Αποψε χρειαζομαι η νυχτα να μου δωσει ενα κομματι απο τον μανδυα της... Ισως το πιο σκουροχρωμο κομματι... Εκεινο που δεν θα διακρινεται ουτε ενα κοκκος αμμου απο μακρια... Γιατι θελω να κλαψω... Να ριξω δακρυα πονου, θλιψης, αγανακτησης, ικεσιας και ελπιδας... Προς καθε κατευθυνση που μπορει να θεωρειται παραδεισος... Και να κλεισω μεσα στην ψυχη μου βαθια την φλογα της αναμνησης... Τοσο βαθια που να μην οριζεται βαθος...Τοσο εντονα που να ξεπερνα τον ορισμο... Αγγελουδια μου... Και τι δεν θα εδινα να σας γυρισω πισω...