Η ελπίδα  και το όνειρο  βγήκανε στο σεργιάνι.

Ώρες περάσανε  αρκετές , βρήκανε  σιντριβάνι.

Γάργαρο που ναι το νερό, φώναξε η ελπίδα

ας ξαποστάσουμε  εδώ να πιω, τώρα που το είδα.

Μα τ’  όνειρο της φώναξε, έρχεται καταιγίδα.

Και τι μ’ αυτό  απάντησε, ανέμελα η ελπίδα.

Ελπίδα μου δεν μ’ εννοείς, θα βρέξει σου το είπα,

είναι τα σύννεφα βαριά, από ώρα εγώ τα είδα

ξανάπε πάλι το όνειρο, πιες το νερό και πάμε.

Για μια  βροχούλα τόση δα όνειρο κάνης έτσι?

Βροχούλα είναι θα το δεις, λίγες στιγμές θ’ αντέξει

και…πέταξε ειρωνικά στο Όνειρο, φοβάσαι?

Ελπίδα! Την υγεία μου σκέφτομαι τώρα άσε.

Δεν ξέρεις τίποτα εσύ  εγώ, εύκολα παθαίνω.

Οι  δυσκολίες σα  με βρουν αμέσως  αρρωσταίνω!

Έλα βρε όνειρο και συ  πώς μου χαλάς τα ωραία

για πέντε στάλες, μιας  βροχής μου τα κάνες μοιραία.

Κοντά σου είμαι άλλωστε αν  χρειασθεί, θα τρέξω!

«Είδε κι’ απόειδε τ’ όνειρο  εγωισμός το πιάνει»!

Θα κάτσω και μες τη βροχή  άμα αυτό σου φτάνει

έτσι μονάχα για να δεις  ελπίδα, δεν φοβάμαι

κι’ όποτε θέλεις και σου ρθεί, πες το μου και θα πάμε.

Η ξαφνική νεροποντή  ξεκίνησε μεγάλη,

το  χτύπαγε το όνειρο στην πλάτη στο κεφάλι,

δεν έβρισκε ούτε δεντρί να πάει να γλιτώσει,

κόντευε το κακόμοιρο σχεδόν, να παλαβώσει.

Η  ελπίδα  μέσα στη βροχή χόρευε τραγουδούσε

είχε ξεχάσει τ’ όνειρο ούτε, που το κοιτούσε.

Βρισκόταν στο στοιχείο της μεσ’ τη δική της τρέλα

διόλου δεν την ένοιαζε τριγύρω για κανένα.

Ξάφνου,  όταν σταμάτησε κάποια στιγμή να βρέχει,

με γέλια με πειράγματα στο όνειρο προστρέχει.

Εκείνο το κακόμοιρο, φτάρνισμα τ’ είχε πιάσει

τα δάκρυα του κύλαγαν μιλιά, δεν είχε πιάσει.

Τι έπαθες βρε όνειρο? Ρώτησε  η ελπίδα.

Στα χάλια αυτά, πρώτη φορά θωρώ, ότι σε είδα.

Δεν στα λεγα ελπίδα μου από πριν , πως θ’ αρρωστήσω.

Κι’ άμα σηκώσω πυρετό να ξέρεις, θα σ’ αφήσω.

Μα τι είν’ αυτά, γιατί τα λές?  Ποτέ δεν θ’ αρρωστήσεις.

Δε  θα σ’ αφήσω  γρήγορα και ,θα ορθοποδήσεις.

Μα το  όνειρο  που γνώριζε τη εύθραυστη υγειά του

στο πρώτο κρυολόγημα σταμάταγε η καρδιά του,

πριν  τα στερνά του τούτα δω γυρίζει στην ελπίδα

που δακρυσμένη φώναζε,  φταίω εγώ, δεν είδα!

Ελπίδα μου διόλου δεν φταις.  Φταίει  η δική μου κράση

αλλά όσο ζεις εσύ και με κανείς, δε θα ξεχάσει!

Τώρα που είσαι δίπλα μου άκου, για να μαθαίνεις.

Μη στέκεις από πάνω μου και με κοιτάς κλαμένη!

Θέλω να είσαι γελαστή ,να σε θυμάμαι ωραία

να ξέρεις ότι όλοι μας  κάθε στιγμή μοιραία,

σ’  εσένα  θα προστρέχουμε, σ’ εσένα  θ’ ακουμπάμε,

μύρια νάνε τα βάσανα όσο και να πονάμε,

στερνότερη  θα σ’ έχουμε στη μοναξιά παρέα

γιατί, ελπίδα μου εσύ, πεθαίνεις τελευταία!

Έχεις το χάρισμα θεών! Ούτε καν, αρρωσταίνεις

ακόμη και όταν φαίνεσαι πως είσαι μαραμένη,

μικρή φλογίτσα, τόση δα, άσβεστη παραμένεις!

Βουβή γεμάτη  απόγνωση  η  ελπίδα το κοιτούσε.

που έσβηνε το όνειρο και κείνη, δε μπορούσε

να του προσφέρει τόσο δα η δόλια,  απορούσε

Μα τα  στερνά  του ευχόλογα  που είπε πριν πεθάνει

τα κράτησε  και  έκτοτε,  τρέλα καμιά δεν  κάνει.

Γνωρίζει πια πολύ καλά για τι είναι καμωμένη

τα πάντα θ’ είναι άχρηστα σαν είναι πεθαμένη!