Παρασκευή με Δευτέρα,

η μια κακή είδηση μετά την άλλη.

Παρασκευή πρωί στο δρόμο για το μετρό,βλέποντας ένα βρώμικο από φτυσίματα και γραπτές βρισιές πόστερ για "το μέλλον της Παγόχωρας με καθαρά παγοχωρίτικο αίμα" ένιωσα αποστροφή για τον ντόπιο εθνικισμό χωρίς όρια, κι έλλειψη εμπιστοσύνης στην οποιαδήποτε κυβέρνηση. Σ'ένα τόπο που παρά το ποσοστό Αφροπαγοχωριτών, Παγοχωριτών μη καθολικούς ή προτεστάντες και Ασιατοπαγοχωριτών, δεν τους υποδέχεται ως υπαλλήλους στη δημόσια υπηρεσία. Και μετά έρχονται και οι αρρωστημένοι να μας κάνουν μαθήματα ιστορίας για καθαρή παγοχωρίαση,απέχοντας από όσα θαυμαστά εναρμονισμένης πολυπολιτισμικότητας συναντάς στη Μ.Βρεττανία.

Παρασκευή απόγευμα ακόμη πιστεύαμε πως για το μακελιό στη Νορβηγία, ευθύνετο κάποια μουσουλμανική τρομοκρατική οργάνωση. Ακόμη και όσοι θεωρούμε πιο τρομοκρατική την δημιουργία σκοτεινών νόμων για τη δική μας ασφάλεια. Πες το επιπολαιότητα,πες το προκατάληψη σαν αποτέλεσμα 10χρονης πλύσης εγκεφάλου,πες το φόβο.Τρόμο έσπειρε τελικά ένας φανατισμένος ξανθός "άγγελος",που αποφάσισε να ξεκολλήσει από τη φλυαρία και να περάσει στις πράξεις κάθαρσης. Κατάφερε όχι μόνο να σκοτώσει τόσους συνανθρώπους μας αλλά και να συντρίψει την θετική προκατάληψη που είχαμε ανά το παγκόσμιο,για την τελειότητα και την γαλήνη της Σκανδιναβίας. Άγγελος καταστροφής. Είναι σίγουρο πως έδρασε χωρίς καμία βοήθεια;

Παγώνεις στη σκέψη των γονιών που αντί ν΄αγκαλιάσουν το παιδί τους,έπρεπε ν΄αναγνωρίσουν το πτώμα του. "Κανένα παιδί δεν ανήκει στο χώμα!" τόνιζα στον Λάβη, που με ρώτησε ό,τι πιο απλό αντί για απάντηση...

- Όσο τραγικό κι αν είναι αυτό που συνέβη...Γιατί δεν κλαίμε καθημερινά για τα παιδάκια που πεθαίνουν από την πείνα; Επειδή είναι κάτι το συνηθισμένο; Αξίζουν δηλαδή περισσότερο οι ζωές των Σκανδιναβών από των Αφρικανών;

Δεν ήθελα ν΄απαντήσω κι ας φώναζε η συνείδηση. Ακόμη φωνάζει για την αναισθησία μας δηλαδή.

Μετά το Σάββατο και την είδηση του θανάτου της Amy Winehouse, τόσο νέα...τί κρίμα τί κρίμα τί κρίμα! Θλιβερο αλλά όχι σοκαριστικό. Για την ακρίβεια ήταν αναμενόμενο,ειδικά με τις τελευταίες φωτογραφίες όπου το ζουμερό κορίτσι είχε αντικατασταθεί από μια σκιά,ένα ερείπιο. Ο Λάβης επανέλαβε την ερώτηση του με διαφορετικό παράδειγμα: "Γιατί δεν λέμε τί κρίμα για τα παιδιά που μεγαλώνουν στα ορφανοτροφεία ενώ έχουν συγγενείς;Γιατί δεν κλαίμε που οι κρατικές χρηματοδοτήσεις για την Παιδεία,την Κοινωνική Αλληλεγγύη και την Υγεία μειώνονται για χάρη των λίγων;"

Κοστολογούμε τη ζωή; Τις ευκαιρίες που δίνει η Μοίρα; Το ταλέντο; Την (πιθανή) μελλοντική δημιουργία που ακυρώθηκε με τον σωματικό θάνατο; Ποιά η διαφορά μεταξύ αυτοκαταστροφής από ανάγκη αγάπης και καταστροφής από ανίατο μίσος;

Σε αντίθεση ο δικός μας Μιχάλης Κακογιάννης,που έφυγε από τη ζωή χθες στα 90 του χρόνια. Μεγάλος Έλληνας Σκηνοθέτης από τη Λεμεσό, που δοξάστηκε τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, και ο Πολιτισμός πενθεί. Διότι πέραν των ταινιών του,πέραν του "Ζορμπά" και της "Στέλλας",εκτός από τις Τραγωδίες ο Κακογιάννης μας δώρισε στίχους σε τραγούδια, μεταφράσεις θεατρικών έργων και σεναρίων, την ονειρική φωταγωγημένη Ακρόπολη και τέλος το Ίδρυμα που έφερε τ΄όνομα του, με σκοπό τη μελέτη, υποστήριξη και διάδοση των τεχνών του θεάτρου και του κινηματογράφου, καθώς και την καταγραφή και διαφύλαξη των δημιουργημάτων των τεχνών αυτών, ενώ ακολούθησε και το Πολιτιστικό Κέντρο του Ιδρύματος.

Πλήρης ημερών σε αντίθεση με την Amy; Δεν ξέρω.

Τί θα πει πλήρης ημερών;

Υπάρχει τιμολόγιο στον χρόνο;

Οι δημιουργοί σβήνουν ούτως ή άλλως πριν ολοκληρώσουν το έργο τους, ανεξάρτητα από την βιολογική τους ηλικία.Αν μπορούσαμε να τους ρωτήσουμε αυτό θα μας έλεγαν όπως άλλωστε οι περισσότεροι άνθρωποι που φεύγουν. Ο χρόνος δεν είναι ποτέ αρκετός διότι η Έμπνευση και η Ολοκλήρωση χρειάζονται περισσότερο από μία ζωή, ειδικά αν οι Θρύλοι φωτίζουν μόνο την ανθρώπινη διάσταση...

Ανάμεσα στα παιδιά που ρίχνουμε στον Καιάδα της Πείνας, μπορεί να βρίσκονται επόμενοι χαρισματικοί Ηγέτες, Θεραπευτές και Ιατροί,Γεωργοί, Εφευρέτες,Επιστήμονες,Δημιουργοί...όπως ακριβώς και στους νέους που σκοτώθηκαν στην Νορβηγία.

Αλλά ακόμη και να μην υπάρχει το ξεχωριστό μέλλον, με τί καρδιά προσπερνάμε οποιονδήποτε υπάρχει στο περιθώριο; Γιατί τόση αδιαφορία;