Μικρός Λαός που δεν παρέδωσε Γη και Ύδωρ.

ΟΧΙ

Πάλεψε, νίκησε μα σκλαβώθηκε.

Δεν χωράει το Έπος του '40 σ' ένα μονάχα πνεύμα, ούτε φυλάγεται σε ΟΧΙ ναφθαλίνης.

Γέλασε. Διότι  η φωτιά δεν πείνασε στην Κατοχή.

Κακή φωτιά, που με μια είδηση - ο θάνατος ενός ποιητή- άνευ σημασίας για τον μέσο Έλληνα του σήμερα,

ξέσπασε, θέριεψε κι έκαψε τους δρόμους.

- Έκαψε ακόμα και το θράσος των ξανθοψημένων Σνίτζελ-

Στον ύστατο αποχαιρετισμό, που φύλαξαν οι Έλληνες στον Κωστή Παλαμά.

Μεγαλύτερη Αντίσταση κι από το ΟΧΙ που είπανε στους μετροσέξουαλ πιτσαδόρους-όου Μάμμα μία.

Ελευθερία.

Κι ας είναι το ποίημα του, που επέλεξα, παλαιότερο του έπους...

Εγώ είμ' εδώ ανυπόταχτος και παραστρατισμένος,
εγώ δαγκώνω με θυμό της φτώχειας το ψωμί,
νόθος της τέχνης είμ' εγώ και της ιδέας διωγμένος
από μιαν έγνοια ο νους θολός, δαρμένο το κορμί.

Ο λύχνος μου στης ιερής μελέτης το τραπέζι
σαν ένα νεκροκάντηλο στα μάτια μου αχνοπαίζει
όλα πολέμια κρύα βιβλία, κοντύλια και χαρτιά.
Με καίει κακιά φωτιά.

Εμέ η ζωή μου πλάνεμα και η γέννησή μου λάθος
το λόγο δεν ορέγομαι, δεν ξέρω το ρυθμό
σέρνουν εμένα δυό άλογα, τ' αράπικο το πάθος
και τ΄ αφροστάλαχτο όνειρο μπορεί και στο γκρεμό.

Κωστής Παλαμάς