ξέρω πως πια δεν γράφεις και δεν τραγουδάς..
ξέρω πως τώρα πια, εκεί που είσαι, ηρέμησες..
αυτό που δεν ξέρω είναι αν τελικά σου λείπουμε..αν τελικά μετάνιωσες..
........................................................................................................................................................
Κάποτε θα με διαβάσεις ίσως, θ’ ακούσεις τα τραγούδια μου, θα με κατανοήσεις.
Αλλά δεν θα’ μια πια εγώ. Θα’ ναι αυτή η μάσκα που φορούν στους πεθαμένους. Όσους τους χρησιμοποιούν μετά το θάνατο τους, όταν οι ίδιοι δεν υπάρχουν.
Όσο υπήρχα με φοβόσουν.
Όσο υπήρχα δεν με άντεχες.
Δεν είχες την δύναμη να μείνεις ένα δευτερόλεπτο κοντά άμα στο ζητούσα.
Θα προτιμούσα να μη με διάβαζες ποτέ.
Είναι καλύτερο ν’ αγοράσεις ή να κλέψεις ένα μπλουζάκι με την φάτσα μου επάνω τυπωμένη.
Και σου φαίνεται γέλιο.
Και ας μου φαινόταν γελοίο.
Ν. Άσιμος
video | |
και θες να πετύχω με μια μπαταριά χίλια φλουριά, χίλια φλουριά
(νομίζω τα κατάφερες μεγάλε..)
Γι’ αυτό το ξέχασες που σου λέγα
Μωρό μου, κείνο το πρωινό
Δίπλα στην σκάλα πως η ζωή
Και ο θάνατος δεν είναι θέμα περιβάλλοντος.
Είναι θέμα αντοχής στην ίδια γραμμή πλεύσης.
Εγώ δεν χρειάζομαι τον κόσμο
Κακώς έχεις νομίσει.
Για μένα δεν υπάρχει κόσμος
Χρειάζομαι απλά
Να δημιουργώ κόσμους.
Ν. Ασιμος
Υ.Γ. Σαν σήμερα..
3 σχόλια - Στείλε ΣχόλιοΑλαμπουρνέζικα αλαμπουρνέζικα Διαπιστώσεις Αλαμπουρνεζικα προσωπικα Διαφήμιση Ερωτήσεις Ερωτήσεις.. Ιστορίες Διασκευασμένο Κλεμένο Ιστορίες.. Λίγες λέξεις με εικόνες.. Περι blog ανάγνωσμα Περί κανιβαλισμού προσωπικά Προσωπικά..πολύ προσωπικά.. Σχόλιο σε άλλο Blog