Ξεκόβοντας απο το παρελθόν...Άραγε υπάρχει κάποιος που να έχει βρει αυτο το μαγικό κουμπάκι το οποίο πατάς και αμέσως αυτό που σε πλήγωσε σταματά να σε πονά;Μήπως υπάρχει κάποια μαγική συνταγή που αν την ακολουθήσεις κατα βήμα σε λιγες εβδομάδες θα έχεις σταματησει να σκέφτεσαι αυτο που σε πλήγωσε και θα κνηθείς με αποφασιστικότητα να βρεις κατι καλύτερο;

Το παρελθόν κυνηγάει τον καθένα απο εμάς....Οι μνήμες μας κατακλύζουν τις ώρες της μοναξιάς μας κυρίως..Δε θα μπορούσε άλλωστε να είναι διαφορετικά....Απο το παρελθόν εξαρτάται το παρόν και το μελλον μας...Έχουμε διαμορφωθεί απο τις εμπειρίες του παρελθόντος..Η συμπεριφορά μας,οι αντιλήψεις μας για τη ζωή πηγάζουν από εκεί...

Ποιός είναι λοιπόν ο τρόπος να κοιτάξουμε μπροστά αγνοώντας-όσο μπορούμε το πίσω;;Ίσως πρέπει να το πιστέψουμε...Να πιστέψουμε οτι μπορούμε να επιβιώσουμε και χωρίς αυτό το άτομο που αποτελεί πλέον το παρελθον και μας τυρρανά...Υποθέσεις κάνω..Άλλωστε και εγώ η ίδια δεν μπορώ να το ξεπεράσω...

Νομίζω όμως οτι αξίζει να έχουμε στο μυαλό μας ένα στίχο του μεγάλου Βασίλη Παπακωνσταντίνου....''Αμα δε μάθεις να χαιδεύεις τις πληγες δε θα σου φτάσει όλη η ζωή σου για να κλαις''

Ίσως τελικά να μην χρείαστει να το ξεχάσουμε εντελως....Ίσως αν απλώς το προσπεράσουμε και το θυμόμαστε με μια γλυκιά νοσταλγία χωρις να πονάμε πλεόν για αυτό,όλα θα είναι καλύτερα...Να χαιδεύουμε λοιπον τις χαίνουσες πληγές μας...Αλλίώς δεν μπορούμε να προχωρήσουμε...Το μέλλον χρείαζεται όνειρα...Και τέτοια δεν κανουν οι άνθρωποι που είναι ''αγκιστρωμένοι'' στο παρελθόν τους...