Δεν πρόκειται για μνημόσυνο, ούτε για βιογραφία. Τη θυμάμαι κάνα εικοσάλεπτο πριν τις βραδινές ειδήσεις του Mega  να τα χώνει ζωντανά προς πάσα κατεύθυνση, να καυτηριάζει, να σατιρίζει, να ξεσπά κι η ίδια σε ασταμάτητα γέλια «στον αέρα» (πόσο αντιτηλεοπτικό!). Πρώτη φορά στην εφηβεία μου ενδιαφέρθηκα  για τα πολιτικά, όχι για να διαμορφώσω άποψη, ούτε για να γίνω ενεργός πολίτης, αλλά για να κατευχαριστιέμαι την απόλυτη γελοιοποίηση. Κλασική προσφώνηση «φακάτοι μου κι ανάφτρες», εμμονή στις ομιλίες του Σιμήτη και στο ΙΕΚ Τάπερμαν (θυμάται κανείς;), αναφορές στον Τσόμσκι και τον Κούντερα, πολιτικός και κοινωνικός σχολιασμός στα καλιαρντά. Και Φωνή Κυρίας στην Ελευθεροτυπία, και  Μαλβιnight, όπου σε πρώτη μετάδοση ο Κραουνάκης παίζει στο πιάνο το Αυτή η νύχτα μένει κι η Μαλβίνα μέσα σε σύννεφο καπνού σιγοτραγουδά. Πέρσι το κανάλι Seven πρόβαλε εκπομπές από το αρχείο του, ανάμεσα σε αυτές και το Mea Culpa (Μπονάτσος και Κάραλη να αναρωτιούνται πού θα βρίσκονται σε δέκα χρόνια κι εγώ να ψάχνω συνέδριο μεταφυσικής για να στείλω το βιντεάκι). Έχω κρατήσει αποσπάσματα από τη στήλη της στην Ελευθεροτυπία και παραθέτω:

Σχόλιο για τη Βάσω Παπανδρέου όταν ούσα Υπουργός Δημοσίων Έργων εγκαινίαζε έργα:

«Την ίδια ώρα η Βάσω παύλα βελέντζα παράταγε τα υπουργεία της και γινόταν μια Τζίντζερ Ρότζερς στο πιο θυμαρίσιο της. Χόρευε τσάμικα στη Φλώρινα. Τα μεγάλα έργα άρχισαν… Έχει πάρει ένα μυστρί η λιόρτζω και γυρνάει σαν τον Παττακό με καούκα, ένα πράγμα. Ό,τι βρίσκει μπρος της το εγκαινιάζει. Χθες εγκαινίασε δυο λεύκες, μια αζαλέα, που είναι προστατευόμενο είδος στη Φλώρινα και τρία καμπινέδια δημόσια, τούρκικα όμως, ό,τι κάνεις δηλαδή στα όρθια».

Για το φόρεμα της Μόνικα Λεβίνσκυ:

«Αμάν πια Βαγγελίστρα μου. Αυτό δεν ήταν φόρεμα τελικά, ήταν περίπτερο. Εκτός από τους λεκέδες, πάνω στο φόρεμα της Λεβίνσκυ βρήκανε τώρα ίχνη κοκαΐνης. Αύριο, να μου το θυμηθείτε, θα βρουν και τα υπόλοιπα, ήτοι: τρεις κουταλιές πιπέρι, τέσσερις μασχαλότριχες, λιωμένη σοκολάτα, γιατί είναι και γουρούνα η Μόνικα, δυο κουταλιές μαγιονέζα, λάιτ όμως και όλο αυτό το σβήνουμε με κόκκινο κρασί.

Νοικοκυρόσογο το Λεβινσκέικο. Μα καλά, τι διάολο, δεν μπόχαγε αυτό το φουστάνι ήθελα να ‘ξερα; Σε κανένα δε μύρισε; Όλοι κρυωμένοι ήταν;»

Μεταγενέστερα στην εφημερίδα Χώρα σχόλιο για τους κανόνες του Χριστόδουλου :

«Οδηγίες προς πιστούς και η Αρχιεπισκοπή: Πώς μπαίνεις στην Εκκλησία, πότε να κάνεις το σταυρό σου. Απαγορεύεται να μιλάς με το διπλανό σου- αυτό είναι εύκολο, το θυμάμαι, ισχύει και για τα ταξί. Δύο πράγματα όμως με προβληματίζουν: το ένα είναι που δεν πρέπει να φοράω καπέλο. Δηλαδή να έχω γάμο και να εμφανιστεί σαν το λαδικό; Ακαπέλωτη; Το άλλο είναι αυτό με τα χέρια. Να μην είναι στις τσέπες και να μην είναι κολλημένα στο σώμα, γράφει η οδηγία. Δηλαδή, που να τα έχω; με το ένα θα κάνω συνέχεια σταυρό γιατί δεν θυμάμαι πότε επιτρέπεται, το έλυσα. Με το άλλο; Μπορώ να κάνω βεντάλια; Να το βάλω στο μέτωπο σαν να σκέφτομαι ή σαν να έχω πονοκέφαλο ή μήπως δεν κάνει; Μπορώ να το έχω στη μέση, ή είναι πολύ ντανιαρική η στάση για την εκκλησία;»