Είπα να στολίσω το μπλόγκι μου με 3 τραγούδια με τα οποία  έχω “κολλήσει” τελευταία. Την περασμένη εβδομάδα στόλισα και τον εαυτό μου. Τον έκανα σέξυ καλόγρια (δεν μπορώ όμως να σας περιγράψω πόσο σέξυ,θα λογοκριθώ) και πήγα σ’ ένα πάρτυ και μετά σ’ ένα μπαράκι. Το πάρτυ ήτο χλιαρό,στο μπαράκι όμως πέρασα σούπερ. Ήπια πέντε - έξι μπύρες και φλέρταρα με ένα αγόρι,φίλο φίλου. Το αγόρι ήτο πολύ σέξυ και αυτό,ή τουλάχιστον έτσι μου φάνηκε. Έμοιαζε πολύ και σ’ έναν ηθοποιό του Hollywood,δυστυχώς από αυτούς που δεν μου αρέσουν,αλλά αυτός μου άρεσε. Έβαλα λοιπόν μπροστά την σαγήνη,το σκέρτσο και το νάζι μου (χαχαχα) και περίμενα να πέσει. Εκείνος βέβαια νόμιζε μάλλον ότι μ’ έριξε αυτός,αλλά το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο.  Η παρέα έκατσε μέχρι το κλείσιμο του μαγαζιού και μετά το αγόρι προσφέρηκε να με πάει στο σπίτι μου. Εγώ δέχθηκα. Δεν μου αρέσει να προσβάλλω ανθρώπους. Πήγαμε σπίτι μου,άναψα κάτι κεράκια αρωματικά,βάλαμε και δυο ποτήρια κρασί κτλ. κτλ.  

Εγώ λοιπόν περίμενα να μου συμβεί αυτό που μου συμβαίνει πάντα. Το τίποτα δηλαδή. Με απογοήτευσε πλήρως. Ασχολήθηκε μόνο μαζί μου από την αρχή εώς το τέλος. Ό,τι ήθελα εγώ,όπως το ήθελα εγώ,όταν το ήθελα εγώ,όσο το ήθελα εγώ και μάλιστα χωρίς να του έχω πει τίποτα πριν. Τα ήξερε όλα από μόνος του. Μαγικό! Αφού προς στιγμήν πέρασε από το μυαλό μου μήπως ήταν εξωγήϊνος. Για του λόγου το αληθές τον ρώτησα από ποιόν πλανήτη είχε έρθει. Πού ξέρεις? Μπορεί να είχε κι άλλους τέτοιους εκεί. Αυτός γέλασε. Ήθελα πραγματικά να κλάψω. Αυτός μου είπε να το ξεπεράσω και να κλάψω αύριο. Τέλος πάντων. Έκλαψα μετά από 3-4 μέρες. Καθυστερημένα βέβαια,αλλά τότε συνειδητοποίησα πως ήτο ο πλέον ακατάλληλος άνθρωπος για να ερωτευθώ. Τι να ερωτευθώ δηλαδή? Τον χαρακτήρα του? Την προσωπικότητά του? Αφού δεν τον ήξερα. Τότε τι? Τον τρόπο που έκανε έρωτα? Γίνεται να το ερωτευθείς αυτό? Κι αν ναι,τότε πώς το ξεπερνάς? Πώς μπορείς να ελπίζεις ότι υπάρχει κι άλλος τέτοιος όταν όλοι οι προηγούμενοι ήταν αλλιώς? Τούμπα δηλαδή. Το ακριβώς αντίθετο. Άϊντε τώρα να συμβιβάζεσαι πάλι. Τι ωραία που κοιμόμουν πριν…   

Είναι πράγματι ωραίο να κοιμάσαι. Να μην αισθάνεσαι τίποτα. Να είσαι νεκρός,μουδιασμένος. Να ξέρεις ότι είσαι σε ένα μέρος όπου τίποτα και κανείς δεν θα σε κάνει να επιθυμείς ή να απεχθάνεσαι,να αγαπάς ή να μισείς. Σ’ ένα μέρος που δεν έχει ούτε ανηφόρες,ούτε κατηφόρες. Ούτε στενά δρομάκια,ούτε λεωφόρους. Ούτε βουνά,ούτε θάλασσες. Κανένα οικείο και αγαπητό πρόσωπο. Μόνο αγνώστους. Κανένα συναίσθημα. Μόνο μια ευθεία γραμμή χωρίς τέλος. Κανονικά θα έπρεπε να νευριάσω μαζί του. Τώρα που το σκέφτομαι,ναι,δεν είμαι ερωτευμένη,θυμωμένη είμαι…που με ξύπνησε.  

Υ.Γ  Ζητώ ταπεινά συγγνώμη από τον αδερφό μου που είχα το θράσος να ανεβάσω τραγούδι του Χατζηγιάννη (έστω και διασκευή).