Πονάω… Απλά, ανθρώπινα… Πονάω. Πάνε μέρες που νιώθω έτσι. Ξερίζωσε ο αέρας της βιασύνης τους ιμάντες από τα παράθυρα της ψυχής μου. Και να! Γυμνός… Σαν σπίτι ατέλειωτο μοιάζει ο παράδεισος μου. Χαλάσματα , βρωμιά και αναμνήσεις από τις χαρές του παρελθόντος. Μένω εδώ και προσπαθώ να κλείσω λίγο-λίγο τις φθορές που προκάλεσε η ανυπομονησία μου. Μα δεν το αντέχω. Η υπομονή είναι ακριβή και δίνεται σε λίγους. Θέλει μυαλό και κότσια. Παίρνω μικρές ποσότητες από όποιον βρω να παίζει με φιλοσοφίες. Έχω την εντύπωση πως έτσι θα την δεχτεί ο οργανισμός μου την υπομονή. Και σιγά-σιγά θα την ενσωματώσει. Σαν δικό του κομμάτι. Σαν πραγματικότητα. Σαν φάρμακο στην πληγή. Πρέπει να τη βρω σύντομα. Δεν πρέπει να σαπίσουν οι πληγές μου. Δεν ήταν να γίνει έτσι… Με ακούς; Σε χρειάζομαι…