Οι εταιρίες είναι μικρές κοινωνίες... μικρά χωριά ας πούμε!

Υπάρχει ο οικογενειάρχης του χωριού...ο τεμπέλης...ο αγαθός...ο δουλευταράς...αλλά και ο τρελός! Σε αυτό εδώ το κομμωτήριο θα ήταν αδύνατο να μην έχουμε τα ίδια...

Ο δικός μας τρελός είναι στην εταιρία πριν από την εταιρία... ήταν παρών όταν έπεφτε η πρώτη κασμαδιά για τα θεμέλια και μετά από τόσα χρόνια απολαμβάνει βέβαια την απόλυτη αποδοχή (και ανοχή) όλων!

Μαζί με τα χρόνια πέρασε όμως και η περίοδος της διαύγειας, της σωστής κρίσης ..κτλ . Τώρα πια κοντεύοντας τα 70 και χωρίς προσωπική ζωή περιφέρεται στην εταιρία και εμφανίζεται σαν τον «Ιπτάμενο Ολλανδό» από δω κι από κει...

Την προηγούμενη εβδομάδα ήρθε στο γραφείο μου μια κοπέλα για μια παρουσίαση... στο μέσο περίπου στην συνάντησης μπαίνει στο γραφείο....και κάθεται... κοιτάζοντας αμίλητος τον τοίχο... 

-          θέλετε κάτι κ. Γιώργο?

-          Όχι αγαπητέ μου...έτσι θα κάτσω λίγο...

-          Χρειάζεστε κάτι?

Απάντηση καμία...

-          συνεχίστε (λέω στη κοπέλα)

συνεχίζει η άμοιρη...σε 3 λεπτά πετάγεται....

-          το λιμάνι είναι κλειστό αγαπητέ ....φταίνε οι Κινέζοι λέτε ή εμείς?

Η κοπέλα κάγκελο...

-          τα καμάρια μας θα έλεγα ...

ξαναγυρνάει και κοιτάει τον τοίχο...

-          είστε καλά κ. Γιώργο?

-          Μια χαρά αγαπητέ...συνεχίστε...

Πάει να ανοίξει το στόμα της η κοπέλα ....δεν πρόλαβε...

-          να πάρω iphone αγαπητέ ή Samsung?

Παγωμάρα... γιατί ζω τέτοια ξεφτιλίκια??????  

-          πάρτε ένα Samsung …

ξαναρχίζει αυτή να μιλάει ....μετά από δύο λεπτά σηκώνεται ο τρελάρας .... μας κοιτάει....μου λέει «χάρηκα» (σε μένα που με βλέπει κάθε μέρα, όχι στη κοπέλα) βγαίνει από το γραφείο και βροντάει τη πόρτα...

Δεν τολμάω να την ξανακοιτάξω από τη ντροπή μου... με το πιο φυσιολογικό ύφος του κόσμου ... κάνω ότι παίρνω ένα τηλέφωνο...το τηλέφωνο μιλάει...(δεν ξέπεσα κιόλας να κάνω ότι μιλάω....)

το meeting κύλησε ομαλά και νόμιζα ότι αυτό ήταν ένα από τα καλύτερα του.... μέχρι που χθες έγινε premium!

Έψαχνα επί τρεις μέρες να βρω την άκρη μιας οικονομικής διαφοράς με ένα πελάτη... έχω υποψιαστεί ότι είναι δικιά μου μαλακία και είμαι στα κόκκινα! Και ενώ έχω απλώσει πάνω στο γραφείο 423 χαρτιά και δε σηκώνω κεφάλι.... μπαίνει στο γραφείο μου...πλησιάζει...και αραδιάζει πάνω στα χαρτιά δύο χούφτες φυστίκια Αιγίνης !!!!!!

-          είναι καινούριας εσοδείας αγαπητέ....

έχοντας πολύ έντονη την εικόνα στο μυαλό μου ότι τον έχω πιάσει από το λαιμό ψέλλισα «ευχαριστώ πολύ» ...

τα γαμω-φυστίκια χώθηκαν κάτω από τα χαρτιά....κάθε φορά που κουνούσα  ενα χαρτί έπεφταν και δύο στο πάτωμα...κατέληξα να τα μαζεύω ανάμεσα σε καλώδια ψέλνοντας το Χριστός Ανέστη σε πλάγιο δεύτερο!

Δεν πέρασε καμιά ώρα... τσουπ...να τος στην πόρτα!

-          να σας φέρω κι άλλα αγαπητέ?

Δύο φλέβες πετάχτηκαν στο κεφάλι μου και άρχισε να σκίζεται το πουκάμισο στους ώμους... 24 δευτερόλεπτα πριν γίνω Hulk βρήκα την τελευταία σταγόνα υπομονής μέσα στο σκοτεινότερο  κομμάτι του μυαλού μου, ηρέμισα και τελικά δεν πρασίνισα κιόλας...