Hταν ενα μικρο γραφικο καφενεδακι. Τα σκαλια του ηταν παντοτε υγρα. Ειτε απο τις πολλες βροχες που το ελουζαν ειτε απο τα λαστιχα των νοικοκυραιων που δροσιζαν τις αυλες τους και το παιρναν στο κατοπι με την κατηφορια. Η ψυχη του μπαρμπα Θουκου ηταν αλλιως. Παντα ζεστη και προσχαρη, γεματη γλυκα. Οποτε πατουσαμε το ποδαρι μας εκει, μας χαιρεταγε πρωτα με την ψυχη του και επειτα μας προσφερε τραταρισματα. Δε μας επαιρνε ποτε λεφτα...Ποτε! Μονο ζητουσε να του λεμε περιεργες και φτιαχτες λεξεις γραμματιζουμενων. Ηθελε παντα να συμβαδιζει με τον κοσμο. Να μαθαινει! Ετρωγε τις λεξεις, οπως εμεις τα λαχταριστα λουκουμια της κυρα Σιτσας! Τιποτα δεν εχει αλλαξει απο τοτε. Λες και παγωσε ο χρονος τα συμβαντα, προσπαθωντας να διδαξει την ανθρωπια. Ειναι ακομη εκει ο κυρ Θουκος και μας χαμογελα με την καρδια του...Το νιωθουμε πια στις δικες μας καρδιες.....!