Η αρχή…

Γνωριστήκαμε μέσα από τον απρόσωπο κόσμο του ίντερνετ…έκανες την πρώτη κίνηση…μου μίλησες….Μου άρεσε ο τρόπος που μιλούσες,αυτά που έλεγες,και

Κάτι ακόμα…κάτι απροσδιόριστο….

Συναντηθήκαμε για πρώτη φορά, ένα απόγευμα σε ένα καφέ…με κοίταζες και σε

Κοίταζα τόσο έντονα…που χάθηκε οτιδήποτε άλλο γύρω μας…ήταν σαν να μεταφερθήκαμε σε έναν άλλο κόσμο…μαζί!!!

Από εκείνη την στιγμή γίναμε αχώριστοι…

Ήμουν ευτυχισμένη…ήμουν ερωτευμένη….οι στιγμές μας ήταν μοναδικές…

Μα… υπήρχε κάτι…ένα σημάδι….που μάλλον δεν μπόρεσες να κρύψεις…

Μου έλεγες τόσο όμορφα πράγματα…μου άνοιγες την καρδιά σου…

Και αυτή έβαφε με τα πιο λαμπερά χρώματα αυτά που ζούσαμε…

Μια μέρα σε κοίταξα και σε ρώτησα:

--Πως ονομάζεις αυτό που ζούμε;….θα το έλεγες αγάπη;

Αντίκρισα τον τρόμο στα μάτια σου….

--Αγάπη; ΟΧΙ…η αγάπη πονάει….δεν θέλω να αγαπήσω….

--Η αγάπη δεν πονάει όταν είναι αληθινή…Και τι νιώθεις για μένα

   αν όχι αγάπη;

--Νιώθω…πρωτόγνωρα συναισθήματα …πολύ έντονα, μα δεν μπορώ…δεν έχω

   την δύναμη να τα ονομάσω έτσι….

--Γιατί;;  Τι φοβάσαι;…εμένα…την έννοια που έχει η λέξη αυτή….ή τον εαυτό σου;;

--Όλα!!!

--Μην φοβάσαι να αφεθείς…μην φοβάσαι να νιώσεις…μην φοβάσαι να αγαπήσεις…

   Η αγάπη είναι πολύ όμορφη όταν είναι αληθινή!!! 

Αυτά σου είπα….αυτά μου είπες…μετά από μέρες κατάλαβα αυτό που μου έλεγε

ο πατέρας μου πάντα….: «Μια σου λέξη…είναι αρκετή για να δώσει προορισμό στην ζωή σου….γι’αυτό…πρόσεχε τι λες!!»

Χάθηκες…χάθηκες απ’ την ζωή μου…

Δεν σε ξαναείδα ποτέ…Σε φόβισε η αγάπη μου!! 

Το τέλος….

Σήμερα συνάντησα τυχαία στον δρόμο….αυτόν που η γνωριμία μας ήταν τόσο σύντομη… αλλά και τόσο έντονη…γεμάτη συναισθήματα και…ΑΓΑΠΗ!!

Δεν άλλαξε καθόλου..θέλησε να με κεράσει έναν καφέ….δέχτηκα…

Άλλωστε…ποτέ δεν τον ξέχασα…

Αφού είπαμε τα τυπικά…Τον ρώτησα….(έτσι κι αλλιώς δεν είχα τίποτα να χάσω πια…)

--Πέραν δυο χρόνια από την τελευταία φορά που σε είδα…έχεις ακόμη την ίδια                                                                   

   γνώμη για την αγάπη;;

--ΟΧΙ!!  Όταν εξαφανίστηκα… ήμουν ευχαριστημένος με τον εαυτό μου….

   που κατάφερε να ξεφύγει από τα δίχτυα σου…

   δεν είχα τίποτα μαζί σου…μα φοβόμουν αυτό που είχε αρχίσει να αντιπροσωπεύει

   η σχέση μας…

   Η αγάπη που έβλεπα στα μάτια σου μου προκαλούσε διάφορα συναισθήματα…

   Αλλά το πιο δυνατό από αυτά ήταν ο φόβος…

   Ο φόβος της αγάπης σου….

   Όταν άρχισα να αντιλαμβάνομαι πως κι εγώ σε έβλεπα με τα ίδια μάτια…

   πανικοβλήθηκα…έτσι χάθηκα από την ζωή σου…αλλά…δεν ξέφυγα τον πόνο…

   Μου έλειπες…ζούσα με την μοναξιά να μου κάνει παρέα σε κάθε μου βήμα…

   Ζούσα με την απουσία σου…και ήταν σαν να είχα αφήσει τον εαυτό μου πίσω σε

   σένα… και αυτό πονούσε…γιατί στην διαδρομή της φυγής μου…

   είχα χάσει την ψυχή μου….

   Τελικά κατάφερα να ζω με τον πόνο…και έφταιγα εγώ…όχι η αγάπη σου…

   Είχα γνώση της ευθύνης των πράξεων μου….

   Δεν πονάει η αγάπη….εμείς την πονάμε…με ότι κάνουμε…έχουμε μάθει

   να ονομάζουμε «αγάπη» κάθε εφήμερη σχέση της ζωής μας…έχουμε ισοπεδώσει         

   την αξία της…μα…αυτό δεν είναι αγάπη…

   Ξέρεις τι είναι η αγάπη;   Η αγάπη είναι ψυχή!!!!

   Κι εγώ θέλω να αφήσω την ψυχή μου στα χέρια σου…Αγάπη μου!!!

   Η απουσία της αγάπης σου…αυτή είναι που πονάει….

   Δεν φοβάμαι πια την αγάπη…φοβάμαι την μοναξιά…

   Την μοναξιά της ψυχής μου….

   Δεν σε φοβάμαι….Σ’ αγαπώ!!!