Πάνω στη νύχτα θα αφήσω ότι αγάπησα
Να το σκεπάσει μια απέραντη μαυρίλα
Να μη θυμάμαι με τι βήματα περπάτησα
Για να αγγίξω αυτήν την κατρακύλα

Στον άνεμο θα αφήσω ότι έλεγα
Να τα σβουρίξει με απέραντη μανία
Σαν μια σπασμένη αλυσίδα από ντόμινο
Τα λόγια τότε που ονόμαζα ευτυχία

Κι όταν αγγίξω από το τέλος την αρχή μου
Όταν δεχτώ την αμνησία σαν ποινή μου
Τότε θα βγάλω μπρος τον ήλιο μια ανάσα
Για να νιώσω όσα έδιωχνες μέσα από
Τη βροχή του ψέματος σου