Αν υπάρχει κάτι στην ζωή μου στο οποίο δεν μπορώ να αντισταθώ,εκτός από σοκολάτες και από άντρες βεβαίως-βεβαίως,είναι ο κινηματογράφος. Μου αρέσει τόσο πολύ που πολλές φορές πηγαίνω να παρακολουθήσω ταινίες και μόνη μου. Έχει τύχει ακόμα και να βγω από την μία αίθουσα και να μπω αμέσως σε άλλη για να δω κι άλλο έργο,το ίδιο βράδυ. Οι αγαπημένες μου ταινίες είναι οι βιογραφικές,οι αληθινές ιστορίες.  

Αφορμή λοιπόν γι’ αυτό το ποστ υπήρξε η avant-premiere προβολή της ταινίας Nowhere boy,ή Όλοι θέλουν λίγη αγάπη όπως είναι ο ελληνικός τίτλος,στην οποία παρακολουθούμε τα νεανικά-εφηβικά χρόνια του John Lennon στο Liverpool,την ζωή του με την θεία του,η οποία τον μεγάλωσε,την γνωριμία του με τον Paul McCartney,την ίδρυση της πρώτης μπάντας του με όνομα The Quarrymen,και την ιδιόμορφη αγάπη και κατά συνέπεια την αναπόφευκτη σύγκρουση με την μητέρα του,η οποία τον είχε δώσει για υϊοθεσία όταν ήταν 5 χρονών.

Αν και δεν είμαι φανατική οπαδός των Beatles και του Lennon,δεν μπόρεσα να μην θαυμάσω την θέληση και την ισχυρή προσωπικότητα αυτού του εφήβου θαυμαστή του Elvis Presley,ο οποίος μεγάλωσε,όχι τόσο σε άσχημες,όσο σε περίεργες συνθήκες και ο οποίος από την στιγμή που κατάλαβε τί ήταν αυτό που τον μάγευε, αφοσιώθηκε εξ’ ολοκλήρου σε αυτό. Χαρακτηριστική είναι η παρακάτω κουβέντα που είχε με την μητέρα του: 

- “Θεέ μου,γιατί να μην είμαι ο Elvis Presley?”

-  “Γιατί εσύ θα γίνεις ο John Lennon”. 

Η ταινία,αν και ήταν υποψήφια για 4 βραβεία BAFTA (British Academy of  film and television arts) δεν κατάφερε να πάρει κανένα. Ο πρωταγωνιστής της,αν και όμορφος,είχε κάτι που έμοιαζε στον Lennon. Μου άρεσε πολύ η Kristin Scott Thomas,η οποία έπαιζε την θεία του,αλλά και η Anne-Marie Duff (ομολογώ δεν την ήξερα),στο ρόλο της μητέρας του. Την προτείνω ανεπιφύλακτα είτε κάποιος είναι fan του Lennon,είτε όχι. Γιατί εκτός από την όμορφη ιστορία που θα δει,θα πάρει μια γεύση και από την εποχή εκείνη,μέσα της δεκαετίας του ’50. Μια εποχή αθώα,όσο και πονηρή,μια εποχή όπου ο  Elvis λατρευόταν σαν θεός από τους απανταχού νέους,και το rock 'n roll μεσουρανούσε. Τότε που γίνονταν πραγματικά πάρτυ όπου οι άνθρωποι χόρευαν ζευγάρια και δεν φοβόντουσαν να αγγίξουν ο ένας τον άλλον. Τότε που αν δεν έβρισκαν στο τηλέφωνο του σπιτιού του τον φίλο τους,τον ξανακαλούσαν ή πήγαιναν από το σπίτι του. Τότε που τα αγόρια φορούσαν σακάκια και οι κοπέλες φούστες και μαντήλια στον λαιμό. Τότε που την μουσική την άκουγες με χρατς-χρουτς από δισκάκια.   

Τι σας λέω τώρα,ε? Εγώ πάντως ζήλεψα πολύ. 

Υ.Γ Επιστροφή στο άσπρο φόντο γιατί μου πάει καλύτερα. Δεξιά,τί άλλο? Beatles.