Η αγάπη δεν πονάει ποτέ. Ίσα-ίσα που εξυψώνει, γαληνεύει... Ο τρόπος που την ποδοπατούν και την εξευτελίζουν οι άνθρωποι είναι αυτό που μας κάνει να πονάμε. Το να αποθέσω την ψυχή μου στα χέρια κάποιου δεν πονά. Το να την πετάξει κάτω όμως όταν κρίνει ότι δεν του κάνει πλέον, αυτό πονά...

Κάποιος διάβασε κάποτε μια αγγελία στην εφημερίδα, που τότε του φάνηκε πολύ αστεία: «Ζητείται αγάπη». Δυο λέξεις που κρύβουν μέσα τους έναν κόσμο ολόκληρο. Μια κραυγή ανθρωπιάς, ίσως, στον υπερμοντέρνο κόσμο μας. Αγάπη, είναι εκείνο το συναίσθημα που σε κάνει να θες να αγκαλιάσεις όλο τον κόσμο και να τον κλείσεις στην καρδιά σου, εκείνο το συναίσθημα που σε κάνει να πονάς με τον πονεμένο, να γελάς με τον ευτυχισμένο, ο ήλιος να σου φαίνεται πιο λαμπρός.

Η αγάπη δεν κοιτά τάξεις, φύλο και ηλικία. Είναι πλατιά κι εκεί μπορούν να βρουν ζεστό καταφύγιο και θαλπωρή όλοι. Μέσα σ’ αυτό το υπέροχο συναίσθημα που δεν έχει μέτρο και όριο, μπορείς να νιώσεις ολόκληρος, άνθρωπος πραγματικός.

Η αγάπη είναι ψωμί για τους πεινασμένους, ζεστό σκέπασμα γι’ αυτούς που κρυώνουν, γλυκό χάδι στο μέτωπο την ώρα που κοιμάσαι. Δεν κοιτά χρώμα κορμιού, σχήμα ματιών, ούτε τα σύνορα της χώρας. Είναι αυτό που μας κάνει να καταλαβαίνουμε πως οι καρδιές όλων έχουν τον ίδιο ρυθμό όταν χτυπάνε.

Κρύβεται στο χαμόγελο του παιδιού σου όταν σε κοιτά, στο γάργαρο γέλιο του που αντηχεί κελαρυστό, στα μάτια του αγαπημένου σου όταν σε αντικρίζει, στην ανάσα που μπλέκει με την δική σου και γίνεται ένα, στο τρυφερό άγγιγμα των χεριών, στην αγκαλιά που ανοίγει διάπλατα και χωρά όλα αυτά που νιώθεις, στην σιωπή που μοιράζεσαι.

Εξάλλου οι χαρές είναι πολλές φορές διαρκούν μόνο μια στιγμή και η ζωή τόσο μικρή για να κάνουμε όλα όσα επιθυμούμε. Μια αναλογία που θα μπορούσαμε να κάνουμε αιωνιότητα μέσα από το πρίσμα της αγάπης.

Κι έτσι, ο κάποιος που γέλασε με την μικρή αγγελία, μετά από λίγο καιρό, ξανάδε παραξενεμένος μια δεύτερη, με την ίδια υπογραφή. Ήταν μια μικρή, τοσοδούλα λέξη: «Ευχαριστώ».

Και για πρώτη φορά έσκυψε το κεφάλι σαν νικημένος, αναλογιζόμενος πόσο άδεια ήταν η ζωή του. Πόσα είχε χάσει, πόσα θα μπορούσε να είχε κερδίσει, πόσο έπρεπε να αλλάξει προτεραιότητες για να μπορεί κι εκείνος να πει «ευχαριστώ» κάποια μέρα χαμογελώντας.