωί ήταν όλα τα προγράμματα του ξύπνια, κι ενώ έψαχνα για καφετιέρα, οι λειτουργίες της Μικρομαλακής εταιρείας είχαν ήδη πιει το γάλα και τις βιταμίνες τους. 

Ζήλεψαν τους χορούς των βλεφάρν και τα βιβλία αλλά δεν είναι ηλεκτρονικά (ακόμα;) οπόταν πιάστηκαν στα πράσα! Διότι τα άλλα ν'ανάβουν από μόνα τους, εντάξει. Ονοφφ είναι αυτά. Το χαρτί όμως πώς σε υπνωτίζει και ξεχνάς τί σου ΄χει για μετά; 

Ο Μορφέας δεν σε βαρέθηκε ακόμα;  Τόσο κολλημένος πια;

Μήνες πονοκέφαλου αφού το μεσογειακό γινάτι δεν παραδέχεται ποτέ του τίποτα,καταδέκτηκα να ομολογήσω πως κάποτε είχα γυαλιά. 

Πούντο πούντο το γυαλάκι ψάξε ψάξε δεν θα το βρεις !  "Δεν βαριέσαι, μπορούσα τόσα χρόνια δίχα τους, μπορώ και τώρα!"

Μέχρι που στην Κύπρο, έχασα το "Κοιτάω Μπροστά" γιατί αποκοιμήθηκα ενώ η γιαγιούα μου συνέχισε να τα βάζει με "τις πελλές τις καλαμαρίνες -όι πως οι νησιώτισσες παν πίσω δηλαδή- Κόρη μιτσιά ξύύπνα!!! Αντί να ποτζοιμούμαι εγώ με τόσα χρόνια παν στην πλάτη μου..."

Επόμενη στάση: Οπτικός (ντρεπόμουνα να πάω στον οφθαλμίατρο, θα έβαζε τις φωνές και θα είχε δίκαιο): "ΩΩΩΩ, τί υπερμετρωπία είναι αυτή!!! Τα κουρασμένα τα ματάκια σου φαντάζομαι θα τα συνοδεύει υπνηλία και πονοκέφαλος."

Και να σου τώρα που τελικά συνηθίζουμε ταινίες, πισι και χαρτί χωρίς Μορφέα.

Ο μπρο μπεμπε όμως όταν ξαναβρεθούμε μιαν ανάποδη θα την φάει: "Στα τριάντα παρά τρίχα η υπερμετρωπία λέγεται πρεσβυωπία δεν σου το είπε ο γιατρός; :ΡΡΡΡΡΡ"