Εκείνο το βράδυ σκέφτηκα πάλι εσένα. Εμάς. Όλα αυτά που θέλαμε και δεν μπορούσαμε. Αν θες όλα τα μπορείς λένε. Μα θέλαμε και οι δύο αλλά δεν μπορέσαμε. Σκέφτηκα πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα σήμερα αν εμείς είμαστε λίγο διαφορετικοί. Μα κάποιοι άλλοι.

Θυμήθηκα πολλά, ακόμη θυμάμαι. Αλλά τα 2 αυτά κομμάτια παζλ δεν ταίριαξαν ποτέ καλά όσο κι αν γυρόφερναν το ένα το άλλο.

Μετά παρατήρησα τη μαμά που έστιβε χυμό για τον γριπωμένο μπαμπά και γκρίνιαζε (πάλι) γιατί δεν προσέχει όταν κάνει δουλειές στο μπαξέ. Θυμήθηκα τον παππού που διαβάζει τους υπότιτλους της τηλεόρασης στην γιαγιά γιατί αυτή είναι αγράμματη.

Και κατάλαβα ότι το δικό μου παζλ είναι μισοτελειωμένο, με κομμάτια να λείπουν και άλλα να μην ταιριάζουν ακριβώς, αλλά τα έβαλα εκεί “γιατί έτσι”. Τα λάθος κομμάτια πρέπει να βγουν. Ο καθρέφτης λέει επίμονα εδώ και καιρό “Βρες τα σωστά”.

Στη θεωρία η αγάπη έχει χρώμα κόκκινο και φως και χαμόγελο. Στην πράξη μπορεί να τα βλέπεις στην αρχή και κάποια στιγμή τρως ένα χαστούκι. Στην πράξη η αγάπη έρχεται μετά το χαστούκι. Αν υπάρχει.

Στην πράξη, κάνεις θυσίες για αυτούς που αγαπάς. Αφήνεις, παραιτήσαι, μαλώνεις, γκρινιάζεις, σπας, κλαις, στενοχωριέσαι, αγωνιάς, αγχώνεσαι, νευριάζεις, θυμώνεις. Και άλλα πολλά.

Αξίζει το χαστούκι;

Όταν η αγάπη κάνει τις θυσίες να παραμερίζουν, τότε αξίζει.