Παρασκευή, 26.02.2010

Φτάνω στο αεροδρόμιο τελευταία στιγμή και τρέχω στην τουαλέτα, (καθ' ότι γνωστή νεροφίδα...:)). Βλέπω ότι έχει αρχίσει η επιβίβαση. Φοβουμενη μην επιβιβαστούν όλοι και περιμένουν εμένα, βγαίνω σε χρόνο ρεκόρ... Προς μεγάλη μου ανακούφιση,  περιμένουν και δεύτερο λεωφορείο. Ένας ψηλός, κοστουμαρισμένος, γοητευτικός άνδρας με κοιτάει κάπως επίμονα. Διασταυρώνονται οι ματιές μας. Μάλλον του αρέσω, σκέφτομαι  και πάει η αυτοπεποίθηση στα ύψη. (Ένα θεματάκι με τη μετριοφροσύνη το'χω τελευταία...συχνά μαλώνουμε :)) Το βλέμμα του κινείται κατηφορικά πάνω μου. Και τότε με ζώνουν τα φίδια: Αναρωτιέμαι μήπως από τη βιασύνη μου άφησα ανοιχτό το φερμουάρ του τζιν. (Ναι, ναι, μου έχει ξανασυμβεί. Δικηγόρο με ανοιχτά παντελόνια έχετε δει; Τώρα θα δείτε και χειρότερα... :)) Κατευθύνω διακριτικά το χέρι μου προς το κουμπί και το φερμουάρ και διαπιστώνω ότι είναι μια χαρά. Παρ' όλα αυτά το βλέμμα του εν λόγω κυρίου είναι περίεργο. (Τώρα απορώ που δε γελούσε ο άνθρωπος:)). Το επόμενο λεπτό συνειδητοποιώ ότι το πρωί δεν είχα φορέσει μπλούζα αλλά "κορμάκι" κι ότι βγήκα από την τουαλέτα χωρίς να το έχω "κλείσει", με αποτέλεσμα αυτό από την μπροστινή μεριά να είναι μπουρδουκλωμένο κι από την πίσω να κρέμεται έξω από το παντελόνι μου, ανοιχτό. Συνέπεσε να φορώ και κοντό μπουφάν, οπότε το θέαμα ήταν ... lol, :) :) Σοβαρή επαγγελματίας σου λένε μετά... :)

Τετάρτη, 03.03.2010

Στο αεροδρόμιο για 3η φορά αυτήν την εβδομάδα, αλλά μετά από ένα εκπληκτικό τριήμερο σεμινάριο περί επικοινωνίας και ανθρωπίνων σχέσεων. Κατά τη διάρκεια και μετά το πέρας του σεμιναρίου σκεφτόμουν πολλές φορές πόσο πολύ είχα παραμερίσει τη συνήθειά μου να λέω ό,τι καλό σκέφτομαι, ακόμα κι αν αφορά αγνώστους. Έβλεπα π.χ. μία πολύ κομψά ντυμένη άγνωστη κυρία  σ' ένα μαγαζί; Της έλεγα πόσο κομψή την έβρισκα. Πίστευα ότι όταν κάνουμε μια θετική σκέψη που αφορά κάποιον άλλο, είναι κρίμα να την κρατήσουμε για τον εαυτό μας. Το πιο πιθανό είναι ότι, αν την εκφράσουμε, θα του δώσουμε χαρά. Και το να δίνεις μια μικρή τέτοια χαρά είναι μια μικρή πράξη αγάπης :). Τελευταία, τόσο από βόλεμα, όσο και (προφανώς )από φόβο, την έκοψα τη συνήθεια. Στο σεμινάριο, λοιπόν, την ξαναθυμήθηκα: Πες το και φύγε, μην περιμένεις να δεις πώς θα αντιδράσει ο άλλος, μας είπαν. Το περιστατικό που θα περιγράψω δεν είχε ακριβώς ένα τέτοιο περιεχόμενο. Δείχνει, όμως, ότι ένας καλός λόγος προς έναν άγνωστο μπορεί να κάνει τη διαφορά:  

Στήνομαι στην ουρά, για να περάσω έλεγχο χειραποσκευών. Παρατηρώ και σκέφτομαι πόσο ευγενής είναι ο υπάλληλος που φροντίζει τις χειραπόσκευές. Κι ενώ βρίσκονται 3 άτομα μπροστά μου και δουλεύει μόνο ένα μηχάνημα, αρχίζουν κι έρχονται επιβάτες που δηλώνουν Business και παίρνουν προτεραιότητα. Και αν και ξεκινούν 1 και 2, σιγά σιγά αυξάνονται σε 10 περίπου. Οι 3 άνθρωποι μπροστά μου αρχίζουν να διαμαρτύρονται. Ο υπάλληλος που φρόντιζε τις χειραποσκευές πολυ ευγενικά εξηγεί ότι πρέπει να περάσουν αυτοί πρώτοι. Ένας μάλιστα από τους business, ακούγοντας τις διαμαρτυρίες, έδωσε τη σειρά του σε έναν από τους "αναστατωμένους". Οι λοιποί 2 όμως, και κάποιοι πίσω μου σιγά σιγά -παρα-αγανακτούν και τα βάζουν με τον ευγενικό υπάλληλο. "Σας καταλαβαίνω κι έχετε δίκιο", έλεγε εκείνος. "Όμως, αυτοί έχουν πληρώσει για να έχουν προτεραιότητα. Αν τους το αρνηθώ, θα απολυθώ". Δυστυχώς τα λόγια αυτά δεν ήταν επαρκή για να κατευνάσουν τους διαμαρτυρόμενους, οι οποίοι συνέχιζαν να φωνάζουν κι άρχισαν κάποια στιγμή να του λένε να ανοίξει και το δεύτερο μηχάνημα. Γνωρίζοντας ότι αυτή η απόφαση δεν ήταν στη δική του αρμοδιότητα και βλέποντάς τον να έχει ιδρώσει από το ζόρι, του είπα: "Πάντως είστε ευγενέστατος και κάνετε πολύ καλά τη δουλειά σας". Εκείνος ξαφνιάστηκε, σκούπισε τον ιδρώτα του κι άρχισε να με ευχαριστεί. Δε θυμάμαι πόσες φορές με ευχαρίστησε (λες και τι έκανα;) μέχρι να περάσω τον έλεγχο, ήταν τόσες πολλές που ειλικρινά δε θυμάμαι... 

Τις επόμενες μέρες άρχισα τις εκπλήξεις: πήρα διάφορα σφολιατοειδή για συνεργάτες σε ένα άλλο γραφείο, γλυκά στο βιβλιοπωλείο που με εξυπηρετεί άψογα, γλυκά χωρίς ζάχαρη σε μία συμβολαιογράφο που έχει διαβήτη. Κι η αλήθεια είναι ότι είναι όμορφο να δίνεις κάτι, σκεπτόμενος τους άλλους, ως μια μικρή αναπάντεχη έκπληξη, χωρίς αυτό να είναι αντάλλαγμα σε κάτι που σου έκαναν ή χωρίς να περιμένεις αντάλλαγμα. Κι οι άνθρωποι εισπράττουν αυτή τη λίγη, έστω, μικρή αγάπη και νιώθουν πιο όμορφα και σιγά σιγά, όλα γίνονται πιο όμορφα. (Όχι, δεν είμαι ερωτευμένη, thank you very much :Ρ :) )