Είναι περίεργο να νιώθω μοναξιά όταν γράφω εδώ.

Ζακ μου λείπεις αφάνταστα!Τόσο πολύ όσο τίποτ'άλλο!Όλον αυτόν τον καιρό που δεν μιλάμε νιώθω πως δεν είσαι καλά!Άρχισες πάλι το ποτό ε?

Πόσες φορές περίμενα στο μπαλκόνι για να σε δω να έρχεσαι απ'το δρόμο όπως συνήθιζες φορώντας την σκούρα μπλε μπλούζα και το φαρδύ τζιν που μου άφησες...

Και ο αποχαιρετισμός μας έγινε βράδυ.Δεν ήθελες να σε δω κλαμένο.

Αν αγάπησα κάποιος αυτός ήσουν εσύ...Γιατί το κατάλαβα αργά?

 (πλέον σταμάτησες να μου μιλάς..δεν υπάρχει πιο ανώδυνος τρόπος να ξεχαστείς...βασικά να ξεχαστώ κι εγώ...)

Μακάρι να ήξερες ελληνικά.Μακάρι να το διάβαζες αυτό..Δεν θα με ένοιαζε η υπερέκθεση της ψυχής μου σε σένα.

Υ.γ.:Δέχομαι μόνο μηνύματα συμπαράστασης.Και ναι , καλά να πάθω!!!!