Πέντε τα ξημερώματα σε ένα στενό του Πειραιά βλέπω αυτό (φώτο) και με παίρνει το παράπονο... δηλαδή ακόμα και ο τελευταίος λιμενεργάτης που θα βρει ένα σπρέι το πρώτο πράγμα που θα κάνει είναι να τα βάλει μαζί μου? Έλεος!

Και βλέπουμε όλοι το νόημα έτσι? Δε μας νοιάζει που θα πάει το λιμάνι...να μη πάει στον Κινέζο μας καίει!

Ας βουλιάξει σου λέει...ας πάρει φωτιά να καεί...στάχτη και αποκαΐδια... Να! κι αν κλείσει σήμερα...Να! κι αν δε κλείσει...ο Κινέζος να μη το πάρει και όλα τα άλλα στα παπάρια μας...

Καταρχήν δε ζήτησα κανένα λιμάνι εγώ... οι σχέσεις μου με την  Cosco είναι επαγγελματικές μεν...αλλά όχι τέτοιου επιπέδου ώστε να επωφεληθώ από το λιμάνι. Αλλά άντε και το ζήτησα...ενοχλάω κανέναν? Πότε προλάβατε ρε να βάψατε και τους τοίχους?

Υπάρχει βέβαια και η μεταφορική παράμετρος και όλο αυτό που διαβάζω να είναι κατάρα για να μη βρει ποτέ ο Κινέζος το «λιμανάκι» του. Αν είναι έτσι τότε γυναικείο χέρι οπλίστηκε με το σπρέι και με καταριέται...

Σε αυτή την περίπτωση η προηγούμενη θεωρία απέχει παρασάγγας από την πραγματικότητα και κακώς κατηγόρησα τους λιμενεργάτες! Επίσης κακώς ενέπλεξα και την λατρεμένη Cosco (που ο θεός να μου κόβει αυτόματες ενημερώσεις και να τους δίνει new buildings).

Εν κατακλείδι, αν είναι εξτρεμιστές συνδικαλιστές που προσπαθούν να με φοβίσουν να τους πω ότι λίγα είναι τα ψωμιά τους και να ετοιμάζουν τα καλά τους για να υποδεχτούν τον Capt. Wei  (αυτοί τον ξέρουν). Και μη δω μούτρα...χαμογελαστές φατσούλες θέλω! 

Αν είναι τώρα καμιά έξαλλη πρώην που με καταριέται…να πω το εξής....

Παλιότερα δεν ήμουνα

Μα έγινα αλάνι

Μ’ αδυναμία στο ποτό

Αλλά και στο φουστάνι....