Τα σύνθημα πλέον κλισέ, είναι όμως το μόνο που σου έρχεται στο μυαλό όντας στην πρώτη γραμμή, εκεί που τελειώνει η σκηνή και αρχίζει το κοινό ή εκεί που τελειώνει το κοινό και αρχίζει η σκηνή. Χρόνια θαμώνας στις συναυλίες τις Ελευθερίας (και σε προγράμματα μαγαζιών, βέβαια εκεί μιλάμε για άλλες συνθήκες! Εκεί την πρώτη θέση την καταλαμβάνει το άθλιο είδος των πρωτοτραπεζοπιστάδων που, ενώ η άλλη σπαράζει «τόση μοναξιά σε ποιο αστείο να χωρέσει», αυτοί μιλάνε στο κινητό και φεύγουν και λίγο πιο νωρίς γιατί «έχουν αγώνα αύριο» -ΚΑΤΩ ΟΙ ΠΡΩΤΟΤΡΑΠΕΖΟΠΙΣΤΑΔΕΣ ΖΗΤΩ ΤΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ ΤΟΥ ΜΠΑΡ- συγγνώμη για το παραλήρημα αλλά άμα σε πνίγει η αδικία!) Τι έλεγα; Α, ναι! Χρόνια θαμώνας στις συναυλίες τις Ελευθερίας, λίγα πράγματα έχουν αλλάξει. Δηλαδή ξεκινάω να πάω στη συναυλία και ξέρω πώς θα είναι. Αυτό βέβαια το παραβλέπω μπρος στον ενθουσιασμό που μου προκαλεί μια τέτοια συναυλία. Δε μπορώ όμως να μην αναγνωρίζω την αλήθεια ή να μη θέλω περισσότερα από τη φωνή της. Εξηγούμαι.

            Στις περισσότερες αν όχι σε όλες τις εμφανίσεις βασικά τραγούδια επαναλαμβάνονται (Εδώ να μείνεις, Ξενιτιά, Βάρκα, Κόκκινο φουστάνι) ερμηνευμένα μάλιστα με την ίδια μανιέρα. Καταλαβαίνω ότι πρόκειται για τραγούδια αγαπημένα, αλλά λείπει εντελώς η έκπληξη, η πρωτοτυπία. Δε ζητάω ακρότητες, ούτε θέλω να σκάσει μύτη στη σκηνή με ελικόπτερο, ούτε να θυμηθεί ξαφνικά την καλλιτεχνική αξία του Καρβέλα ερμηνεύοντας το Παραλύω. Πιο απλά πράγματα: να κάνει μια δυο εμφανίσεις (ξεφεύγοντας από τη λογική της συναυλίας) αποκλειστικά για φαν, χωρίς να ενδιαφέρεται για το πώς θα ικανοποιήσει το ευρύ κοινό με τις κλασικές επιτυχίες. Θέλω πολύ να την ακούσω να ερμηνεύει ζωντανά την Αναστασία (κι ας σπεύσουν πολλοί να το χαρακτηρίσουν ευτελές τηλεοπτικό προϊόν, κι ας γίνονται συνειρμοί με πρόσωπα και καταστάσεις, στίχοι όπως «το φιλί γυαλί που ράγισε, τα ακριβά σου μάτια καθρεφτίζοντας» ή «δαχτυλίδι μαύρο με την πέτρα του, ποιος καημός χωράει στα μέτρα του» ούτε ευτελείς είναι ούτε συχνοί), το Βρώμικα ξενοδοχεία ή το Όχι μαζί (ποίηση Ιωάννου),  τα Σχοινιά, Εγώ το μέλλον νοσταλγώ. Θα ‘θελα να την ακούσω να ερμηνεύει περισσότερα τραγούδια άλλων καλλιτεχνών, Ελλήνων και ξένων (το  Οι μάγκες δεν υπάρχουν πια της πήγαινε πολύ, το  Τα παιδιά κάτω στον κάμπο από το αφιέρωμα στο Χατζηδάκι επίσης, καλό ήταν και το I will always love you). Θα ‘θελα να πει κομμάτια με ένα καθαρά δικό της τρόπο επιχειρώντας ακροβασίες με τη φωνή της, νομίζω τις δυνατότητες τις έχει.

            Πραγματικά δε γνωρίζω κατά πόσο συμφέρουν οικονομικά τέτοιες εμφανίσεις την εταιρεία (και ποσώς με ενδιαφέρει!)ούτε κατά πόσο η Ελευθερία θα ξεπερνούσε την όποια τυχόν καλλιτεχνική  ανασφάλεια, ούτε αν ένα τέτοιο επιχείρημα θα έφερνε αλλαγή στη διασκέδαση. Ξέρω όμως ότι θα ήταν ένα ενδιαφέρον παραστράτημα από την πεπατημένη. Ελπίζω στα καλύτερα και στα απρόβλεπτα.