Μνήμη-προποστ

Αρχές δεκαετίες ενενήντα. Αυλή δημοτικού σχολείου. Μεσημέρι,μετά τη μία. Στις δυο και μισή θα έρθει ο παππούς. Η αυλή δεν είναι άδεια, πολλά παιδιά σχολάνε στις δυο και μισή. Μερικά πάλι,μένουνε στους τριγύρω δρόμους και αρνούνται να αφήσουν το μεσημεριανό παιχνίδι. Ένα μεσημέρι σαν όλα τα άλλα. Σκαρφαλώσαμε στο δίχτυ, στην κορφή του "τριγώνου" και μιλάμε "σοβαρά". Παίζουμε μπάσκετ. Τσακωνόμαστε με αγόρια που θέλουν να βασανίσουν μια σαύρα (μισιαρό).Ο πιο νταής θα φάει κλωτσιά και η σαύρα θα επιστραφεί στο κυπαρίσσι της.

αισθήσεις

Η ζωή δεν έχει σκοτάδια. Υπάρχει αγάπη. Μέλλον. Το παρελθόν είναι μικροσκοπικό για να μουδιάσει το παρόν μας. Αν χτυπήσουμε,υπάρχει αγκαλιά και φιλί να γιατρέψει την πληγή. Αν τσακωθούμε,αύριο ή μεθαύριο το πολύ θα το έχουμε ξεχάσει. Η μέρα μας είναι μεγαλύτερη από αυτή των μεγάλων. Δεν παραπονιόμαστε ποτέ για τα όσα δεν προλάβαμε να κάνουμε σήμερα. 

Ο θάνατος σπάνια άγγιξε το χέρι μας. Σπανιότατα κόντεψε να μυρίσει τα μαλλιά μας η ασθένεια. 

παρον - ποστ

Τέλη της δεκαετίας του μηδέν.

Αυλή δημοτικού σχολείου. Απλά για ένα περίπατο. Το τρίγωνο μοιάζει μικροσκοπικό. Κάγκελα παντού. Τί τα θέλουν τόσα κάγκελα και τόσο ψηλά; Εμείς γιατί δεν τα είχαμε ανάγκη; Πνίγομαι.

διαπιστώσεις

Αγάπη. 

Ψυχοφθόροι έρωτες, αποχωρισμοί από αγαπημένους. Θάνατος. Ασθένειες. Σε κάποια φάση, νομίζεις πως όχι μόνο τόλμησε ο Χάρος να σου χαϊδέψει τα ακροδάκτυλα, σου ψιθύρισε κιόλας ένα θρασύτατο "να ζεις" με φωνή βαθειά. Ράγισε το είναι σου.

Μαθαίνεις να συνηθίζεις τον θάνατο. Ακόμα κι αυτόν που έγινε σε ατύχημα. Μέρος της ζωής τα ατυχήματα,βλέπεις. Ακόμα κι αν ο φίλος που έφυγε ήταν μόλις 20 χρονών. Έχεις δει την υπερβολική προστασία να σκιάζει τη μοίρα του παιδιού του. Να κατανοείς την ύπαρξη σαρκασμού στη μοίρα. Τον χωρισμό που σε έκαψε, τον μάζεψες στο σωστό ράφι της αποθηκούλας. Τις ήττες στο πανεπιστήμιο και στη δουλειά, τις αφήνεις γιατί πάντα έρχονται καλύτερα. Τις φιλίες που εξατμίζονται τις αντικαθιστάς με καινούριες. Κρατάς τις παλιές που ακόμα έχουν ήλιο.

Κάποια πράγματα ακόμα να τα καταλάβω. Υπάρχει ακόμα μεσημέρι και παιχνίδι.

φλαςμπακ και παρόν

Σε εκείνη την αυλή, παίζαμε κάθε μεσημέρι με ένα παιδάκι. Στο τελευταίο χρόνο του δημοτικού, απλά μιλούσαμε για όσα αντικαθιστούν το παιχνίδι με τόση φυσικότητα.Μετά σπάνια. Άλλα σχολεία, άλλες παρέες.

Χαθήκαμε με τα χρόνια. Τί πιο φυσιολογικό και τούτο. Να χάνεσαι με τους συντρόφους. 

Κατανοητό να χωρίζουν οι δρόμοι.

Μέχρι που ακούς το όνομα σε μια είδηση. Δεν πίστευες ποτέ ότι ταιριάζουν τα δυο τους. Το όνομα και το θέμα της είδησης, εννοώ.

Έφυγε πέρσι με τον πιο άγριο τρόπο. Άδικα.

"Οικογενειακή Τραγωδία". "Αδελφοκτονία".

Τώρα, άρχισε η δίκη. Γράφονται πολλά.

Εκτός από το πιο απλό: πόσο εύκολα μπορεί ο θυμός,στιγμιαία, να σκοτώσει.

τσάι

Όταν κολλάμε σε κάτι, όταν το αφήνουμε να μας νικήσει. Ό,τι και να είναι αυτό το "κάτι, όλοι μας είμαστε ικανοί να σκοτώσουμε αλλά και υποψήφιοι να σκοτωθούμε. 

Κι όσο περνάνε τα χρόνια, τόσο μεγαλώνει το παρελθόν μας. Αν δεν φροντίσουμε να στοιβάσουμε περισσότερες ηλιαχτίδες από σκιές, μαραζώνει το μέλλον μας, που ολοένα και μικραίνει.

ΥΓ εντός του ποστ

ΥΓ1: Δεν ξέρω πως αντέχεις την ζωή μετά από ένα "έγκλημα".Μπορείς ως γονιός να μισήσεις χρόνια το παιδί σου γιατί σου στέρησε το άλλο σου παιδί; Μπορείς να συνεχίσεις να το αγαπάς; ή οφείλεις να το αγαπήσεις περισσότερο;Πόσες φορές θα μπεις στο τρυπάκι να δεις πού έφταιξες εσύ;

ΥΓ1α: Συγγνώμη για το θέμα αλλά εχει πολύ καιρό που με βασανίζει το γεγονός.

ΥΓ2:  Να τους προσέχεις.

 Ποστ άφτερ ποστ-ή ποστποστ ποστ

Ξημερώνει.

Λατρεύω τα βράδια. Αν είναι Φύση, υπάρχει αρκετή ώρα ακόμα. Αλλιώς, άγνωστο αν θα προλάβουμε το βράδυ.- απλή σκέψη χωρίς ίχνος μοιρολατρείας-.

Πείτε μου δεν είναι υπέροχα τα βράδια;