Τον Ιούλιο του 1997 επέστρεφα από την Αλεξανδρούπολη στη Λαμία για ακόμα τρεις μήνες...τελευταίοι τρεις...

Βγαίνοντας από το θάλαμο του Λ. Διοικήσεως με το σάκο στη πλάτη, με έπιασε από το μπράτσο ένας στη πόρτα...

-          που πας έτσι ρε?

-          Πως?

-          Δε θα γυρίσεις να δεις το θάλαμο τελευταία φορά?

Γύρισα και κοίταξα...και εκείνο το μέρος που έζησα έναν ολόκληρο χρόνο...που έκανα φίλους...που γέλασα με τη ψυχή μου...που δεν πέρασα άσχημα τέλος πάντων ... πήρε άλλο χρώμα γιατί ήταν η «τελευταία φορά»! γιατί ήξερα ότι ήταν η «τελευταία φορά»!

Από τότε αυτή είναι η μόνη εικόνα του στο μυαλό μου... ένας ολόκληρος χρόνος θάφτηκε κάτω από την «τελευταία φορά»!Και μετάνιωσα που γύρισα και κοίταξα...

Τον Αύγουστο του 2007 αποχαιρέτησα το σκυλί μου.... ένα Λαμπραντόρ  που το μεγάλωσα μέχρι που έγινε 45 κιλά τέρας... τον αποχωρίστηκα γιατί έτσι έπρεπε και όταν τον χάιδεψα «τελευταία φορά» τον φίλησα ...του ζήτησα συγνώμη και τον έδεσα για να μπορέσω να φύγω...

Κλείνοντας την πόρτα τον κοίταξα «τελευταία φορά».... το μετάνιωσα χίλιες φορές... ήθελα να τον θυμάμαι πρίγκιπα ... τον θυμάμαι όμως δεμένο σε ένα κάγκελο...

Όταν άφησα το προηγούμενο σπίτι μου, έκανα το ίδιο λάθος ...γύρισα πίσω για την «τελευταία φορά»... λες και δεν ήξερα... λες και δε το είχα ξαναζήσει... λες και επίτηδες διάλεξα να το περάσω...

προχθές έκανα το ίδιο...  και μάλιστα με πλήρη συνείδηση ... και δεν έχει σημασία  τι άφηνα... σημασία έχει πως ήθελα την «τελευταία φορά»! Θα ήθελα να θυμάμαι αυτό το πλάσμα όπως ήταν όταν το είχα αγκαλιά, όμως θα το θυμάμαι φοβισμένο στο διπλανό κάθισμα....