Διαβάζω το τελευταίο μου ποστ και σκέφτομαι: Πόσο αχάριστη είμαι στ’ αλήθεια? Τί άλλο πρέπει να μου συμβεί για να αναφωνήσω: «σ’ευχαριστώ ζωή?» Ποιές καλές δυνάμεις του σύμπαντος συμπράττουν προς όφελός μου,ενόσω εγώ κλαίω και οικτίρω τον εαυτό μου? 

Παρασκευή 8 Ιανουαρίου 2010,ώρα 15:24. Κάθομαι στο γραφείο μου και χαζεύω κάτι υπέροχες μωβ γόβες Casadei (περιοδικό Madame Figaro τεύχος Ιανουαρίου σελ. 48),όταν ακούω το τηλέφωνό μου να χτυπάει. Παραδόξως,δεν εκνευρίζομαι. Αντιθέτως αυτός ο ήχος έρχεται στ’ αυτιά μου ωσάν τιτίβισμα ερωτευμένων πιτσουνακίων,ωσάν κελάρισμα ρυακίου,ωσάν ελαφρύ πετάρισμα βλεφάρων πεντάμορφης παρθένας κόρης. Σηκώνω τα μάτια από το περιοδικό και κοιτάζω τον αριθμό που αναγράφεται στην οθόνη. Ναι,αυτός ο αριθμός κάτι μου λέει,είναι γνωστός. Σηκώνω το ακουστικό και αμέσως μιλιούνια θύμησες κατακλύζουν τον νου μου ενώ ακούω την φωνή του συνομιλητή μου. 

....Παρακαλώ? 

Γεια σας,την Μαρίαν θα ήθελα. 

Η ίδια  

Μαρίαν,γεια σου. Ο Χριστόδουλος είμαι. 

Έλα βρε Χριστόδουλε. Τι κάνεις? 

Πολύν καλάν Μαρίαν. Σε παίρνω για να σου ευχηθώ χρόνια πολλάν και καλήν χρονιάν. 

Σ’ ευχαριστώ πολύ Χριστόδουλε. Επίσης. 

Πώς τα επέρασες Μαρίαν στις γιορτές? 

Ωραία,οικογενειακά. 

Είσαι παντρεμένη? 

Όχι βρε Χριστόδουλε. Εννοώ με την υπόλοιπη οικογένεια,γονείς,θείους,ξαδέρφια… 

Αααα οκ. Πάντως… Μαρίαν…θέλω να σου πω πως είσαι πάρα πολύν γλυκιάν….το εννοώ. 

Καλοσύνη σου Χριστόδουλε. Ευχαριστώ.

Μαρίαν θα ήθελα το κινητόν σου τηλέφωνον,αν θες να μου το δώσεις φυσικά,γιατί έχω μόνον της δουλειάς σου και ξέρεις…εγώ…προσπάθησα να σε βρω τζαι στις γιορτές αλλά έλειπες. 

Ναι,ήμουν σε άδεια. 

Γι’ αυτό σου λέω,αν θες δώσε μου το κινητόν σου τηλέφωνον για να μπορώ να επικοινωνώ μαζί σου. Οπότε όταν έρθω στην Αθήναν,να σε πάρω μήπως μπορέσουμε να συναντηθούμε...

Ναι,κοίταξε Χριστόδουλε,το κινητό μου δεν μπορώ να σου το δώσω. Αλλά αν θες,μπορώ να σου δώσω το προσωπικό μου e-mail. Το τσεκάρω κάθε μέρα. Μπορούμε να επικοινωνήσουμε και μέσω αυτού. 

Εντάξει Μαρίαν,καταλαβαίνω. Ας μείνουμεν έτσι λοιπόν προς το παρόν. Αν έρθω πάντως τζαι γνωριστούμε,μπορεί να έρθεις μαζί μου στην Κύπρον. Ποτέ δεν ξέρεις τι θα προκύψει. 

(?????????????????????) 

Εννοώ ότι δεν ξέρεις πώς μπορούν να έρθουν τα πράγματαν. Δεν μπορείς να το αποκλείσεις αυτό. Πώς σου φαίνεται? 

Πώς μου φαίνεται ποιό????? ΝΑ ΕΡΘΩ ΜΑΖΙ ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ? 

Ναι! 

Τι να σου πω βρε Χριστόδουλε? (ότι χρήζεις επαγγελματικής βοήθειας?) Έτσι όπως το θέτεις,ναι,μπορεί να συμβεί και αυτό. (Όπως μπορεί να βγω και νικήτρια στο επόμενο Next Top Model)

Εντάξει Μαρίαν. Χάρηκα που τα είπαμε. Και πάλι χρόνια πολλάν. Θα τα ξαναπούμε. 

Ευχαριστώ. Αντίο. 

Υ.Γ  Μην αρχίσετε πάλι τα χαζά του τύπου «σε είδε και έπαθε πλάκα», «τι γυναίκα είσαι εσύ» και «αφού σε θέλει,μην τον απορρίπτεις»,γιατί μπορώ πολύ εύκολα να σας αποδείξω ότι δεν με γνωρίζει ο άνθρωπος. Πώς?Χα! Με αποκάλεσε «πολύ γλυκιά».

 ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ ΠΟΛΥ ΓΛΥΚΙΑ?

ΕΛΕΟΟΟΟΣ!!!!!