Δύσκολο φθινόπωρο.Ετσι μου φαίνεται. Κι ακόμη πιο δύσκολος ο χειμώνας,που  δεν έχει κάνει την εμφάνιση του ακόμα,αλλά το άρωμά του μου στέλνει μηνύματα.Και είναι βαρύ το άρωμά του!Πολιτικά,κοινωνικά,προσωπικά.Ποιά βαραίνουν περισσότερο;Ή μήπως το ένα συμπαρασύρει και τα υπόλοιπα;Δυσκολεύομαι να προσαρμοστώ και η αλήθεια είναι ότι προσπαθώ.Και μάλιστα πολύ.Προσπαθώ να παραμείνω ψύχραιμη,να διατηρήσω το ηθικό ακμαιότατο,αλλά το βλέπω ότι η καταιγίδα πλησιάζει.Και δεν μου μοιάζει για συνηθισμένη καταιγίδα.Μάλλον για τσουνάμι μοιάζει και δεν βλέπω να τα βγάζω πέρα.Παρόλο που είμαι συνηθισμένη στα δύσκολα.Κι αυτή η ανάγκη για επικοινωνία ,μοιάζει να γίνεται ολοένα και πιο επιτακτική.Οσο οι άνθρωποι σφραγίζουν τις πόρτες και τις καρδιές τους ,τόσο νοιώθω τη δική μου να ανοίγει.Και είναι παράξενο αυτό γιατί χρόνια τώρα,βιώνοντας την μοναξιά μου παρέα  με φίλους και οικογένεια,έλεγα πως είναι επιλογή μου και το πίστευα κιόλας.Μα τώρα βλέπω πως δεν είχα επιλογή.Και τελικά,δεν ήμουν εγώ που είχα κλειστεί στο καβούκι μου λόγω συνθηκών.Τελικά είναι αλήθεια.Γεννιόμαστε,πορευόμαστε και πεθαίνουμε μόνοι.Με άλλους δίπλα μας,κατά καιρούς κατά περίσταση, ίσως καθημερινά,αλλά στην ουσία παντού και πάντα μόνοι... Συγχωρέστε μου το μελό.Ισως ταίριαζε περισσότερο σε σελίδα ημερολογίου 16χρονης και απέχω πολύ,αλλά μου βγήκε!μετά από μια δύσκολη μέρα στην οποία προσπάθησα να ανταπεξέλθω με ευσυνειδησία παίζοντας σωστά όλους τους ρόλους που έχω αποκτήσει:μαμά,σύζυγος,κόρη,αδελφή,επαγγελματίας.