Εν έτει 2000 το δίδυμο Νικολακοπούλου Αντύπα επιχειρούσε να επαναλάβει την επιτυχία του Ηφαιστείου, αλλά σαν να ’λειπε η λάβα…Ο τίτλος του εγχειρήματος Υδρόγειες Σφαίρες, οι πωλήσεις λένε για χρυσό δίσκο, αυτά που ακούστηκαν στο ράδιο μετρημένα: το ομώνυμο, «Χαράματα», «Διαβατήριο». Η ίδια η Νικολακοπούλου είπε για τη συγκεκριμένη δουλειά ότι αυτό που εξέλαβε από το κοινό σαν αντίδραση ήταν …σιωπή. Προσωπικά, τη δουλειά αυτή την άκουσα πρώτη φορά πέρσι και μου άρεσε. Και αναρωτιέμαι γιατί δύο ξεχωριστά κομμάτια, το Όστρακο (έτυχε να το ακούσετε ποτέ από τον Κουρουπάκη;)και ο Δράκος πέρασαν… και δεν άγγιξαν.  Ενδεικτικά αναφέρω τους στίχους:

 Όστρακο 

Μπορεί και να’ρθω απόψε

μπορεί αν ΄ρθώ

μπορεί να φέρω αν είναι

σύννεφα

κόκκινα

φλογισμένα

Μπορεί να σπάσω απόψε

το ρόδι αυτό

στα πόδια σου.

Μπορεί να λιώσω απόψε

τον πάγο αυτό

μπορεί να κάψω χρόνια

μέσα μου

Έξοχα λυτρωμένα.

Μπορεί να σπάσω απόψε

το κύμα αυτό

στα πόδια σου.

Μπορεί να γίνω απόψε θάλασσα

μπορεί να στάξω απ’ το σφουγγάρι σου

απ’ τ’ όστρακό μου σε απάλλαξα

για να ‘μαι το μαργαριτάρι σου

κατάσαρκα

Έξοχα

λυτρωμένα

Η ομορφιά του κόσμου

αβάσταχτη

κατάσαρκα.

  Δράκος 

Εδώ λοιπόν εδώ

κεντάω τα βράδια

εδώ λοιπόν εδώ

κεντάω με χάδια

το δράκο στην κινέζική μου ρόμπα

μποτίλια η νύχτα δίπλα

μαύρη κι άδεια

κι οι δίσκοι μου κομμάτια

μες στη σόμπα

Και γύρω η μπάντα να παίζει ένα βαλς

τριγύρω η πόλη

με μια λεβάντα τους όρκους κρατάς

στο πορτοφόλι

Φώναξε, βρίσε, πάνθηρας είσαι

το ‘χουν στο αίμα να πίνουν φωτιά

οι πρώτοι  ρόλοι

Εδώ λοιπόν εδώ

εδώ που ζούσα

Εδώ λοιπόν εδώ

που δεν χωρούσα.

κρεμώντας το σταυρό μου

στο κρεβάτι

στο σώμα πριν γλιστρήσω

που αγαπούσα

στον κόσμο αυτό γυρίζοντας

την πλάτη.

 Εσείς τι λέτε; Δεν άξιζαν καλύτερη τύχη;