Σαν σήμερα, 12 χρόνια πριν, αποχαιρέτησα ένα μεγάλο κομμάτι της θλίψης μου, με τη βοήθεια του Θεού και τη συνεργασία της φύσης... Σαν σήμερα 4 το απόγευμα, σήκωσα το τηλέφωνο και πέταξα από πάνω μου την ταμπέλα <<Μοναχοπαίδι>>... Υποδέχτηκα στην καρδιά μου ένα πλασματάκι που τελικά μου την έκλεψε και τώρα του ανήκει...Τον αδερφούλι μου... Το αίμα μου... Το κομμάτι που ενώνει πολλές εμπειρίες γεμάτες συναισθήματα μέσα στην ψυχή μου... Το φως που άναψε όταν όλα γύρω μου ήταν σκοτεινά... Το χεράκι που με άγγιξε όταν πίστευα πως η μοναξιά είναι τίτλος και κατάρα μαζί...Όταν πίστευα πως η ζωή είναι μια βαρετή ευθεία, που κάθε μέρα μας οδηγεί απλά πιο κοντά στο θάνατο... Κι αν υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που δεν υποκλίνονται στα θαύματα και δεν πιστεύουν στην ύπαρξη του Θεού, ένα πράγμα θα πω μόνο... Άνθρωπος που υποδέχεται στη ζωή του ένα παιδί, έχει το μεγαλύτερο δώρο ευλογιών και θαυμάτων στην αγκαλιά του...Έχει ένα νέο χάρτη ζωής μπροστά στα μάτια του... Αν μια καινούρια αναπνοή δεν είναι απόδειξη πως υπάρχει ακόμη παράδεισος, τότε δέχομαι να κάνω αιώνιο σολάριουμ στα καζάνια της κόλασης... Αδερφούλι μου σ'αγαπώ τρελά... Χρόνια υγιέστατα, γεμάτα καλούς οιωνούς, γεμάτα με ίσιους δρόμους και γλυκά όνειρα που ανάλογα με το τι θα επιθυμεί η καρδούλα σου, θα μπορούν να μετατραπούν σε μια ομαλή πραγματικότητα... Χρόνια γεμάτα πρόοδο, γνώση και φως στις κινήσεις σου...ΥΓ. Όταν γεράσω και ασπρίσουν τα μαλλιά μου κι έχω για αξεσουάρ μου ένα μπαστούνι, κάπου στα ντουλάπια της κουζίνας, θα υπάρχει ένα χάπι και ένα ποτήρι νερό χαχαχαχα