Οσο νυχτωνει τοσο πιο κοντα σου καθεται η μοναξια και σβηνει το χαμογελο που κραταγε με πεισμα η μερα πανω στα χειλη σου....Μονο τα φωτα της πολης λαμπουν... Ζηλευεις που δε λαμπει ετσι και η ψυχη σου.... Μα ελπιζεις πως το αυριο που θα ερθει θα ειναι πιο ζεστο, πιο φωτεινο, πιο φιλικο απεναντι σε οτι εχεις αναγκη να νιωσεις....

Κι ετσι τυλιγεσαι μεσα στην κουβερτα σου αγκαλιαζοντας το μαξιλαρι και ευχαριστεις το Θεο που ειναι τετοια η εποχη και μπορεις ευκολα να κρυψεις τη θλιψη σου μεσα στο σωρο των αναγκων που μπορει να βγαλει ενας χειμωνας....