Ποιός είπε ότι οι αγώνες δεν δικαιώνονται,ότι οι προσπάθειες δεν ανταμείβονται,ότι οι σκοποί δεν ευοδώνονται? Και όμως! Όλα γίνονται! Κατάφερα να μπω στην ελίτ των ιστολογίων. Ποιος? Εγώ,η Μάρα Παναγούλια,μια απλή (ψωνίζω μόνη μου τα λαχανικά μου),λιτή (κυκλοφορώ συνήθως με ένα απλό τζιν και λευκό T-shirt),και απέριττη (μαγειρεύω στο γκαζάκι γιατί δεν έχω κουζίνα) κοπέλα της διπλανής πόρτας. 

Η αλήθεια είναι ότι ο δρόμος ήταν δύσβατος. Έκανα πολλά για να φτάσω ως εδώ αλλά άξιζε τον κόπο. Ασχολήθηκα με την σεξουαλικότητα των ανθρώπων (κυρίως),έγραψα ποίηση,έκανα προτάσεις εξόδου,σας εμπιστεύθηκα τις πιο μύχιες σκέψεις μου (συμπεριλαμβανομένης και της ανοργασμικότητάς μου),εξήρα την φαντασία των γυναικών (και ίσως,όχι μόνο αυτών) περιγράφοντας την παρ' ολίγον σεξουαλική μου συνεύρεση με προνομιούχο άντρα της μαύρης φυλής,υπονόμευσα κατ’ επανάληψη το πάλαι ποτέ μέλος kazanaki,έκανα πρόταση γάμου στο μέλος Mprizas,δωροδόκησα το μέλος faltsoo να γράψει σχόλια για την αναβάθμιση του blog μου από απλό σε premium,έκανα στριπτίζ στο μέλος anastasisk,αφιέρωσα τίτλο ποστ στο μέλος Kinezes trexoun gimnes,“πλάγιασα” με εξέχοντα μέλη αυτού του ιστότοπου,κατούρησα φιλημένες ποδιές (και ανάποδα) άλλων εξεχόντων μελών,και άλλα πολλά, τα οποία είμαι σίγουρη,ότι σε πολλούς θα φέρνουν ένα αμυδρό χαμόγελο στα χείλη ή ένα διαμαντένιο δάκρυ στα αμυγδαλωτά τους μάτια. Τώρα που το σκέφτομαι,μόνο σπαθιά που δεν κατάπια… 

Θα ήθελα σε αυτό το σημείο να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους τους αναγνώστες αυτής της ιστοσελίδας,στον αξιέπαινο φοιτητή,τον ανειδίκευτο εργάτη,τον επιχειρηματία,τον μεγαλοβιομήχανο,την απλή νοικοκυρά,τον λόγιο,τον άνθρωπο των τεχνών,το μέλος gusfunn που με ενημέρωσε για τα καλά νέα,σε όλους όσους τίμησαν με την παρουσία τους το ιστολόγιό μου. Είμαι πραγματικά συγκινημένη που μετά από 2 και κάτι χρόνια παρουσίας μου στην διαδικτυακή αυτή κοινότητα, κατάφερα να κάνω κάτι κι εγώ,να ξεχωρίσω. Και όλα αυτά μόνο με την αξία μου και την αυθεντικότητά μου.

Εύχομαι σε όλους να γευτούν έστω και το 1/32 της χαράς που αισθάνθηκα εγώ,όταν είδα το κόκκινο σημάδι δίπλα από το όνομά μου και το  blog μου ανάμεσα στα άλλα αστεράτα blogs. Ένα σημάδι που με έκανε να σκεφτώ πόσο ανούσια είναι τα απλά καθημερινά πράγματα,οι επαγγελματικές αποτυχίες,τα οικογενειακά προβλήματα,οι ερωτικές απογοητεύσεις,η αναμονή του λεωφορείου όταν βρέχει, το «άβολο» ανεβοκατέβασμα του στήθους μου όταν τρέχω στον διάδρομο του γυμναστηρίου, η αμηχανία που ένιωσα όταν άκουσα έναν παντελώς άγνωστο να μου εύχεται  ¨καλή χώνεψη¨,αφού με είχε δει να καταβροχθίζω ένα σοκολατοκρουασάν,μια ζαμπονοτυρόπιτα,δύο σουβλάκια από τον Θανάση στο Μοναστηράκι,μια coca-cola κι ένα Kinder delice,στο ιστορικό ρεκόρ του εικοσαλέπτου (χώρια της αναμονής στα ταμεία.…)  Πρέπει ωσονούπω να βρω γκόμενο,δεν την παλεύω.

Με το «βάρος» που καλούμαι να κουβαλώ από δώθε και πέρα και με απέραντο σεβασμό στο αναγνωστικό κοινό 

Μάρα Παναγούλια