Υπάρχουν κάποιες ταινίες που απλά σε σημαδεύουν. Υπάρχουν κάποιες ταινίες που τις βλέπεις μια φορά και αλλάζει το σύμπαν σου. Υπάρχουν κάτι κ***ταινίες που κάθε φορά που τις βλέπεις πλαντάζεις στο κλάμα και σταματημό δεν έχεις. Αυτό το παθαίνω στάνταρ με δύο ταινίες, το Lion King(μην γελάτε! Κάθε φορά που βλέπω τον Μουφάσα να πεθαίνει καταριέμαι τον μαγικό κόσμο του Disney..) και τον Τιτανικό. Έχοντας φρέσκια την εικόνα της δεύτερης ταινίας(καταραμένε Alpha! Καλύτερα να έβαζες πάλι Λαζόπουλο...) και ακόμα πιο φρέσκα τα δάκρυα που κυλάνε καυτά χαράζοντας ανεξίτηλα τα μάγουλά μου(οκ έγραψα πάλι!), πρέπει κάτι να γράψω αλλιώς θα πάθω κατάθλιψη. Όταν λοιπόν κάτι με ρίχνει τόσο πολύ, για να το ξεπεράσω πρέπει να κάνω ένα από τα εξής δύο: ή να το διακωμωδήσω ή να δω το sequel. Στη συγκεκριμένη ταινία sequel δεν υπάρχει για καθαρά τεχνικούς λόγους. Οπότε αρχίζω να λέω το παραμύθι του Τζακ και της Ρόουζ και ό,τι γίνει....

Περίπου έναν αιώνα πριν, το 1912, στο Λίβερπουλ της Μεγάλης Βρετανίας είχε συντελεστεί ένα σύγχρονο θαύμα της μηχανοναυπηγικής. Ο Τιτανικός αποτελούσε το μεγαλύτερο πλοίο για την εποχή του. Κυριολεκτικά τεράστιο, υπερλούξ καμπίνες, καταστρώματα, ξύλινα πατώματα με παρκέ, πιατικά, γυαλικά, όλα υπερπαραγωγή. Απρίλη μήνα αποφασίστηκε να πραγματοποιηθεί το παρθενικό του ταξίδι. Έτσι λοιπόν στις 10 Απριλίου του 1912 ο Τιτανικό σάλπαρε από το Σάουθ Χάμπτον με προορισμό την Νέα Υόρκη. Αυτά για την ιστορία. Πάμε όμως στην ουσία του πράγματος.

Ανάμεσα στους 2.500 περίπου επιβάτες υπήρχαν και οι ήρωες της ιστορία μας. Η Ρόυζ, κοπέλα καλοανθρεμένη, με κόκκινα μαλλιά, αριστοκρατικό backround και προσόντα για ένα πλούσιο γάμο, έμενε αναίσθητη από την πολυτέλεια που επικρατούσε και επιθυμούσε διακαώς να ξεφύγει από όλα αυτά. Ο Τζακ, απένταρος καλλιτέχνης που κέρδισε το εισιτήριό του στο πόκερ πέντε λεπτά πριν την αναχώρηση του πλοίου και που γενικά δεν έχει στον ήλιο μοίρα, αναζητά μία καλύτερη τύχη στην Αμερική. Όπως συμβαίνει σε κάθε καλογραμμένη(και μη) ιστορία αγάπης, πόνου και κλάματος, οι δύο αντίθετοι χαρακτήρες ως δια μαγείας συναντιούνται και-ω! τι έκπληξη-ερωτεύονται! Έτσι κι έγινε!

Η Ρόουζ καλά καλά δεν πάτησε τακούνι στο πλοίο και αποφασίζει ότι η ζωή είναι ένα τίποτα. Κρεμιέται σαν κυρία από τα κάγκελα του καταστρώματος και μονολογεί "Αντίο άπονε κόσμε". Ωστόσο ο Τζακ κόβει βόλτες κάτω από τον έναστρο ουρανό και την βλέπει. Μετά από λίγη προσπάθεια και μία παρολίγον πτώση της στα παγωμένα νερά του Ατλαντικού, ο Τζακ την σώζει και γίνεται ήρωας για μία μέρα. Ακολουθεί επίσημο δείπνο στο οποίο είναι καλεσμένος. Κατά την διάρκεια του δείπνου αλλά και μετά από αυτό ο Τζακ και η Ρόουζ φλερτάρουν ασυστόλως και ολοφάνερα μπροστά στα έκπληκτα μάτια του αρραβωνιαστικού της, Κάιλ.

Ακολουθεί καυγάς Ρόουζ και κακού αρραβωνιαστικού ο οποίος εν τέλει της απαγορεύει να ξαναδεί τον φτωχό πλην τίμιο Τζακ. Η Ρόουζ δεν πτοείται, παρατάει τον Κάιλ και τρέχει με ορθάνοιχτες τις αγκάλες στον Τζακ. Για να μην τα πολυλογούμε, τα παιδιά ζουν αμέριμνα τον έρωτά τους, κρεμιούνται στις κουπαστές του καραβιού, κυνηγιούνται σε όλους τους χώρους του πλεούμενου, ο Τζακ την ζωγραφίζει γυμνή, μετά από λίγο περνούν στιγμές πάθους στο πίσω κάθισμα αυτοκινήτου και όλα αυτά υπό την φωνή της Celine Dion να τραγουδά my heart will go on.

Κάποια στιγμή, και ενώ τα παιδιά φιλιούνται στο κατάστρωμα υπό το φως των αστεριών, ο Τιτανικός χτυπά πάνω σε ένα παγόβουνο. Νερά άρχισαν να μπάζουν από παντού, πανικός, φόβος και δέος. Κάπου πάνω στον σαματά ο bodyguard του Κάιλ πιάνει τον Τζακ και τον αλυσοδένει σε μια καμπίνα στο βάθος του πλοίου. Η Ρόουζ αψηφά το πλοίο που βουλιάζει και τρέχει για να σώσει τον Τζακ. Τα καταφέρνει αν και πρώτα έχει πιει πολύ νερό. Βγαίνουν στο κατάστρωμα, η Ρόουζ μπαίνει σε μια βάρκα για να γλυτώσει αλλά στα μισά μετανιώνει που άφησε τον Τζακ και πηδά πάλι πίσω στο πλοίο. Γίνεται ένα ψιλοreunion αλλά ο Κάιλ-που είναι και κερατάς και παρατημένος-τα παίρνει άσχημα και αρχίζει να τους κυνηγά με ένα εξάσφαιρο. Γλυτώνουν αλλά βρίσκονται πάλι παγιδευμένοι  μέσα στο πλοίο που όλο και βουλιάζει.

Χωρίς να μπω σε τεχνικές λεπτομέρειες, βγαίνουν πάλι στο κατάστρωμα. Ο Τιτανικός έχεις σχεδόν κοπεί στα δύο. Αποφασίζουν να πάνε στο πίσω μέρος του καραβιού. Μετά από ώρα το πλοίο κόβεται στα δύο. Το μπροστινό μέρος βουλιάζει αμέσως. Το πίσω ισορροπεί για λίγο και μετά παίρνει μια κάθετη κλίση. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα αρχίζει και αυτό να κατευθύνεται προς τον βυθό της θάλασσας. Ο Τζακ και η Ρόυοζ κρατιούνται σφιχτά και αν και το πλοίο τελικά βυθίζεται, αυτοί καταφέρνουν να βγουν στην επιφάνεια του ωκεανού και να αναπνεύσουν. Βρίσκουν μια ξύλινη πόρτα που επιπλέει, η Ρόουζ ανεβαίνει πάνω της, ο Τζακ πάλι όχι.

Ατλαντικός ωκεανός, τρελό κρύο, ο Τζακ να έχει κρυσταλλιάσει μέσα στο παγωμένο νερό. Η Ρόουζ δεν πάει πίσω αν και έχει το πλεονέκτημα της πόρτας. Μετά από ώρα μίά βάρκα φτάνει και ψάχνει για επιζώντες. Η Ρόουζ σκουντάει τον Τζακ, ο Τζακ δεν ανταποκρίνεται, καταλαβαίνει ότι έχει πεθάνει, τον κοιτάει για τελευταία φορά και τον αφήνει να αναπαυτεί στο βαθύ σκοτάδι του ωκεανού(πάλι έγραψα!). Η ίδια σώζεται και ξεκινά μια καινούργια ζωή μακριά από τους πάντες και τα πάντα, με τον Τζακ όμως πάντα στο μυαλό της.

Και κλάμα! Πολύ κλάμα! Τόσο κλάμα ούτε στο "Όσα παίρνει ο άνεμος". Τόσο κλάμα ούτε στην "Καζαμπλάνκα". Και πολλά γιατί να πλανώνται στον αέρα. Όπως πχ. γιατί να μην κάνει λίγο στην ακρούλα η Ρόουζ για να ανέβει και ο Τζακ στην πόρτα; Όμως, αν είχε happy end δεν θα είχε πάρει 10+1 Όσκαρ! Ούτε θα κλαίγαμε....

Ήθελα να γράψω για τις εντυπώσεις από τη σχολή και την Αθήνα και γενικά όλο το φοιτητικό πακέτο αλλά το μόνο που βλέπω τώρα μπροστά μου είναι παγόβουνα και τον Λεονάρντο Ντι Κάπριο να τρέχει σε καταστρώμα. Δεν έχω σταματήσει και να κλαίω και ψιλοθολώνουν και τα μάτια μου...κάτι τέτοιες στιγμές είναι που εύχομαι να είχα δει κωμωδία...ή έστω κινούμενα σχέδια...