Η πρώτη μου λέξη για αυτό το κείμενο, ήταν «Παρασκευή», έλεος! Ναι, είναι Σάββατο και οι προηγούμενες μέρες πέταξαν μακριά, χωρίς να πάρουνε την άδεια μου… 

Για ένα σαββατοκύριακο που μεγάλωσε στην πορεία, Θεσσαλονίκη. Θάλασσα, θάλασσα! Πέρασα υπέροχα. Τέλεια! Είπα θα κάνω πολλά, μα τα ανέβαλα άθελα και σκόπιμα.

 Όμως τον Αλκίνοο τον είδα. Και αυτόν και την αξιοθαύμαστη μπάντα του. Τους «τρεις και τον κούκο» δηλαδή. Κούκος ήταν ο Γιώργος, ο οποίος έπαιζε κυρίως κρητική λύρα, που δεν πρόλαβε μάλλον να παραπονεθεί όταν οι άλλοι τρεις μάχονταν για το ποιος Δεν είναι ο κούκος. Τέλοσπάντων.

Το μέρος όπου έλαβε χώρα το λάιβ, γέμισε. Τραπεζάκια και μπαρ φίσκα. Απαράδεκτη η αναλογία χώρου και θεατών. Και η εκμετάλλευση  των φανς από τη διεύθυνση των κλαμπς. Κλείσαμε δέκα μέρες πριν, τραπέζι για δύο, και ενώ πήγαμε από τους πρώτους, καταλήξαμε σε τραπέζι για δύο αλλά με άλλα δύο άτομα. Παντελώς άγνωστα σε μας. Που εννοείται ότι ένιωθαν το ίδιο άβολα και αδικημένοι, όσο εμείς. Έτσι παραπονεθήκαμε. Η αίθουσα ήτανε ακόμα άδεια. Όμως η απάντηση που πήραμε για μετακίνηση, ήταν αρνητική. Αρχικώς. Δεν είχαμε πρόβλημα να μετακινηθούμε και οι τέσσερεις μαζί. Απλά σε μεγαλύτερο τραπέζι. Εξάλλου, είχαμε προτεραιότητα, μιας και είχαν γίνει κρατήσεις από μέρους μας και είχαμε έρθει νωρίς. Μας πρότειναν το τελευταίο τραπέζι για τέσσερις πίσω, δίπλα από το μπαρ. Αρνήθηκα. Πείτε με στριμμένη, αλλά μου ανέβαινε το αίμα στο κεφάλι να βλέπω άδεια την αίθουσα και την ταυτόχρονη επιμονή τους να μας παραγκωνίσουνε στο τέρμα. Ζήτησα συγκεκριμένο τραπέζι. Για κάποιο λόγο, μας το δώσανε. Χωρίς φωνές, απλά με ένα χαμόγελο και μια ευγενική παρατήρηση. Κι έτσι μπορέσαμε να καθίσουμε κάπου, όπου θα είχαμε και μια οπτική επαφή με την σκηνή. Στο μεταξύ γνωριστήκαμε και με τα άλλα δύο παιδιά.  Τα φώτα έκλεισαν, ακόμα και μερικά που ξεχάστηκαν, κάπου, έκλεισαν με παράκληση του Αλκίνοου. Και ξεκίνησε η βραδιά που τόσες μέρες, περίμενα.

Μια μεγάλη γκάμα τραγουδιών, κυρίως δικά του. Αλλά και του Σωκράτη Μάλαμα, του Μάνου Λοΐζου και δύο κυπριακά παραδοσιακά. Παρουσιάστηκαν και τρία από την νέα του δουλειά. Που παραδόξως, πολλοί, γνώριζαν. Πως;  

Αχ, ο Αλκίνοος!!!! Κάθε φορά που τον παρακολουθώ, μαγεύομαι. Και δεν μου προκαλεί αυτή την αίσθηση κανένας άλλος καλλιτέχνης. Δεν έχει την τέλεια, θεία φωνή. Όμως διακατέχεται από απλότητα κι αμεσότητα. Κι αυτό λατρεύεται από κάθε είδους ακροατή. Και ας έχει αυτός ο ακροατής-θεατής, την κάμερα του σε εκστατική λειτουργία. Καλά, γιατί ήταν όλοι με τις κάμερες ρε παιδιά; Ξαπλώστε στην καρέκλα σας ν' απολαύσετε τη μουσική και τη βραδιά. Βαλθήκατε όλοι με ακροβατικά φωτογράφου να μας τρελλαίνετε. Να πιαστεί και η μέση και ο λαιμός σας από το πολύ πέρα δώθε και τις απίστευτες πόζες! Ξέρω, είναι ο Αλκίνοος! Τον βλέπω κι εγώ. Μα προτιμώ να τον κρατήσω ως ανάμνηση παρά ως εικόνα σε χαρτί ή στον υπολογιστή. Απλή ανάμνηση.

Ως συνήθως, άξιζε και με το παραπάνω.