Δεν πάει πολύ καιρός που το 69 μου φαινόταν μακρινό όνειρο. Με είχε στοιχειώσει. Ήταν η πρώτη μου σκέψη όταν ξυπνούσα το πρωί και η τελευταία μου πριν κοιμηθώ. Δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ σε τίποτα. Μόνο αυτό είχα στο μυαλό. Φανταζόμουν την ώρα που θα το έβλεπα και πώς θα ένιωθα. Σίγουρα η αίσθηση θα ήταν μοναδική. Εξάλλου είχα ρωτήσει κι άλλες φίλες μου και μου είχαν πει τα καλύτερα. «Είναι κάτι αξεπέραστο,κάτι που το βιώνεις με όλο σου το είναι,αξίζει να κοπιάσεις γι’ αυτό»,ήταν τα ακριβή τους λόγια. 

Η αλήθεια είναι ότι πριν αρκετά χρόνια υπήρχε στην ζωή μου αλλά πριν καλά-καλά το καταλάβω,αυτό εξαφανίστηκε. Είχα λυπηθεί πραγματικά τότε. Αισθανόμουν ότι η ζωή μου είχε φτάσει σε ένα τέλμα,ότι δεν υπήρχε ουσία σε τίποτα,έπαψα να ενδιαφέρομαι ακόμα και για τους άντρες. Το μόνο που θα με ευχαριστούσε θα  ήταν να το ξανανιώσω στο σώμα μου. Έπεσα σε βαριά κατάθλιψη μέχρι πριν λίγο καιρό που σήκωσα κεφάλι και είπα ότι το 69 θα ξαναγίνει δικό μου. Δεν ήταν στο χέρι του. Το ήθελα πραγματικά και θα ξαναέμπαινε στην ζωή μου με κάθε τρόπο και κάθε τίμημα. Οφείλω να πω εδώ ότι σε αυτή την μεταστροφή μου,έπαιξε ρόλο κι ένας άντρας,που για χάρη του θα έκανα ο,τιδήποτε. 

Τώρα πια,αισθάνομαι πως για πρώτη φορά στην ζωή μου έχω έναν στόχο. Μετά από πολλή προσπάθεια,νομίζω πως το βλέπω καθαρά. Ένα τεράστιο 69 είναι εκεί μπροστά μου,καθάριο και αστραφτερό και μου κλείνει το μάτι. Δεν έχω παρά να προτάξω το στήθος μου και να προχωρήσω. «Δεν υπάρχει δεν μπορώ,αλλά δεν θέλω» που λέει και ο πάνσοφος λαός. Κι εγώ το θέλω πολύ…  

Υ.Γ  Αυτή η δίατα τελικά έχει αποτέλεσμα. Είμαι ένα βήμα από τα 69 κιλά.